Μ’ Αγαπά, Δεν Μ’ Αγαπά, Μ’ Αγαπά…

Αν έχετε μαδήσει αμέτρητες μαργαρίτες αναρωτώμενοι για την αγάπη του εκλεκτού σας προς το πρόσωπό σας, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσετε μια αλήθεια. Η τελική απάντηση που παίρνετε από το κακόμοιρο λουλουδάκι είναι τόσο μα τόσο…τυχαία.

Ξεχνάτε ένα γεγονός. Είμαστε ενήλικες. Έχουμε στόμα και μυαλό, έχουμε κριτική σκέψη και σίγουρα έχουμε μάτια και μπορούμε να δούμε. Άρα ρωτάμε, λαμβάνουμε απάντηση, την αναλύουμε χρησιμοποιώντας κι άλλα δεδομένα και καταλήγουμε στο συμπέρασμά μας.

Όμως τελικά η αγάπη είναι κάτι που χρειάζεται ειδικό λογισμικό ώστε να αναλυθεί, να επιβεβαιωθεί ή όχι και να μας δώσει την αντίστοιχη συναισθηματική ανατροφοδότηση; Τι να πει κανείς. Μπορεί πλέον να έχουμε περάσει σε άλλη εποχή, σε άλλο επίπεδο.

Είμαστε κι εμείς οι γυναίκες από τη φύση μας ευαίσθητες, λίγο ανασφαλείς, υπεραναλύουμε και σεναριογραφούμε διαρκώς, είμαστε της επανάληψης και μας αρέσει εκείνο το λαϊκό άσμα «θέλω να τ’ ακούω, να τ’ ακούω να το λες…». Έχουμε και ανοιχτές τις κεραίες μας μήπως και πιάσουμε τίποτα ύποπτο στον αέρα.

Και εδώ που τα λέμε όλοι μας διατηρούμε ορισμένα στοιχεία της παιδικής ηλικίας, μας αρέσει η ασφάλεια της αγκαλιάς, η μυρωδιά της τρυφερότητας και η μουσικότητα των δύο από τις πιο σημαντικές λέξεις που μπορεί να χαϊδέψουν τα αυτιά μας: «Σε αγαπώ».

Αυτή η μικρή φράση χρειάζεται επανάληψη, αν τη νιώθει κανείς. Είναι από αυτές που δε βαριόμαστε ποτέ να ακούμε, αλλά και να λέμε. Το βασικό είναι να καταλαβαίνουμε και να είμαστε βέβαιοι για τη σημασία της. Επίσης βασικότερο είναι να τη λέμε κι οι ίδιοι στον εαυτό μας. Δε φτάνει η αγάπη που εισπράττουμε αν δεν αγαπάμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας.

Με μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, ορχιδέες, κρίνους κι όλα τα άνθη του κόσμου δε χτίζεται, δεν διατηρείται και δεν επισφραγίζεται καμιά αγάπη αν δεν τη νιώθουμε μέχρι το τελευταίο κύτταρό μας. Κι αν όλα αυτά τα βρίσκετε χιλιοειπωμένα και κοινότυπα, θυμηθείτε απλά ότι η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως. 

​Ε ναι λοιπόν, σ’ αγαπώ. ​