Μια μεταλλική τριλογία

 

Αυτή την ώρα που το σούρουπο κάνει τα πάντα χρυσαφένια, στέκομαι στο παράθυρο και τρελαίνομαι! Γύρω μου, γυμνά χωράφια που διψούν για μια σταξιά νερό, φαντάζουν περίεργα απο το χρυσαφένιο φως που τα χαϊδεύει! 

Τα ρούχα μου έχουν κολλήσει πάνω στο δέρμα μου, γιατι η υγρασία ειναι στο φόρτε της και ενώ ολα γυρω μου γυαλίζουν, ειναι και θολά συνάμα ! 

Από τη μια θέλω το καλοκαίρι να τελειώνει γιατι πεθύμησα να κάτσω μπροστά απ’τη φωτιά, και να ξαγρυπνήσω με ενα μπουκάλι κρασί, ακούγοντας Μπόσσανοβα, και από την άλλη θέλω τον ήλιο να χαϊδεύει το σώμα μου και να ζεσταίνει το ηλιοκαμένο δέρμα μου για πάντα.

Ετσι είμαι εγώ! Τα θέλω ολα! Και απ’ την ίσια και απ’ την ανάποδη! Αυτός ο έρωτας που έχω, στριμένη με λέει! Κι εγώ γελώ! Γιατί είναι  ωραίο να είσαι στριμένη, διαφορετική. Έλα όμως που ο περισσότερος κόσμος φοβάται τους διαφορετικούς ανθρώπους;  (πόσο μάλλον τους στριμένους!)

Νομίζουν πως όλοι πρέπει να είμαστε υβρίδια ενός συγκεκριμένου είδους, μονότονα και βαρετά. Με ταμπέλες! Ολα στερεότυπα, όπου όλα πρέπει να ειναι “comme il faut!” Αυτά τα “πρέπει” είναι που δεν χώνεψα ποτέ μου. Και μια και η ζωή μας όλη είναι μια διαδικασία επιλογής και απόρριψης, τα δέχτηκα και τα δύο και ησύχασα!!

Το βλέμμα μου αγναντεύει πέρα απο τα χρυσαφένια χωράφια, και φτάνει  στη θάλασσα.  Διασχίζει τη Μεσόγειο, φτάνει στον Ατλαντικό και σε χρόνο ρεκόρ με παίρνει σε μια καλύβα σε μια μικρή παραλία ! 

Την ξέρω αυτή την καλύβα, τη θυμάμαι. Οχι απ´αυτή τη ζωή, από μιαν άλλη, μακρινή. Εκεί ξέρω ότι έζησα κατι πολυ δυνατό. Κλείνω τα ματια μου και προσπαθώ να αφουγκραστώ τα πάντα… Να μυρίσω τον αέρα, να αναγνωρίσω κάτι…

Η φωνή που ακούω όμως, με κανει να ανατριχιάζω, και ξαφνικά, εικόνες σκοτεινές που με κάνουν να κρατήσω την αναπνοή μου, περνούν σαν αστραπή από μπροστά μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, και συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό δεν ήταn παρά ένα περίεργο flashback, ένα ταξίδι στο χρόνο που σκοπό είχε να μου θυμήσει κάτι…

Κοιτάζω τον ήλιο που κάνει βουτιά πίσω απ’τα βουνά. Θα κάνει κύκλο και σε λίγες ώρες θα ξεπροβάλει μέσα απο τη θάλασσα. 

Έτσι είναι η ζωή! Όλα κανουν τον κύκλο τους!

 

 

 

 

 

Πανσέληνος απόψε, και ξαφνικά έχω ανάγκη να μοιραστώ όλα όσα νιώθω. Μυριάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου, και γω πασκίζω να βάλω τα κομματάκια του παζλ στη θέση τους…

Στρέφω το κεφάλι μου στον ουρανό και κοιτάζω δακρυσμένη το ολόγιομο φεγγάρι που χρωματίζει τα λιγοστά σύννεφα με ασημένιες ανταυγειες. Και καθώς ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό μου, αποφασίζω ότι οι τοίχοι με πνίγουν. Νιώθω την αιώνια έλξη που εχω προς τη θάλασσα πιο έντονα απο ποτέ. Δεν σκέφτομαι καν να ντυθώ…. Η λευκή νυχτικιά όμως δεν ειναι αρκετή για τα βράδια του Οκτώβρη και αρπάζω την αγαπημένη μου μαλακή κόκκινη κουβέρτα.

