«Κρυφτό» | Το παιχνίδι που δίνει μαθήματα ζωής

Κρυφτό, ένα παιχνίδι που όλοι το μάθαμε να το παίζουμε από παιδιά.

Ένας τα φυλάει πάντα και οι άλλοι κρύβονται.
Εκείνος που τα φυλάει μετράει μάλιστα μέχρι το 10 ένα-ένα νούμερο ή μέχρι το 100 πέντε-πέντε τα νούμερα.
Ο σκοπός του παιχνιδιού ποιος είναι;
Μα φυσικά να μην μπορέσει να σε βρει εκείνος που τα φυλάει μέχρι το τέλος και να πας κρυφά ενώ λείπει από την εστία που προσέχει και να πεις «φτού ξελευτερία»!
Σημαντικό μάλιστα σημείο του παιχνιδιού αυτού παλιότερα ήταν ότι τα φυλάγαμε σε ένα δέντρο συνήθως ή σε μια πόρτα μπροστά μιας και τα περισσότερα παιχνίδια τα παίζαμε έξω από το σπίτι.

Λοιπόν, αυτό το παιχνίδι μας έμαθε πολλά.
Να λειτουργούμε σαν μονάδα αλλά και σαν ομάδα.
Να βρίσκουμε απίθανες κρυψώνες αλλά και αστείες.
Να καταστρώνουμε στρατηγική αλλά και να λειτουργούμε αυθόρμητα.
Να κερδίζουμε αλλά και να χάνουμε.
Να παίρνουμε την θέση του άλλου αλλά και να την αρνούμαστε.
Να αλλάζουμε τακτική ή και να μένουμε στα ίδια.
Να παίζουμε σαν φίλοι αλλά και σαν εχθροί.
Να γελάμε αλλά και να κλαίμε.
Να αγαπάμε αλλά και να μισούμε.
Να παίζουμε τίμια αλλά και ζαβολιάρικα.
Να διασκεδάζουμε αλλά και να βαριόμαστε.
Να παίζουμε από ευχαρίστηση αλλά και για το χατίρι κάποιου που αγαπάμε.
Να κάνουμε φιλίες ή να μένουμε αδιάφοροι.
Να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε…

Από ένα μόνο παιδικό παιχνίδι μαθαίνουμε τόσα και τόσα, αλλά ο σκοπός του παιχνιδιού είναι ένας και μόνο, να προλάβουμε να ελευθερωθούμε πριν μας ξετρυπώσουν από την κρυψώνα μας.

Αυτό θέλει θάρρος βέβαια από την πλευρά του κρυμμένου να τρέξει έξω από την κρυψώνα του να φτάσει πρώτος στο σημείο που θα πει με τόσο χαρά την περιβόητη φράση.
Θέλει στρατηγική και εξυπνάδα να καταστρώσει το σχέδιο διαφυγής παρόλη την πίεση του παιχνιδιού.
Ο ένας ελευθερώνει τους πάντες. Γίνεται ήρωας για εκείνους έστω και στιγμιαία.

Η θέση τώρα του φύλακα είναι πιο δύσκολη. Έχει να προσέχει πολλούς και όλοι θέλουν πάση θυσία να ελευθερωθούν. Εκείνος έχει διπλό έργο να πραγματοποιήσει για τον ίδιο λόγο, την δική του ελευθερία σε βάρος κάποιου άλλου όμως. Μα και οι άλλοι σε βάρος εκείνου που τα φυλάει.

Βλέπεις το παιχνίδι μας έμαθε από όλες τις πλευρές ότι η ελευθερία κερδίζεται μόνο σε βάρος κάποιου άλλου.
Όμως αν το σκεφτείς υπάρχουν και παιδιά που απλά θέλουν να παίξουν με οποιοδήποτε τίμημα.
Δεν τους νοιάζει να τα φυλάνε συνέχεια αλλά μόνο να παίξουν. Χαίρονται που έχουν φίλους και ας τους εκμεταλλεύονται.
Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που ενώ δεν τα φυλάνε προδίδουν την θέση τους για να βοηθήσουν εκείνον που τα φυλάει να ελευθερωθεί από αυτή την θέση επειδή δεν τα καταφέρνει. Αυτοί λέγονται φίλοι πραγματικοί.

Πάντα υπάρχουν και εκείνοι που δεν ήθελαν να το παίξουν αυτό το παιχνίδι γιατί δεν θέλησαν να μπουν σε καμιά διαδικασία δοκιμασίας. Εκείνοι άραγε κρύφτηκαν από όλους τους άλλους ή από τον ίδιο τους τον εαυτό;

Η αλήθεια είναι ότι μάθαμε να κρυβόμαστε καλά, αλλά ακόμα καλύτερα από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Αν το σκεφτείς σε ένα τέτοιο παιχνίδι επικρατούν όλες οι εκδηλώσεις της ζωής σε κάθε ηλικία. Δεν είναι προνόμιο ενός παιδικού παιχνιδιού αλλά μια συνεχής εξέλιξη του ίδιου, με τον ίδιο σκοπό. Την έκφραση της ελευθερίας σε ότι έχει θέσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Βλέπεις ότι ακόμα πολλοί από μας την οριοθετούμε σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις της.
Αυτή όμως είναι μία και σε αυτή όλοι νικητές και όποιος έπαιξε τίμια αυτό το παιχνίδι το γνωρίζει.

Όταν ενηλικιωθούμε παίρνουμε νέα θέση στο ίδιο παιχνίδι σαν παρατηρητής του παιχνιδιού που τώρα μπορεί να ξεχωρίσει ποιος από όλους αυτούς τους χαρακτήρες υπήρξε κάθε φορά στην ζωή του.
Εκείνος όμως που κρύφτηκε από τον ίδιο του τον εαυτό;

Το συμπέρασμα όμως είναι ένα ότι «τα καλύτερα παιχνίδια παίζονται μεταξύ φίλων»!