Κατατρεγμένες μητέρες- Το project ελληνίδας φωτογράφου που συγκλονίζει

Η υπόθεση των προσφύγων είναι εδώ, είναι καθημερινότητα και τη βλέπουμε παντού γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Άνθρωποι απελπισμένοι φεύγουν από την χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους. Μία Γη της Επαγγελίας για να αρχίσουν από την αρχή..

Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουν και πολλές μητέρες. Γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά ή στην κοιλιά μέσα ακόμα, φεύγουν από την εμπόλεμη ζώνη ψάχνοντας έναν καλύτερο κόσμο. Γιατί όπως είχε πει και η ποιήτρια Ουαρσάν Σαίρ «κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά».

Αυτές τις μητέρες απαθανάτισε η Ελληνίδα φωτογράφος Μυρτώ Παπαδοπούλου προσπαθώντας να απεικονίσει στα πρόσωπα τους το κουράγιο και τον πόνο ψυχής μίας μητέρας που αναζητά μία νέα ζωή για το παιδί της.

Η Μυρτώ Παπαδούλου φωτογραφίζει τα πρόσωπα της προσφυγικής κρίσης από το 2010. Έχει περάσει πολύ χρόνο σε στρατόπεδα προσφύγων στην Ελλάδα, και παρατήρησε ότι οι γυναίκες συχνά μένουν πίσω με τα παιδιά, ενώ οι σύζυγοί τους προσπαθούν να δημιουργήσουν τις ιδανικές συνθήκες στην Ευρώπη για να φέρουν και την οικογένεια τους μαζί.

Και για αυτές τις γυναίκες, το ταξίδι είναι απίστευτα δύσκολο. Μερικές γεννούν στο ταξίδι ή άλλες μεταφέρουν νεογνά μόλις δέκα ημερών. Μερικές μητέρες αποβάλουν λόγω των σκληρών καιρικών συνθηκών και άλλες χάνουν τα παιδιά τους.

Υπάρχουν ΜΚΟ σε ορισμένα στρατόπεδα προσφύγων που βοηθούν με προ- και μετα-γεννητική φροντίδα και την παροχή ελέγχου γεννήσεων, αλλά στο σύνολό τους, οι έγκυες και οι μητέρες με μικρά παιδιά βιώνουν στο πολλαπλάσιο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι πρόσφυγες.

Η Μυρτώ Παπαδοπούλου ρώτησε ζήτησε από αυτές τις γυναίκες να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και απαθανάτισε τα πορτρέτα τους.

Ράνια Ελ Μούσα – 24 ετών
«Ζούσα στο Εντλέμπ στη Συρία. Όταν ήμουν στον έβδομο μήνα εγκυμοσύνης στην κόρη μου, ένα αεροπλάνο βομβάρδισε την κλινική όπου εργαζόμουν ως νοσοκόμα. Όταν πήγα στο γιατρό, μου είπε να σταματήσω να δουλεύω γιατί είναι πιθανό να χάσω το μωρό, αλλά δεν ήθελα να σταματήσω. Οι τραυματίες ήταν πολλοί και το νοσηλευτικό προσωπικό ελάχιστο, οι άνθρωποι μας χρειάζονταν.»

Μαρβί Τζαμπρί Ναγιέφ – 22 ετών
«Γέννησα το γιο μου στη Συρία, και μετά από τρεις μήνες φύγαμε για την Τουρκία. Ο σύζυγός μου έπρεπε να φύγει νωρίτερα και δεν είδε το γιο του. Ένιωσα πολύ χαρούμενη που είχα μωρό αλλά φοβόμουν πολύ γιατί τα νοσοκομεία συνήθως βομβαρδίζονταν από αεροπλάνα. Έφυγα για τα τουρκικά σύνορα και έμεινα εκεί για 15 ημέρες προσπαθώντας να τα διασχίσω. Φυλακίστικα δύο φορές, και οι συνθήκες ήταν πολύ κακές. Τελικά περάσαμε με ασφάλεια στην Τουρκία και μείναμε για δέκα ημέρες, προσπαθώντας να φτάσουμε στην Ελλάδα για να ξαναδώ τον άντρα μου.»