Κλείνοντας την πόρτα πίσω μου, ανακαλύπτω ότι το φεγγάρι έχει φωτίσει το δρόμο μου, ένα ασημένιο μονοπάτι που ξεκινά από το σπίτι μου και καταλήγει στο καταφύγιο μου. Στο ένα μου χέρι η κόκκινη κουβέρτα, στο άλλο ένα μπουκάλι βελούδινο Shiraz και τρέχω, τρέχω να προλάβω το ασημένιο μονοπάτι…

Εκεί που τελειώνει το μονοπάτι με περιμένει το ξύλινο παγκάκι μου, όπως πάντα….

Πριν λίγο καιρό τόλμησα να χαράξω πάνω τ´όνομα μου για να το νιώθω πιό δικό μου. Κάνει ψύχρα, αλλά δεν με νοιάζει ….τυλίγομαι την κόκκινη κουβέρτα, μαζεύω τα πόδια μου κοντά και πίνω δυο-τρεις γουλιές από το μπουκάλι που έχω κουβαλήσει. Δυό σταγόνες μου ξεφεύγουν και πριν προλάβω να σκουπίσω το πηγούνι μου, στάζουν πάνω στη λευκή μεταξωτή νυχτικιά και την βάφουν κόκκινη, σαν να εχω ματώσει στο στήθος. Δεν θα καθαρίσει σκέφτομαι…θα μείνει εκεί ο λεκές να μου θυμίζει……σαν να μη φτάνουν οι ουλές στο σώμα και στη ψυχή μου.

Ξανάφέρνω το μπουκάλι στα χείλη μου. Πέντε γουλιές. Πρέπει να ξεχάσω!

 

Σ´εκεινη την καλύβα, στη μικρή, απόμακρη παραλία, έζησα ενα μεγάλο μέρος της ζωής μου. Μαζί με έναν άνθρωπο που ήταν όλη μου η ζωή. Δεν ήξερα οτι μπορούσε κάποιος να αγαπήσει τόσο. Να υπάρχει για να αγαπά κάποιον άλλο…τόσο πολύ!

Μέχρι που ένα πρωί, χωρίς καμμιά προειδοποίηση ο άνθρωπος σάλταρε. Τρελάθηκε. Δεν τον χωρούσε ο τόπος. Φώναζε και κουνούσε τα χέρια του σαν δαιμονισμένος. Η φωνή του είχε αλλάξει, δεν την αναγνώριζα. Φοβήθηκα. Πήγα κοντά για να τον ηρεμήσω και αυτο που αντίκρισα, Θεέ μου, ήταν τόσο αλλόκοτο, τόσο τρομακτικό! Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα που να θυμίζει εκείνον που ήξερα. 

Δεν θυμάμαι πως και τι έγινε μετά. Οι αγαπημένοι μου φίλοι είπαν πως με βρήκαν δυο μέρες αργοτερα, ξαπλωμένη στην άμμο. Το σώμα μου ήταν γεμάτο μικρές μαχαιριές, που δεν αιμορραγούσαν πλέον αλλά έμοιαζαν να είχαν βάψει το κορμί μου σαν ενα πίνακα αφηρημένης τέχνης. Η μόνη πληγή που αιμορραγούσε ακόμα ήταν εκείνη κάτω χαμηλά στη μέση. Εκεί, κάρφωσε το μαχαίρι του σαν να ήθελε να με μοιράσει στα δύο.

Έφυγα απο την καλύβα και ορκίστηκα να μη γυρίσω ποτέ ξανά!

 

Το φως του φεγγαριού χύνεται περίεργα πάνω στη θάλασσα. Και η επιφάνεια του νερού που γυαλίζει, θυμίζει μαγικό καθρέφτη . Χωρίς δεύτερη σκέψη στέκομαι στο παγκάκι αφήνοντας την κόκκινη κουβέρτα στα πόδια μου. Με μία κίνηση βγάζω τη λευκή νυχτικιά και την πετώ στη θάλασσα… Καθώς το ασημένιο νερό ξεπλένει τους κόκκινους λεκέδες, ασημένιες σταγόνες τρέχουν απο τα μάτια μου και μια μια σβήνουν τις ουλές στο σώμα μου. 

