Λένα Μπλόνσκι: Η φωτογράφος που δίνει “ψυχή” στις εικόνες!

Συνέντευξη στην Τάνια Νικολοπούλου

Την λένε Λένα Μπλόνσκι – αν και οι κοντινοί της την φωνάζουν Λενότσκα το οποίο είναι το ρώσικό χαϊδευτικό όνομα της που το επέλεξε και ως επαγγελματικό. Την γνώριζα πριν λίγους μήνες μέσα από τον φωτογραφικό της φακό και από το υπέροχο χαμόγελό της.

Εχει γεννηθεί στο Λονδίνο, από γονείς ελληνικής και ρωσικής καταγωγής, Ήρθε στην Αθήνα όταν ήταν τεσσάρων χρονών, όπου τελικά έχει ζήσει και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της εως τώρα, εκτός από την περίοδο που έμεινε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να ολοκληρώσω το γυμνάσιο και το λύκειο και στη συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα μόδας στο London Fashion School. Για ένα χρόνο μετα εργάστηκε εκεί και επεστρέψε στην Ελλάδα όπου η τύχη την οδήγησε να εργαστεί σε κρουαζιερόπλοια, να ταξιδεύει τον κόσμο, να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια.

Ανήσυχο πνεύμα βρήκε την ευκαιρία να σπουδάσει εσωτερική διακόσμηση στο Sheffield School of Interior Design στη Νέα Υόρκη. Τελειώνοντας απο τα κρουαζιερόπλοια και επιστρέφοντας στην Ελλάδα ασχολήθηκε επαγγελματικά με την διακόσμηση. Παράλληλα όμως την τράβηξαν οι τέχνες της ζωγραφικής και του πυλού και παρακολουθησε διάφορα σεμινάρια και εργαστήρια. 

Να πούμε ότι η Λένα Μπλόνσκι έχει σχεδιάσει χειροποίητα χαλιά επιλέγοντας ειδικούς τεχνίτες στο Νεπάλ για συνεργασία έπειτα από ένα αξέχαστο ταξίδι ζωής που έκανε για να γνωρίσει εργαστήρια χειροποίητου χαλιού το 2010. Το 2013 έλαβε το Adex Silver Award for Design Excellence για ένα από τα χαλιά της.

Κατά τη διάρκεια της δημιουργικής της ζωής ασχολήθηκε και με σχεδιασμό ιστοσελίδων, λογότυπα, αφίσες και άλλα γραφικά, με το blogging και social media όπως επίσης και με την μετάφραση βιβλίων.

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου η δημιουργική και εκφραστική της ανάγκη -ή δαιμόνιο!- την οδήγησε να τολμήσει και να δοκιμαστεί σε μια άλλη μεγάλη της αγάπη την οποία είχε αφήσει κατα κάποιο τρόπο στην άκρη, την φωτογραφία.

Η αγάπη της για την φωτογραφία και η θέληση να λύσει το μυστήριο πίσω από την τέχνη αυτή την οδήγησε να σπουδάσει επαγγελματική φωτογραφία, πράγμα το οποίο και έκανε. Ήταν λες και την παρακολουθούσε το σύμπαν και απαντούσε στην ανάγκη της και όνειρο.

Αυτό που την τραβάει περισσότερο είναι να φωτογραφίζει  ανθρώπους, ιδιαίτερα σε πορτραίτα είτε μόνοι τους είτε με αγαπημένα πρόσωπα ή με τα ζωάκια τους όπως επίσης της αρέσει πολύ το street photography, δηλαδή η φωτογράφηση στο δρόμο, στη πόλη, τον κόσμο που πηγαινοέρχεται, σκηνικά κλπ, εκδηλώσεις, παραστάσεις κοκ

Τρελαίνεται να ‘παίζει’ δημιουργικά με τις φωτογραφίες.

Ο απώτερος στόχος της είναι να αναδείξει την ψυχή του «θέματος» της, τη διάθεση και τα συναισθήματα πίσω από την εικόνα και στη συνέχεια να παντρέψει την ζωγραφική με την φωτογραφία.

