Memento Mori: H υπενθύμιση ότι είσαι θνητός.

Το Memento mori είναι μια καλλιτεχνική ή συμβολική υπενθύμιση του αναπόφευκτου θανάτου. Η ιδέα έχει τις ρίζες της στους φιλόσοφους της κλασικής αρχαιότητας και εμφανίστηκε στην τέχνη της κηδείας και στην αρχιτεκτονική της μεσαιωνικής περιόδου.

Μια κοινωνία που φοβάται τον θάνατο. Ένα “Εγώ” τόσο ισχυρά δομημένο που νομίζει ότι θα ζει για πάντα. Αθανασία έχουν οι πράξεις μας, όχι το σώμα μας. Αθανασία έχουν τα έργα μας, όχι τα λόγια μας. Αθανασία έχει αυτό που θα αφήσουμε πίσω.

Μια κοινωνία που πιστεύει ότι είναι αθάνατη και δεν ακουμπάει καν τον θάνατο ως έννοια, παρα μόνο όταν έρχεται αντιμέτωπη με αυτόν.

Απροετοίμαστοι λοιπόν -δεν φταίμε εμείς- θύματα θυμάτων είμαστε κι εμείς- ζούμε μια ζωή λες και θα ζούμε για πάντα. Και όλο αναβάλουμε να κάνουμε το ταξίδι εκείνο που θέλουμε, τις σπουδές που επιθυμούμε, να δημιουργήσουμε φιλίες, να συνάψουμε σχέσεις δυνατές.

Γιατί; Μα γιατί έχουμε μάθει πως όλα θα είναι εκεί στη θέση τους και αύριο. Και οι φίλοι και οι σύντροφοι και οι στιγμές μας και τα νιάτα μας και οι ευκαιρίες που αφήσαμε να πάνε χαμένες.

Ο παππούς που γέρασε, ήταν κάποτε νέος. Αυτός μας λέει απολαύστε το ταξίδι. Δεν υπάρχει για μένα πιο μεγάλη ελευθερία από το να σκέφτομαι πόσο περαστική είμαι από αυτή τη ζωή.

Don’t be afraid of Death. Be afraid of an unlived life”

 NATALIE BABITT

Ζω μια ζωή ελεύθερη. Πετάω τα βαρίδια που με κρατάνε στο παρελθόν. Κακίες, θυμούς, παρεξηγήσεις, μικρότητες. Αδειάζω τον σκουπιδοντενεκέ κάθε μέρα.

Πάμε μαζί. Από αυτό το λεπτό. Δεν κρατάω τίποτα που να με βλάπτει. Ζω μια ζωή ελεύθερη. Ο διευθυντής που με αδίκησε. Ο φίλος που παρεξηγήθηκε. Ο χωρισμός που με πόνεσε. Ο σύντροφος που με πλήγωσε. Η παρεξήγηση που δεν λύθηκε.

Λύνω τώρα τα δεσμά και είμαι ελεύθερος. Ο εγωισμός μας είναι η φυλακή. Το “Εγώ” μας. Αυτό το “Εγώ” που μας κάνει να νιώθουμε ότι έχουμε πάντα εμείς δίκιο και οι άλλοι άδικο. Αυτό το “Εγώ” που μας ταλανίζει τα βράδια και μας γεμίζει με όλα αυτά τα συναισθήματα τα μικρά. Γινόμαστε κι εμείς μικροί, τιποτένιοι παρόλο που νομίζουμε ότι είμαστε μεγάλοι.

Αυτή η συνειδητοποίηση του θανάτου μας είναι η μεγαλύτερη λύτρωση. Με ρωτήσατε πώς μπορούμε να το θυμόμαστε πιο συχνά. Σκέφτηκα μερικούς τρόπους που ίσως σας φανούν χρήσιμοι.

