Μια διαδικτυακή βόλτα στο Λονδίνο

Γράφει η Μαρία Διαμάντη.

Στο Λονδίνο ναι, που μας έχει λείψει πολύ και που μέχρι να αλλάξει η ώρα έχουμε αυτή τη στιγμή δυο ώρες διαφορά.

Κάθομαι στο ατελιέ και περιμένω να πάει 12 το βράδυ. Στο Λονδίνο είναι 10. Περιμένω να επιστρέψει στο σπίτι η μαθήτρια μου προκειμένου να συζητήσουμε σχετικά με το κομμάτι της έρευνας που έχει αναλάβει εκεί, αναφορικά με το θέμα της επόμενης έκθεσης. Όπως καταλαβαίνετε θα υπάρξει ασφαλώς επόμενη έκθεση και αυτός είναι ο λόγος που μιλάμε απόψε. Θυμόμαστε το περσινό ταξίδι, όταν βρεθήκαμε όλες μαζί εκεί για την αφιερωματική έκθεση στον σχεδιαστή των ονείρων, τον σπουδαίο Dior, στο Victoria & Albert και στις ασφυκτικά γεμάτες νέες αίθουσες του. Ωραίες εποχές..!

Κι αν το ταξίδι στα άδυτα του Dior -μια έκθεση για την οποία έχω εκτενώς γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου– μας έδωσε λίγη από μαγεία της χρυσής εποχής της υψηλής ραπτικής, λίγο αφού γυρίσαμε πίσω κάναμε το δικό μας #ode_couture στο Μουσείο Μπενάκη και στο κτήριο της οδού Πειραιώς και χαρίσαμε σε εσάς λίγη από τη σκόνη του αποτυπώματος που άφησαν στη μόδα οι Παγκόσμιοι Έλληνες Δημιουργοί. Είμαι όμως βέβαιη πως στο Λονδίνο η έκθεση αυτή άλλαξε πολύ και αυτός που μας επηρέασε δεν ήταν ο Dior.

Δυο ερωτήματα με απασχολούσαν τουςτελευταίους μήνες πριν την έκθεση.Τοπρώτο ήταν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι που θα έρχονταν εκείνη την ημέρα στο μουσείο Μπενάκη θα ξεπερνούσαν τα ρούχα που θα έβλεπαν και θα εστίαζαν στο για ποιο λόγο αυτά τα ρούχα βρέθηκαν εκείνη την ημέρα εκεί, τι συμβόλιζαν και τι θέλαμε να εξηγήσουμε και δεύτερον με ποιο τρόπο αυτή η έκθεση θα ξεπερνούσε την παρουσίαση και θα κατέληγε να είναιμια διδασκαλία γιατί αυτός ήταν ο πρωταρχικός μας στόχος, αφελείςδεν είμαστε. Η προσφορά μας θα ήταν η κατανόηση η βαθύτερη, η αρχική, του από τι γεννιέται το αριστούργημα και τι επιβιώνει απ’ αυτό.

Θα παρουσιάζαμε λοιπόν 14 έργα που το κάθε ένα από αυτά θα διηγούντανμια ιστορία, την δική του. Το ταξίδι του στον χρόνο από την πρώτη στιγμή που σχεδιάστηκε έως σήμερα και ταυτόχρονατην πορεία του στο μέλλον. Όλες του τις μεταπτώσεις μέχρι τη σημερινή του μορφή με τηνπροτροπή μάλιστα κάθε καλλιτέχνηςνα το διαμορφώσει και να το παραδώσει στους επόμενους. Τα έργα αυτά έχουν υπάρξει σημαντικά ακριβώς για τον παραπάνω λόγο. Γιατί δεν έκλεισαν πόρτες δημιουργικές, αντίθετα άνοιξαν μονοπάτια, δρόμους, λεωφόρους και θα βρίσκονταν εκεί για να πιστοποιήσουν ακριβώς αυτό και εξαιτίας αυτού. Από τους πρώτους εμπνευστές τους, τους Έλληνες εκείνους, το μεγάλο αυτό γένος, μέχρι και σήμερα και ως τους επόμενους που θα τα παραλάβουν με το πέρασμα του χρόνου, σχεδιάστηκαν για να αποδείξουν ότι ο χρόνος δεν περνάει. Περνάνε οι άνθρωποι και το μόνο που μένει είναι η ιδέα. Και αυτός είναι ο ιερός σκοπός της τέχνης. Αλλάζοντας κάθε φορά όχημα να ταξιδεύει τις ιδέες στο χρόνο.

Προχωράμε στην Piccadilly street και περνάμε έξω από την Royal Academy of Arts.Βλέπω με τεράστια γράμματα Bill Viola – Michelangelo, life death rebirth. Είχαμε κατέβει για ψώνια και βόλτα. Δεν υπήρχε βόλτα πια ούτε ψώνια. Μπαίνουμε μέσα, βγάζουμε εισιτήριο, διαβάζουμε οι φωτογραφίες απαγορεύονται, γι αυτό παρόλο που παράνομα τράβηξα μερικές δεν θα σας τις δείξω. Άλλωστε κυκλοφορεί άπειρο υλικό του Viola στο διαδίκτυο να παρακολουθήσει κανείς, κυρίως όμως γιατί είναι μια έκθεση που πρέπει όχι να παρακολουθήσεις αλλά να βιώσεις. Τεράστια η διαφορά της λέξης παρακολουθώ από τη λέξη βιώνω και μεγάλο θέμα αυτό ως προς τις ψηφιακές παρουσιάσεις.