​Τι σε οδήγησε να ασχοληθείς με τη φωτογραφία; Ποιο ήταν το κίνητρό σου;

…πάντα αγαπούσα την φωτογραφία…ιδιαίτερα οι φωτογραφίες που με κάνουν να κοντό σταθώ, να προβληματιστώ, να φανταστώ, να αισθανθώ,…. ως έφηβη ήμουν σε σχολικό σύλλογο φωτογραφίας αλλά δεν υπήρχε καν (ή δεν μου επιτράπει κάν να μπεί) η σκέψη να γίνω φωτογράφος, όπως δεν υπήρχε σκέψη να ακολουθήσω κάτι καλλιτεχνικό γενικότερα παρότι έκλεινα καθαρά προς τις τέχνες, διότι ο πατεράς μου δεν το θεωρούσε ‘σίγουρο ή ασφαλές’ επάγγελμα…το ίδιο ίσχυε για τον αδελφό μου ο οποίος αφού έκανε το θέλημα του πατέρα μας και σπούδασε ένα ‘σίγουρο’ επάγγελμα και δούλεψε για κάποιο διάστημα σε αυτό, τα παράτησε και ακολούθησε το ονειρό του που ήταν η φωτογραφία! Τώρα εργαζεται στο Λονδίνο ως επαγγελματίας φωτογράφος! οπότε, όπως καταλαβαίνεις, παρακολουθούσα τον αδελφό μου όλα αυτά τα χρόνια και την υπέροχη δουλειά που κάνει και ‘ζήλεψα’ (με την καλή την έννοια πάντα!) αλλά επίσης μάθαινα από αυτόν.

Πριν 3 χρόνια λοιπόν αποφάσισα και εγώ να παρακολουθήσω σεμινάρια φωτογραφίας και κόλλησα! Ήμουν όμως και πολύ τυχερή γιατί ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μου έκανε απίστευτο δώρο μια φοβερή φωτογραφική μηχανή -όνειρο, κάτι το οποίο μου έδωσε φτερά!

Ποιο είναι το είδος της φωτογραφίας υπηρετείς καλύτερα;

Είμαι σχετικά νέα στο επάγγελμα αλλά το ειδός που με τραβάει και θα ήθελα να εξελίξω περισσότερο είναι το πορτραίτο. Σαν είδος, μόνο του, το πορτραίτο στην Ελλάδα δεν το βλέπουμε πολύ. Θέλω να πω πως ναι μεν μπορεί να δούμε πορτραίτα επώνυμων για δημοσιεύματα ή σε συνεντεύξεις, ή με την ευκαιρία, κατά την διάρκεια εκδηλώσεων (γάμο, βάπτιση κλπ) αλλά μόνο του σαν υπηρεσία όπου μια γυναίκα, ένας άνδρας θα πει να βγάλει κάποια επαγγελματικά πορτραίτα είτε για επαγγελματικούς λόγους είτε για την δικιά τους ευχαρίστηση, δεν το βλέπουμε. Πιστεύω πως είναι περισσότερο θέμα ενημέρωσης του κοινού ότι υπάρχει αυτό σαν είδος και υπηρεσία μόνο του και τους λόγους για τους οποίους μπορεί να θελήσει να το κάνει.

Πρίν 5 χρόνια έχασα την μητέρα μου και εκτός από λίγες τυχαίες φωτογραφίες της στιγμής που μπορεί να έχουμε (όχι επαγγελματικές), δεν έχω τίποτα άλλο να την θυμάμαι. Πόσο θα ήθελα να είχα όμως τώρα! Η ζωή περνάει τόσο γρήγορα. Τα νιάτα περνάνε τόσο γρήγορα. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν, εμείς μεγαλώνουμε. Και έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούμε πόση σημασία έχει να είχαμε κάποιες όμορφες, επαγγελματικά τραβηγμένες φωτογραφίες, είτε μόνοι μας, είτε με αγαπημένα μας πρόσωπα και, γιατί όχι, τα κατοικίδια μας.