ΝΟ 1

Μία φορά τον μήνα κάνε μια επίσκεψη σε ένα νεκροταφείο. Λένε ότι είναι ο χώρος με τα περισσότερα όνειρα. Δεν χρειάζεται να πας για κάποιον δικό σου. Απλώς πέρασε λίγο χρόνο και θυμήσου ότι μια μέρα θα είσαι κι εσύ εκεί.

Μία φορά τον μήνα μίλα με ανθρώπους που είναι ετοιμοθάνατοι. Πέρασε μερικές στιγμές μαζί τους. Άκου τι θα σου πουν για τη ζωή. Γυμνοί ερχόμαστε. Γυμνοί φεύγουμε. Άντε να μας ντύσουν με το αγαπημένο μας ρούχο. Όλα τα άλλα μένουν πίσω. Τα παιδιά μας. Ο σύντροφος. Οι φίλοι. Τα σπίτια. Τα αυτοκίνητα. Τα κοσμήματα. Όλα πίσω.

ΝΟ 2

Μέτρησε τα καλοκαίρια που σου έχουν απομείνει. Και τους χειμώνες. Φτιάξε ένα χαρτί και βάλε κουτάκια. Ο φίλος μου ο Στέφανος Ξενάκης λέει ότι “δεν ξέρεις ποια θα είναι η τελευταία σου μέρα. Δεν ξέρεις σε ποιο κουτάκι βρίσκεσαι”. Εμ δεν ξέρεις. Γίνε πιο γενναιόδωρος και ζήσε τώρα.

ΝΟ 3

Αναρωτήσου τι θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου και θέσε ξεκάθαρους στόχους. Εφάρμοσε την διαδικασία του “ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ”. Σκέψου πόσο διαφορετικά θα ζεις τη ζωή αν γνωρίζεις ότι δεν έχεις χρόνο να αναβάλλεις.

ΝΟ 4

Πέτα στα σκουπίδια τα βαρίδια που σε κρατάνε στάσιμο.

Μίλα στον αδερφό σου που έχεις τσακωθεί. Συμφιλιώσου με τη μητέρα σου.

Συγχώρεσε περισσότερο. Θύμωσε λιγότερο.

Αγάπησε περισσότερο. Να φοβάσαι λιγότερο.

Χαμογέλασε περισσότερο. Γκρίνιαξε λιγότερο.

Παίξε περισσότερο. Να είσαι λιγότερο σοβαροφανής.

Ζήσε τις στιγμές σου περισσότερο.

Κάνε περισσότερο. Μίλα λιγότερο.

Διάβασε περισσότερο. Δες τηλεόραση λιγότερο.

Ζήσε τη δική σου ζωή περισσότερο. Ζήσε μέσα από τις ζωές των άλλων λιγότερο.

ΝΟ 5

Ξεκίνα τη μέρα σου με ευγνωμοσύνη.

Όποια προβλήματα και να έχεις σκέψου πόσο σημαντικά θα είναι σε μία μέρα. Σε μια βδομάδα. Σε ένα μήνα. Σε ένα χρόνο από τώρα και ανάλογα δώσε τους τη σημασία που τους αξίζει.

Τελείωσε τη μέρα σου με ευγνωμοσύνη.

Είναι το συναίσθημα που δονείται πιο ψηλά από όλα τα άλλα. Δες όλα όσα έχεις, αυτά τα εφόδια που σου χαρίζονται απλόχερα και τα θεωρείς δεδομένα. Λέει κάποιος γκρίνιαζε για τα παπούτσια που δεν είχε μέχρι που είδε κάποιον που δεν είχει πόδια. Είσαι τυχερός που έχεις όλα όσα έχεις και ακόμα πιο τυχερός που ζεις ακόμα. MEMENTO MORI.

Τώρα με όλα αυτά που έμαθες αναλογίσου: Πόση αξία έχεις να προσφέρεις στο “ΕΜΕΙΣ”;

Always be authentic

Be inspired

Be the example

LOVE, Athina