Στέκομαι γυμνή πάνω στο ξύλινο μου παγκάκι. Αυτό που εχει χαραγμένο το όνομα μου. Στα πόδια μου μια κόκκινη μαλακή κουβέρτα και ενα άδειο μπουκάλι κρασί.

Σηκώνω τα χέρια μου ψηλά και νιώθω πως αγγίζω την αγαπημένη ασημένια μπάλα.

Στον μαγικό καθρέφτη βλέπω μια γυναίκα που είχα ξεχάσει… Της χαμογελώ! Την καλοσωρίζω! Εχω να την δω χρόνια!

Ο Οκτώβριος ήταν για μένα απο έκτοτε, μήνας που είτε κάτι τελείωνε είτε κάτι ξεκινούσε….

Τυλίγομαι την κόκκινη κουβέρτα και κάθομαι στο παγκάκι μου. 

Λέω να κάτσω μέχρι να ξημερώσει!

 

 

 

 

 

Εχεις ποτέ κοιτάξει τον ουρανό την ώρα που ο ήλιος γεννιέται ;

Την ωρα εκείνη που το νερό γίνεται χάλκινο, που τα σύννεφα παίρνουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου… την ώρα εκείνη που κάπου μακριά στον ορίζοντα μοιάζει να γίνεται έκρηξη…και ενώ οι πρώτες ακτίνες φωτός αγγίζουν απαλά την γη, το πύρινο φως του ήλιου πασχίζει να απλωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Εκείνη την ώρα λοιπόν ξυπνησα στο ξύλινο παγκάκι τυλιγμένη με την κόκκινη κουβέρτα.

Τον ένιωσα να με χαϊδεύει απαλά στον ώμο, μετά στο πρόσωπο και πριν καλά καταλάβω τι συνέβαινε, τα χείλη του άγγιξαν τα δικά μου. Εγώ έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι μου ελαφρά στο πλάι… Το σώμα μου είχε κυριεύσει μια ευχάριστη ζεστασιά! 

“Καλημέρα υπέροχη μου” είπε και μου χαμογέλασε! 

“Καλημέρα Ήλιε μου” απάντησα! Κι αυτός κρατώντας τα χέρια μου στα δικά του με κοίταξε στα μάτια μ´εκείνο το φλογερό του βλέμμα και είπε:

“Με κάλεσες και ήρθα! Ξέρω ότι εχεις δώσει πολλά μέχρι τώρα. Εχεις κουραστεί! Τώρα θα σου δώσω εγώ! Γι’αυτό είμαι εδώ!”

Τον κοίταξα γεμάτη αμφιβολία! Πως μπορούσε να ήταν τόσο σίγουρος; Βυθίστηκα στην μεγάλη του αγκαλιά δακρυσμένη… 

“Επιτέλους ήρθε, ” σκέφτηκα καθώς αυτός χάιδευε τις ουλές μου πρώτα με τα δάκτυλα του και μετα με τα χείλη του. Ανατρίχιασα γιατί αγγίζοντας κάθε ουλή ήξερα πως θα μπορούσε να δει όλες τις εικόνες του παρελθόντος. Αυτό που δεν ήξερα εκείνη τη μερα ηταν πως θα κατάφερνε να τις σβήσει! 

Ετσι ήρθε ο Ήλιος εκείνη τη μέρα και ζέστανε τη παγωμένη μου ψυχή… Ζωντάνεψε το κάθε μου κύτταρο και με την ανάσα του έδωσε ζωή σε ότι ήταν νεκρό απο χρόνια μέσα μου. 

Το παρελθόν φάνταζε πλέον τόσο μακρινό που θύμιζε μαυρόασπρη ταινία. Ολα εκείνα που πριν γυάλιζαν σαν ασήμι άρχισαν να παίρνουν χρώμα….ακόμα και η κόκκινη κουβέρτα φαινόταν διαφορετική ! 

Δεν ήξερα ποσο θα έμενε ο Ήλιος….κάποτε θα χανόταν, αυτό ήταν σίγουρο! Αλλά δεν με έννοιαζε . Το μόνο που είχε σημασία ήταν η στιγμή, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια….οι αιώνες που ο Ήλιος και γω θα περνούσαμε μαζί! Ενας έρωτας ατέλειωτος, ένας έρωτας αστείρευτος.

Έκλεισα τα μάτια μου και τον άφησα να εισχωρήσει στα άδυτα της ψυχής μου…….

 

 

 

Αιμίλια

2013-2014