«Μάνα πρόσεχα»

«Μάνα πρόσεχα»

Δεν είναι η ώρα μου.
Τι θες και μου ζυγώνεις;
Έχω δρόμο ακόμα.

Πως θα πεθάνω από ζωή
κι όχι από θάνατο
ήξερα πάντα.

Και καλά εμένα
τη μάνα μου δεν τη σκέφτεσαι;
«Θα σε πάρω όταν φτάσω»
της υποσχέθηκα.

Κάθε φορά που μου μηνούσε
«Πρόσεχε παιδί μου, πρόσεχε»
εγώ τη μάλωνα.
«Πάλι τα ίδια ρε μάνα;»

Κι όμως. Ήξερε!
Αν όλοι οι άλλοι ήταν στο σκοτάδι,
εκείνη, μες στην βαθιά υπερβολή της,
ήξερε.

Άσε με να κρατήσω το λόγο μου.
Άσε με να την καλέσω.
Να της πω με ξεθωριασμένη φωνή
«Καλά είμαι ρε μάνα. Έλα γεια τώρα. Ω, έχω δουλειά».

Απότομα θα της μιλήσω πάλι
μα εκείνη, άλλη ευτυχία, πιο μεγάλη,
από τον ήχο του τηλεφώνου να κλείνει
δεν θα βρει.

Τελικά, ποιος είσαι, μου είπες;
Δεν θυμάμαι. Είναι βλέπεις εκείνο το ζάλισμα
που με κατατρέχει ακόμα.
Τίποτα άλλο δεν θα σου ζητήσω
Μια τελευταία φορά.
Ένα τηλέφωνο.
Άσε με διάολε. Άσε με.

Και να πεις δεν πρόσεχα.
Πρόσεχα.
«Μάνα, αυτή τη φορά πρόσεχα».
Μ’ ακούει; Γιατί δεν με ακούει;
Πού είμαι; Τι μέρος είναι αυτό;

«Δεν φταίω εγώ, μάνα. Αλήθεια στο λέω.
Αυτή τη φορά πρόσεχα.
Ούτε ουσίες.
Ούτε στραβές παρέες.
Ούτε ξενύχτια.
Ούτε τρέλες».

Σε ένα βαγόνι ήμουν
που είχε δρόμο ακόμα
Τον ίδιο δρόμο είχαμε κι οι δυο.

Ένα βαγόνι κανονικό
ενός κανονικού τρένου
μιας κανονικής χώρας.
Τέτοιος εκτροχιασμός από την κανονικότητα!
Μα πώς;

Δεν δικαιολογείται τόσος κρότος.
«Ο θόρυβος μάνα.
Ο θόρυβος.
Αδιανόητος.
Και εκείνη η λάμψη.
Μα πρωτίστως η ζέστη.
Τόση ζέστη δεν έχω ξανανιώσει».

Εγώ πως θα πεθάνω από ζωή
κι όχι από θάνατο
ήξερα πάντα.

Τελικά πού βρίσκομαι, θα μου πεις;
Και ποιος στο διάολο είσαι εσύ;
Γιατί δεν μιλάς;
Θα της πεις τουλάχιστον πως είμαι καλά;

Ευτυχώς δεν ζεσταίνομαι πια τόσο.
Αυτό τουλάχιστον. Αυτό.
Δεν ζεσταίνομαι πια, δόξα το… Θεό!

2/3/23

Nicolas Smyrnakis
Συγγραφέας