Κρύο, καιρός για βιβλίο!

Ο χιονιάς ήρθε…Φτιάξτε ένα ζεστό ρόφημα και περάστε δημιουργικά το χρόνο σας διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο!

Το likewoman.gr σας προτείνει :

Στο βάθος του αιώνα – ένα αφήγημα για την Αθήνα

του Νίκου Βατόπουλου

Eκδ. Μεταίχμιο

Αναμνήσεις, βιώματα, άνθρωποι, βιβλία, κτίρια… Σε αυτό το προσωπικό αφήγημα, ο Νίκος Βατόπουλος ξετυλίγει έναν χάρτη μέσα από τη ροή μιας συνειρμικής γραφής και μας οδηγεί σε μια αστική πατριδογνωσία που είναι παράλληλα και μια σπουδή πάνω στους κύκλους του χρόνου και τη δύναμη της μνήμης.
Συνθέτει σταδιακά μια εναλλακτική θεώρηση της Αθήνας των τελευταίων δεκαετιών, με στοιχεία βιογραφίας, προσωπικής και αστικής, παραδίδοντάς μας ένα υβριδικό χρονικό. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Νίκος Βατόπουλος με το πρόσφατο βιβλίο του Στο βάθος του αιώνα – Ένα αφήγημα για την Αθήνα δίνει μια, σαφέστατα, καταφατική απάντηση. Δεν είναι βέβαια ο πρώτος που στα βιβλία του και προπαντός στο τελευταίο η Αθήνα μετατρέπεται σε πρώτη ύλη για την αφήγηση. Όπως επισημαίνει η Λίζυ Τσιριμώκου3, κατά τη διάρκεια της κρίσιμης –για τις εκσυγχρονιστικές αλλαγές του νεοελληνικού κράτους–, πεντηκονταετίας 1870-1920, «παρακολουθούμε τη σχεδόν μονοπωλιακή εγγραφή της Αθήνας στην αφηγηματική πρόζα». Μητσάκης, Ξενόπουλος, Παπαδιαμάντης, Κονδυλάκης, Χρηστομάνος, Βουτυράς, τα τρανταχτά παραδείγματα. Και πολύ αργότερα, σε πιο κοντινές στο σήμερα εποχές, ο πιο αναγνωρίσιμος στη βιωμένη μυθοπλαστική σχέση του με την Αθήνα, ο Μένης Κουμανταρέας. Από κοντά θα έβαζα και εκπροσώπους της αστυνομικής [αθηναϊκής] λογοτεχνίας, αρχίζοντας με τον Γιάννη Μαρή, προχωρώντας στον Πέτρο Μάρκαρη και φτάνοντας στη Χίλντα Παπαδημητρίου και όχι μόνον.

