«Κάθε μέρα μαθαίνω κι από κάτι»

Κάθε μέρα μαθαίνω κι από κάτι

κι ας φτάνω λίγο-λίγο στο τέλος αυτής της περιπλάνησης.
Γύρισα σε όλα τα σοκάκια
χάζεψα τις βιτρίνες
και τους ηλιοκαμένους τουρίστες.
Κάθισα σε όλα τα παγκάκια
έφαγα παγωτό
μοίρασα τραγούδια.
Έδωσα ραντεβού κάτω από όλα τα ρολόγια.
Φίλησα τα πιο γλυκά απογεύματα.
Κρυφάκουσα.
Τα μυστικά
τα “σ’ αγαπώ”
τα “πάμε να φύγουμε”
τα “φύγε”
τα “μη”
και τα “γιατί”.
Και τους αναστεναγμούς τους.
Περπάτησα μόνη
στην αποβάθρα
κοιτάζοντας τα πλοία να ξεφορτώνουν
καλοκαίρια
χειμώνες
φθινόπωρα
κι εσένα
που δεν σε περίμενα
αλλά ήρθες κι έπεσες πάνω μου
σαν την άνοιξη
Γέμισα άνθη κερασιάς και ευωδιές.
Ήρθαν μέλισσες, ήπιαν το νέκταρ μου.
Μέθυσαν.
Ήρθαν πεταλούδες, κάθισαν δίπλα μου.
Χόρεψαν.
Έγινα δέντρο.
Φωλιά για τα σπουργίτια.
Χάραξαν στον κορμό μου όρκους
αγάπες
αρχικά
και σύμβολα
Δεν πόνεσα-χαιρόμουν.
Φτάνω πια στο τέλος αυτής της περιπλάνησης κι όμως
έμαθα κάτι και σήμερα.
Τι σε έφερε και τι σε πήρε.
Άραγε αύριο
θα μάθω
τι θα σε επιστρέψει;

———-

Αργυρώ Λιοδήμου από το βιβλίο της «Συναντήσεις» Εκδόσεις Οδός Πανός-2018