Μια μέρα ξυπνάς και… είσαι 40!

Μια μέρα ξυπνάς και είσαι 40… Όχι εγώ, μια φίλη μου… Και δε φτάνει αυτό, άνεργη, χωρίς σχέση και μετά από αρκετά χρόνια ανεξαρτησίας, συμβιώνεις ξανά με τους γονείς. Μιλάμε για κάτι από «Δωμάτιο Πανικού», «Ο Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες» και «Το τέλος του κόσμου»!

Άρθρο: Μαριλένα Χρόνη

Γραφίστρια – Εικαστικός

 

 

Της είπα να μην αγχώνεται, γιατί τώρα οι περισσότεροι γύρισαν πίσω στους γονείς και ακομα πιο πίσω, στην εφηβεία, τότε που άκουγαν «Που πας?», «Τι ώρα θα γυρίσεις?» ,»Με ποιον θα βγεις». Βέβαια λείπει η ανεμελιά της τότε ηλικίας. Της είπα πως υπάρχουν και χειρότερα, πως είναι τυχερή που έχει ένα σπίτι να μείνει, πως έχει κοντά της ανθρώπους που την νοιάζονται. Της είπα πως μια σχέση δε θα την κάνει απαραίτητα ευτυχισμένη, εάν δε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Της είπα πως είναι χαζή που χάνει στιγμές από τη ζωή της σκεπτόμενη τι θα κάνει στο μέλλον. Της είπα πως τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία και πως έχουμε άπειρα παραδείγματα πλουσίων ανθρώπων που ζουν το δικό του δράμα. Της είπα κι εκείνο το ωραίο του Αϊνστάιν «Αν θες να ζήσεις μια ευτυχισμένη ζωή, εξάρτησέ την από ένα στόχο, όχι από ανθρώπους ή αντικείμενα».

 

Μάταια προσπαθούσα να την πείσω να το δει αλλιώς, να αλλάξει τρόπο σκέψης, να δει τη ζωή θετικά. Τίποτα, εκεί αυτή, το χαβά της, κλάμα και κακό. Μετά θυμήθηκα μια από τις χειρότερες περιόδους της δικής μου ζωής. Είχα κατάθλιψη, ήμουν χάλια ψυχολογικά, δεν εργαζόμουν, δεν είχα σχέση, έτρωγα τα πάντα, έκλαιγα συνέχεια, έπινα και γενικά δεν μ’ ένοιαζε τίποτα. Φωτιά να έπιανε το σπίτι δεν με ένοιαζε. Ένιωθα ένα τεράστιο κενό που δε γέμιζε, παρά μόνο με φαγητό κι αυτό για λίγο, γιατί μετά πάλι χάλια ένιωθα. Ήμουν 23 κι ένιωθα 80 χρονών. Τότε λοιπόν ερχόντουσαν κάτι ξαδέλφια και μου έλεγαν πόσο χαζή είμαι που κάθομαι και κλαίω, πως δεν καταφέρνω τίποτα με αυτό που κάνω, πως με είχαν συνηθίσει αλλιώς και πως δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν, πως πρέπει να βγαίνω έξω κι άλλα τέτοια. Εγώ τους κοιτούσα και δεν είχα κάτι να πω, να εξηγήσω, γιατί ηξερα πως δε θα καταλάβει κανείς. Γιατί απλά έτσι ένιωθα. Υπάρχουν πολλών ειδών απώλειες, δεν υπάρχει όμως κάποια που να είναι λιγότερο επώδυνη, όλες έχουν πόνο. Απώλεια σημαίνει το να χάσει κάποιος κάτι. Το να χάνεις όμως τον εαυτό σου ίσως είναι το χειρότερο…

 

Δεν είναι εύκολο και ο καθένας το βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Το πρώτο βήμα είναι να το αντιληφθείς και έπειτα να θέλεις να το αλλάξεις, να θέλεις να βρεις τρόπους να ζεις πάλι, να το παλέψεις και φυσικά να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ειδικού. Ο ειδικός δε θα σου πει τι να κάνεις, θα σε βοηθήσει όμως να το ανακαλύψεις εσύ.

 

Ζήτησα συγγνώμη απ’ τη φίλη μου που της αράδιασα ένα σωρό βλακείες. Της διηγήθηκα τη δική μου ιστορία με την κατάθλιψη, πώς την αντιμετώπισα, πώς την αντιμετωπίζω ακόμα και τώρα, όταν με επισκέπτεται. Μετά θυμηθήκαμε απίστευτες στιγμές από τις διακοπές μας, τις έκανα αστείες γκριμάτσες, την αναπαράσταση ενός αποτυχημένου στριπτίζ που προσπάθησε κάποτε να μου κάνει ένας γκόμενος… ακόμα πρέπει να γελάει!!! Οι φίλοι μας δεν είναι ψυχολόγοι, είναι όμως οι άνθρωποι που μπορούμε μαζί τους να χαλαρώνουμε και να νιώθουμε ασφάλεια…