«Κοίτα γύρω σου, όλα τα αντικείμενα που υπάρχουν στο σπίτι σου. Αν κάποιο έχεις ξεχάσει ότι υπήρχε, σημαίνει ότι δεν το χρειάζεσαι πια. Χάρισέ το, ή πέταξέ το».

Κάθε αλλαγή εποχής είναι (και) για εσάς οδυνηρή; Βιώνετε από την αρχή τη μάχη «του χρήσιμου και του άχρηστου» χωρίς ποτέ να υπάρχει ένας νικητής, αλλά πάντα μία μόνο απορία: τι το θέλω αυτό, ποιος μου το έκανε δώρο και γιατί το διατηρώ λες και είναι το… «Άγιο Δισκοπότηρο» της ζωής μου; Είμαστε στην ίδια μοίρα και πρέπει κάτι να κάνουμε…

Γιατί αυτό το «κόλλημα» με τα άχρηστα, είναι σαν το «κόλλημα» με το παρελθόν: στο μόνο που χρησιμεύουν και τα δυο είναι στο να μας εμποδίζουν να δημιουργήσουμε άδειο χώρο ώστε να έρθει το καινούριο στη ζωή μας, αυτό που θα μας ανανεώσει και θα μας δώσει φτερά!

Μόλις έπιασε η πρώτη φθινοπωρινή ψύχρα με έπιασε πάλι το γνωστό συναίσθημα. Είναι αυτή η… ενστικτώδης παρόρμηση να προσαρμόσω τη ζωή μου στα νέα φθινοπωρινά δεδομένα για να μπορέσω να επιβιώσω.

Θέλω να βγάλω στο φως από τα σκοτάδια της ντουλάπας μου τα μακρυμάνικα μακό, τα τζιν παντελόνια μου, τις καμπαρντίνες… Θέλω να αλλάξω τις κουρτίνες και να στρώσω πολύχρωμες κουρελούδες στο πάτωμα, να βάλω κουβρλί στα κρεβάτια και να αλλάξω τα διακοσμητικά στο τραπεζάκι και το μπουφέ μου…

 

 

Θέλω να κάνω τόσα πολλά κάθε τέτοια περίοδο και αλλαγή εποχής, αλλά πάντα κολλάω στα ίδια και τα ίδια, αυτά τα λεγόμενα «ξεχασμένα», που τα βρίσκω μπροστά μου κάθε χρόνο :

 

– Γιατί επιμένω να κρατάω αυτό το… τρύπιο μπλουζάκι που μου είχε κάνει η κολλητή μου (με την οποία τώρα δεν μιλάμε) στο γυμνάσιο και το έχω φορέσει μόνο 2 φορές, με αποτέλεσμα να μη χωράει στο συρτάρι ούτε ένα καινούργιο μπλουζάκι (φτηνό αλλά χρήσιμο);

– Γιατί μεταφέρω από δεκαετία σε δεκαετία της ζωής μου αυτό το τζιν που φορούσα όταν ήμουν… 20 και δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω όταν γίνω… 60;

– Γιατί κρατάω αυτό το σαχλό διακοσμητικό (ένα σιδερένιο ποντίκι!!) που έκανε δώρο μια φίλη μου στο γιο μου όταν ήταν 12 χρονών, το οποίο εκείνος κληρονόμησε σε μένα το ίδιο βράδυ λέγοντας «φίλη σου είναι, σου αξίζει αυτό το δώρο!»;

– Γιατί έχω στο ράφι το σπασμένο βάζο το οποίο υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα ξεφορτωθώ κάθε φορά που το βλέπω εδώ και … 7 χρόνια;

– Γιατί δεν ξεκαθαρίζω εκείνα τα απαίσια τασάκια που συσσωρεύονται στο ράφι της κουζίνας και απλά πιάνουν το χώρο;

– Γιατί επιμένω να κρατάω τόσα ξεχασμένα αντικείμενα στη ζωή μου τα οποία όχι μόνο δεν μου προσφέρουν τίποτα, αλλά γεμίζουν την καθημερινότητά μου με σκόνη και… σαβούρα!

 

Η απάντηση σ’ αυτά τα… πανανθρώπινα ερωτήματα ίσως έλυνε πολλά προβλήματα καθημερινότητας που γίνονται αφορμή καυγάδων και «πληγώνουν» ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και πιο απλά προβλήματα χώρου και άνεσης.

 

Επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις η απάντηση στο «γιατί κρατάμε κάτι», είναι… ξεχασμένη όπως ακριβώς και αυτό το «κάτι», είναι καιρός για δραστικές λύσεις.

 

Πέρυσι ήταν η πολλοστή φορά που είπα στον εαυτό μου να δώσω άλλη μία ευκαιρία σε αντικείμενα και ρούχα ξεχασμένα στις γωνίες της ζωής μου, που υπάρχουν ακόμη μόνο γιατί κάθε φορά που άπλωνα το χέρι μου για να τα ξεφορτωθώ μια φωνούλα μέσα μου έλεγε «άστα μωρέ, κρίμα είναι»!

Φέτος η ιστορία δεν θα επαναληφθεί! Το κάθε τι θα πάρει τη θέση που του αξίζει στη ζωή μου και ότι δεν μου είναι απαραίτητο εδώ και χρόνια θα πάρει την άγουσα!

Αφού οι περικοπές άγγιξαν το μισθό μου, ευκαιρία είναι να σαρώσουν και το περιβάλλον μου ξεφορτώνοντάς το από άχρηστα πράγματα. Ό,τι δεν θυμάμαι, δεν το χρειάζομαι και ας πάει στο καλό. Και στο σπίτι μου που είναι, τι μου προσφέρει;