Έχω πολλές φίλες με άλογα και κατοικίδια και τρελαίνομαι να τους φωτογραφίζω μαζί η μόνα τους.

Για περίπου 2 χρόνια ήμουν εθελόντρια στον Ελληνικό Σύλλογο Προστασίας Ιπποειδών όπου και εκει, μεταξύ άλλων, τραβούσα πολλές φωτογραφίες και βίντεο ιπποειδών για λογαριασμό τους.

Εκτός αυτού, άλλα είδη φωτογραφίας που με τραβάνε είναι η φωτογραφία ταξιδιού, το street photography, δηλαδή η φωτογραφία δρόμου/πόλης όπου εκεί επίσης προκύπτουν φωτογραφίες/πορτραίτα αυθόρμητα. Τέλος, μου αρέσει πολύ να φωτογραφίζω τα χρώματα, σχήματα και παιχνίδια που κάνει η φύση, πολλές φορές με macro φακό για πολύ κοντινές.

Πιστεύεις ότι η δική σου ιστορία έχει επηρεάσει το περιεχόμενο των φωτογραφιών σου;

Απόλυτα. Θα έλεγα ότι όσων αφορά ειδικά το πορτραίτο μου αρέσει να φωτογραφίζω άτομα όπως θα ήθελα να με φωτογραφίσουν. Όπως επίσης στην προσπάθεια μου να νικήσω την αίσθηση και σκεπτομορφή ότι ‘δεν αξίζω’ [για διάφορους λόγους] μου αρέσει να φωτογραφίζω άτομα των 45 και άνω, ανθρώπους που μπορεί για διάφορους λόγους να έχουν κάποιο κόμπλεξ μπροστά στον φακό, και να τους δείξω πόσο όμορφοι είναι. Πόσο δύναμη έχουν και πόσο αξίζουν να δώσουν κάτι στον εαυτό τους. Τα μέσα μας βομβαρδίζουν συνεχώς με το λεγόμενο ‘τελειο κορμι’ την ‘τέλεια ηλικία’, την ‘τέλεια ζωή’ κοκ. Πράγματα τα οποία έχω δουλέψει στον εαυτό μου…και συνεχίζω βέβαια! Θα ήθελα οι φωτογραφίες μου και τα έργα μου να βοηθήσουν στην εμψύχωση και ενδυνάμωση του κόσμου.

​Ζωγραφίζεις;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! αλλά τα περισσότερα χρόνια από χόμπι μέχρι που με κάλεσαν το 2014 να συμμετάσχω σε μεγάλη ομαδική έκθεση στην Αθήνα με τα έργα μου από μεικτή τέχνη σε ξύλο με πυρογραφία. Μετά το πήρα λίγο πιο σοβαρά! Η ζωγραφική για μένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής μου. Δεν νωείται να μην ζωγραφίζω και τώρα ψάχνω τρόπους να συνδυάσω την φωτογραφία με την ζωγραφική. Εξού και το ενδιαφέρον μου για concept photography.

Έχεις κάνει ποτέ έκθεση με τις φωτογραφίες σου; Και εάν όχι θα ήθελες να κάνεις;

Μέχρι τώρα έχω κάνει ομαδικές εκθέσεις μόνο με την ζωγραφική μου αλλά όχι με τις φωτογραφίες μου. Φυσικά και είναι όνειρο μου! Ήδη ετοιμάζω κάποια θέματα/ενότητες που θα ήθελα κάποια στιγμή να βγάλω σε εκθέση.