Τα υπόλοιπα ήταν απλά συναισθήματα. Που γεννιόντουσαν το ένα μετά το άλλο. Άλλοι στέκονταν με δέος, άλλοι έκλαιγαν.Το ίδιο κι εμείς.

Σε έναν τοίχο το είδα και έπρεπε οπωσδήποτε να το αιχμαλωτίσω. Στίχοι του Μιχαήλ Άγγελου σχετικά με το έργο του χρόνου.

”Whoever is born arrives at death through time’s swift passage; and the sun leaves

nothing alive.

What is sweet and what brings pain, man’s thoughts and words, all disappear; and our ancient lineages are as shadows to the sun, smoke to the wind.

Like you we were men, happy and sad, as you are; but now we are, as you see, dust in the sun, deprived of life.

Everything arrives at death. Once our eyes were fully formed, shining in both sockets; now they are empty, horrid and black:

such is the work of time”.

Michelangelo, c. 1520

Και ξαφνικά η έκθεση απέκτησε νόημα, μάλλον καλύτερα απέκτησε τρόπο, όχημα να μεταφέρει το νόημα της. Και το όχημα ήταν αυτά τα λόγια. Όσα θα έγραφα εγώ σε ατελείωτα κείμενα και όσα έγραψα, όσα έκοψα και όσα έραψα συνοψίστηκαν σε αυτές τις δέκα γραμμές.

Από το Λονδίνο λοιπόν και την Βασιλική Ακαδημία Τεχνών στην Αθήνα και στους τοίχους του Μουσείου Μπενάκη με πολλή αγάπη. Αγάπη που είναι άλλωστε και το κίνητρο της δημιουργικής διαδικασίας. ‘Η τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να είναι..

Το οικογενειακό ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη λειτούργησε για πρώτη φορά στον Κεραμεικό το 1930 ως ένα κλασσικό μοδιστράδικο της εποχής
Η ιδιοκτήτρια του, Μαρία Διαμάντη η μεγαλύτερη, κατασκευάστρια ρούχων και καπέλων, λόγω της μεγάλης εμπειρίας της και της διάθεσης της να μεταδώσει τις γνώσεις της, ιδρύει –παράλληλα με τις δραστηριότητες του ατελιέ- τη σχολή κοπτικής – ραπτικής Μαρία Διαμάντη από την οποία, στα χρόνια που λειτούργησε, αποφοίτησε πολύ μεγάλος αριθμός σπουδαστριών.

Η εγγονή της Μαρίας Διαμάντη, η Μαρία Διαμάντη η νεότερη, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο οικογενειακό ατελιέ και σχολή ραπτικής. Σπούδασε σχέδιο μόδας και ενδυματολογία θεάτρου και δίδαξε σε σχολές μόδας στην Ελλάδα. Το 2011 δημιούργησε το δικό της ατελιέ στον ίδιο δρόμο του Κεραμεικού όπου στεγαζόταν το πρώτο εκείνο ατελιέ, της γιαγιάς της, την οδό Μαραθώνος. Από τότε σχεδιάζει και πουλά ρούχα χειροποίητα, αποκλειστικά κατασκευασμένα για το άτομο για το οποίο προορίζονται, αναβίωσε τα ”μαθήματα μόδας” που η γιαγιά της παρέδιδε και μελετά και κατασκευάζει τα ”γλυπτά φορέματα” .

Το 2017 επέκτεινε τις δραστηριότητες του ατελιέ παραδίδοντας on-line μαθήματα μόδας σε Έλληνες του εξωτερικού σε όλο τον κόσμο μέσω των οποίων η ομάδα της μεγάλωσε και απέκτησε διεθνή χαρακτήρα. Είχε ήδη παρουσιάσει με την ομάδα των μαθητών της δύο αφιερωματικές εκθέσεις, τη μια τον Απρίλιο του 2014 με τίτλο ”180 minutes for 18 ideas” και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης με εναλλακτικές πρώτες ύλες και τη δεύτερη τον Ιούνιο του 2017 με τίτλο #fashionrewindproject και θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα και τον κινηματογράφο προηγούμενων δεκαετιών, όταν μαζί με την ομάδα της ανακοίνωσαν ότι δύο χρόνια ήδη μελετούσαν και εργάζονταν πάνω στην τρίτη τους κατά σειρά ομαδική έκθεση με θέμα την επικαιρότητα των Ελλήνων κορυφαίων και διεθνώς καταξιωμένων σχεδιαστών στην οποία μάλιστα επρόκειτο να λάβουν μέρος μαθητές μόδας από όλο τον κόσμο οι οποίοι θα ταξίδευαν για το σκοπό αυτό στην Αθήνα.

Το πρώτο μέρος της έκθεσης αυτής, της Μαρίας Διαμάντη και της ομάδας της, φόρος τιμής στους Παγκόσμιους Έλληνες Σχεδιαστές, με τίτλο #Ode_Couture , παρουσιάστηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2019 στο Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138.

Info: Maria Diamandi atelier, 31 Marathonos str. Athens –www.mariadiamandi.com – mdiamadi@yahoo.gr

Facebook | Instagram | youtube