ΘΗΡΙΟΜΟΡΦΟΙ
ΜΑΡΟΥΤΣΟΥ ΕΛΕΝΑ

Eκδ. ΠΟΛΙΣ

Σε ένα ξενοδοχείο της Κρακοβίας ένας ώριμος άντρας, συντετριμμένος από τον πρόσφατο χαμό της γυναίκας του, συναντά μια αινιγματική κοπέλα. Παρότι εντελώς άγνωστοι και διαφορετικοί μεταξύ τους, εκείνος Έλληνας κι εκείνη Ιταλίδα, εκείνος καθηγητής λογοτεχνίας κι εκείνη ηθοποιός, αισθάνονται πως τους συνδέει κάτι απροσδιόριστο. Η τυχαία συνάντησή τους προκαλεί το ξετύλιγμα ιστοριών που οδηγούν τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε ένα αρχοντικό της Χίου και ακόμα πιο πίσω, σε ένα καθολικό μοναστήρι στη Συρακούσα. Πρόκειται για ιστορίες έρωτα και απώλειας, φιλίας και ενηλικίωσης, ενοχής και εκδίκησης που, εκκινώντας από τις στάχτες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνοντας ως το σήμερα, εμπλέκουν τους δύο πρωταγωνιστές με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Τα πρόσωπα του μυθιστορήματος συμμετέχουν σ’ ένα ιλιγγιώδες παιχνίδι αντί κατοπτρισμών, εναλλαγών προσωπείων και αντιμεταθέσεων, ενώ ταυτόχρονα μοιάζουν παγιδευμένα στα πάθη τους, όπως οι πεταλούδες στην απόχη. Οι πεταλούδες -σύμβολο του εύθραυστου, του εφήμερου αλλά και της μεταμόρφωσης- διαστίζουν την αφήγηση όπως και τις φωτογραφίες της Laura Makabresku, με τις οποίες συνομιλεί το κείμενο.
Ένα μυθιστόρημα για τον ερωτισμό της εφηβείας και την έλξη προς το όμοιο, για τη σεξουαλική αποχαλίνωση και την έκσταση της υποταγής, για τον κίνδυνο της γλώσσας και το καταφύγιο της σιωπής, για τον αφηγηματικό οίστρο και την τροφή του, για τις μικρές αγριότητες των καθημερινών ιστοριών με φόντο τις μεγάλες θηριωδίες της Ιστορίας. Ένα μυθιστόρημα για τα όρια ανάμεσα στον άνθρωπο και το ζώο και την υπέρβασή τους, μια ωδή στο θηρίο και στο θήραμα που σπαράσσονται μέσα μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Οι Θηριόμορφοι είναι ένα βιβλίο-τριαντάφυλλο. Ο κορμός της τριανταφυλλιάς φυσικά υπάρχει, αλλά είναι σκεπασμένος με άπειρα κλαδιά, παρακλάδια, φύλλα, μπουμπούκια, άνθη, πολλά ίσως από τα οποία να χάνουν τον δρόμο τους και να απλώνονται φυγόκεντρα σε πασσάλους, παράθυρα και μπαλκόνια, όχι με σκοπό να φτάσουν στη στέγη, αλλά με την άναρχη διάθεση να δείξουν το ανάστημα και την ομορφιά τους. Αυτή η ομορφιά, όμως, κρύβει ?όπως σκόπιμα επιχειρεί η συγγραφέας? αιχμηρά αγκάθια, τα οποία ματώνουν όποιον απρόσεκτο αναγνώστη νομίζει ότι διαβάζει απλώς ένα πολύπτυχο παραμύθι, μια φωτογραφική ονειροφαντασία ή ένα πολύχρωμο ζωολογικό άλμπουμ». (Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, bookpress.gr, 14/09/2020)

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Eκδ. ΠΑΤΑΚΗ

«Μια μέρα θα γράψω την αυτοβιογραφία μου. Θα ήθελα να τη γράψω εγώ η ίδια, ώστε να φωτίσω καλύτερα τα γεγονότα. Έχουν ειπωθεί τόσο πολλά ψέματα για μένα…»
Χάρη σε αυτό το βιβλίο που περιλαμβάνει επιστολές της μεγάλης υψιφώνου, καθώς και τις δύο απόπειρές της να γράψει τα απομνημονεύματά της (το 1957 και το 1977), η ευχή της Μαρίας Κάλλας γίνεται επιτέλους πραγματικότητα.
Από τα δύσκολα παιδικά της χρόνια στη Νέα Υόρκη έως τα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής στην Αθήνα, από τα δειλά πρώτα της βήματα στον κόσμο της όπερας έως την παγκόσμια αναγνώριση, τα σκάνδαλα και τις προσωπικές της δοκιμασίες, από την εξιδανικευμένη αγάπη της για τον σύζυγό της έως τον παθιασμένο έρωτά της για τον Ωνάση, αυτή η έκδοση δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε την πραγματικότητα πίσω από τον μύθο. Άλλοτε ξεδιπλώνεται μπροστά μας η Μαρία, μια γυναίκα ευαίσθητη και εύθραυστη, και άλλοτε ο θρύλος Κάλλας, συχνά θύμα του μεγάλου ονόματός της, σε συνεχή αγωνία για την κατάσταση της φωνής της, έως και τον πρόωρο θάνατό της, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στη μοναξιά του παρισινού διαμερίσματός της.
Η συναρπαστική και γοητευτική αυτοπροσωπογραφία της μεγαλύτερης φωνής του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΑΝΑΣΤΡΟΦΑ

HUYSMANS JORIS-KARL

ΣΤΕΡΕΩΜΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ Α.Ε.