Υπάρχει έμπνευση πίσω από όλο αυτό το κομμάτι ;

Κύρια έμπνευση μου, είτε στην ζωγραφική είτε στην φωτογραφία είναι πάντα η καταγωγή μου, η ελλάδα, η ρωσία, η αρχαία ιστορία, η λαϊκή τέχνη και χρώματα, η φύση, το φώς…και φυσικά από άλλους καλλιτέχνες όπως πχ τους Frida Kahlo, Van Gogh, Georgia O’Keefe, Modigliani, & Klimt μεταξύ άλλων στην ζωγραφική και τους Sue Bryce, Steve McCurry, Peter Lindbergh, Ian Rankin, & Platon στην φωτογραφία.

Υπάρχει χρησιμότητα της φωτογραφίας στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου;

Η ζωή μας είναι πλημυρισμένη από εικόνες όσο ποτέ! Όπου και να κοιτάξεις οι εικόνες μας μιλάνε. Επικοινωνούν μαζί μας χωρίς πάντα να το συνειδητοποιούμε. Κάνουμε άπειρες ώρες σκρολ στα social media όπου λίγες φορές θα σταθούμε να διαβάσουμε την περιγραφή παρά μόνο εαν μας κινήσει το ενδιαφέρον η συγκεκριμένη φωτογραφία… η φωτογραφία μόνη της ενημερώνει, συγκινεί, προκαλεί, εκφράζει… σε προσωπικό επίπεδο κάθε εικόνα που ανεβάζουμε στα κοινά μέσα ή σε βιογραφικά μας προφίλ επικοινωνεί κάτι…ποιοί είμαστε, με τι ασχολούμαστε, τα πιστεύω μας, την προσωπικότητα μας, το ήθος μας και φυσικά την εικόνα που θέλουμε να δείξουμε στο κοινό μας, είτε αυτό ειναι οι φίλοι και συγκενείς μας, είτε το επαγγελματικό μας κοινό.

​Είσαι θετικός άνθρωπος;

Όπως πολύ κόσμο, έχω περάσει και εγώ διάφορες δοκιμασίες στη ζωή μου, πολλά εμπόδια που στάθηκαν στο δρόμο μου, είμαι πολύ ευαίσθητη και στεναχωριέμαι με διάφορα που συμβαίνουν στο περιβάλλον μας…στον κόσμο γενικότερα… έχω περάσει φάσεις μεγάλης κατάθληψης και απόγνωσης….παρόλα αυτά όμως πάντα βρίσκω την δύναμη, μια φλογίτσα, μια ελπίδα που με συνεφέρει και με ξανα ανεβάζει με μεγάλο ρόλο να παίζει η κόρη μου! Με τα χρόνια έχω μάθει να βλέπω όλες τις εμπειρίες μου ως μαθήματα/διδάγματα, και όλα να με οδηγούν στην καλύτερη γνώση, αγάπη και αποδοχή του εαυτού μου, όπως είμαι, γιατί κακα τα ψέμματα, είμαστε οι χειρότεροι κριτές του εαυτού μας!

Πως την βλέπεις την ζωή έγχρωμη ή ασπρόμαυρη;

Μα είναι δυνατόν να την βλέπω ασπρόμαυρη!!! χαχα! σοβαρά όμως…η ζωή δεν μπορεί να είναι ασπρόμαυρη…το ασπρόμαυρο σημαίνει ξεχωρίζουμε, κατηγοριοποιούμε, διαχωρίζουμε, είμαστε απόλυτοι, δεν ξέρουμε να συμβιβαστούμε, να αλλάξουμε γνώμη…ενώ το έγχρωμο σημαίνει τα χωράω όλα, είμαι ανοιχτή σε όλα, στις διαφορές, και στην διαφορετικότητα, αποδέχομαι όλους όπως είναι, ταξιδεύω, απολαμβάνω, εμπνέομαι, αγαπάω…

Μια ευχή;

Να αγαπήσουμε περισσότερο την ελλάδα μας, την φύση μας, το περιβάλλον μας, το γείτονα μας, τον εαυτό μας….και μάλλον ξεκινώντας από το τελευταίο, να μάθουμε δηλαδή να αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο…. τότε θα μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τους άλλους και όλη τη φύση…

Aυτή είναι η σελίδα της στο facebook