Πηγή έμπνευσης για τον Μισέλ Ουελλμπέκ αλλά και για τον «ποιητή της πανκ» Ρίτσαρντ Χελ, το “Ανάστροφα” του Ζορίς-Καρλ Ουισμάνς είναι ένα κορυφαίο δείγμα της «λογοτεχνίας της Παρακμής», «ένα ταξίδι μέσα από τη μνήμη, μέσα από την ανάμνηση, μέσα από τη φαντασία και τη φαντασίωση, μέσα από τη σκηνογραφία ενός αισθητικού χώρου», όπως σημειώνει ο Νίκος Μπακουνάκης στο επίμετρο «Ξαναδιαβάζουμε τον Ουισμάνς, ίσως όχι για να φτιάξουμε έναν αισθητικό κόσμο, όπως το πανκ της δεκαετίας του 1970, αλλά για να αναμετρηθούμε με την παρακμή, τους νέους φόβους μας, την άμβλυνση ή και το ξέφτισμα των δημοκρατικών αξιών και της κληρονομιάς του Διαφωτισμού, με τη βασανιστική καταπίεση της πολιτικής ορθότητας, με όλα τα post- της εποχής, ιδιαίτερα το post-democracy ή το post-secularism». Αλλά και για να απολαύσουμε μια εκπληκτική πρόζα που οδηγεί τον αναγνώστη «σε μια κατάσταση εκστατικού μετεωρισμού». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΝΑ Μ’ ΑΓΑΠΑΣ
 ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΙΑ

Eκδ. ΒΑΚΧΙΚΟΝ

«Σε κοίταζα με μάτια που άστραφταν από χαρά, όση ώρα κοιμόσουν γαλήνια. Ήσουν υπέροχος, έτσι ελεύθερος από προβλήματα, καλέ μου, ίσως κι από όνειρα. Ολόγυμνος… ποθητός… Ένα μαρμάρινο άγαλμα, ικανός να θεραπεύσεις με την αγλαόμορφη εικόνα σου όσα μακρινά με είχαν πληγώσει στη ζωή.
Παρατηρούσα το στήθος σου να πάλλεται με μικρές, ήσυχες αναπνοές. Τα μακριά σου δάχτυλα τινάζονταν ελαφρά στο άγγιγμα του αέρα που έμπαινε από το παράθυρο. Παράξενα ένιωσα αναγνωρίζοντας εκείνη την ώρα πως ήσουν εσύ που πάντα ονειρευόμουν από παιδί.»
Ο Αλέξανδρος γράφει ένα γράμμα με αποδέκτη τον σύντροφό του Πάνο και, ταυτόχρονα, μας μεταφέρει την προσωπική τους ιστορία. Μέσα από τα ταξίδια της μνήμης, στην κοινή τους διαδρομή αλλά και στα όσα έζησαν πριν συναντηθούν, μαθαίνουμε για τις διαφορετικές όψεις του έρωτα, τα στερεότυπα της κοινωνίας, τους φόβους και τις μύχιες σκέψεις που βασανίζουν τον νου όλων των ανθρώπων. Το “Να μ’ Αγαπάς” είναι μια λυρική, ερωτική επιστολή που αποσκοπεί στη διαχείριση της απώλειας και στην έκφραση της αληθινής αγάπης· μια ιστορία για την αφοσίωση και την ολοκληρωτική παράδοση· μια κατάθεση ψυχής που μας δείχνει τον τρόπο ώστε να ανακαλύψουμε τον δρόμο για την ευτυχία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)