Σαχάρ Ντιαμπ – 18 ετών
«Το ταξίδι μας από την Τουρκία προς την Ελλάδα ήταν τρομακτικό. Ήμασταν νύχτα στη μέση της θάλασσας και νερό άρχισε να μπαίνει μέσα στη βάρκα. Πήραμε τα παπούτσια μας στα χέρια και αρχίσαμε να φτυαρίζουμε έξω το νερό για να μη βυθιστούμε. Έδωσα το παιδί στον άντρα μου και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Λιποθύμησα και όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε βγει ήλιος. ‘Εκλαιγα για την κόρη μου και παρακαλούσα το Θεό να μας βοηθήσει. Βλέπαμε ότι η ακτή ήταν πολύ κοντά αλλά δεν φτάναμε επειδή το σκάφος ήταν γεμάτο κι έτσι ρίξαμε όλα μας τα πράγματα στη θάλασσα για να καταφέρουμε να φτάσουμε»

Φατμά Χαμίντο – 21 ετών (μητέρα 2 παιδιών)
«Έφυγα από τη Συρία για την Τουρκία έξι μηνών έγκυος. Πήραμε ένα σκάφος για τη Μυτιλήνη και μετά από αυτό ταξιδέψαμε στην Αθήνα για να γεννήσω το κοριτσάκι μου, στη συνέχεια μας έφεραν στον καταυλισμό Μυρσίνη. Όταν έφυγα από τη Συρία, όντας έγκυος, ήμουν πολύ κουρασμένη. Έπρεπε να κρατάω αγκαλιά το γιο μου στα χέρια μου όλη την ώρα και είχα τη μικρή στη κοιλιά. Το μόνο που με κράταγε να συνεχίσω ήταν η σκέψη ότι αν έμενα στη Συρία ο γιος μου θα σκοτωνόταν σε κάποιο βομβαρδισμό»

Κάφγια Αλ Αλί – 41 ετών (μητέρα 5 παιδιών)
«Όταν ήμουν στη Συρία μία ρουκέτα χτύπησε το σπίτι δίπλα στο δικό μας και τραυματίστηκα ενώ ήμουν έγκυος. Τα παιδιά μου βρέθηκαν κάτω από τα ερείπια και μία φίλη μου έχασε το παιδί της. Αυτός είναι ο λόγος που φύγαμε. Εδώ στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο για μένα γιατί τα παιδιά μου μεγαλώνουν και δεν έχω καμία προστασία της ιδιωτικής ζωής μας. Μένω σε ένα δωμάτιο με άλλη μία οικογένεια που έχει τρία παιδιά και ο σύζυγος μου είναι στη Γερμανία εδώ και 6 μήνες προσπαθώντας να μας φέρει εκεί»

Αμάνι Ελ Μεκλέφ – 29 ετών (μητέρα 6 παιδιών)
«Όταν ήμουν στη Συρία επτά μηνών έγκυος, μια αεροπορική επιδρομή βομβάρδισε δίπλα στο σπίτι μου κι έτσι έχασα το μωρό. Με πήγαν σε ένα μέρος για να πάρουν το μωρό από την κοιλιά μου χωρίς αναισθητικά. Χρειάστηκαν περίπου 6 ώρες. Φύγαμε αρκετό καιρό μετά κι αφού ήμουν ήδη έγκυος στο γιο μου γιατί φοβόμασταν τους βομβαρδισμούς. Πήγαμε στην Τουρκία και μείναμε με τον άντρα μου και τα παιδιά σε ένα καταυλισμό προσφύγων. Ένα χρόνο μετά έκανα κι άλλο μωρό. Για μας τα παιδιά είναι ευλογία. Η πεθερά μου έχει κάνει 18 παιδιά.»

Οι φωτογραφίες των γυναικών δημοσιεύθηκαν στο National Geographic. Διαβάστε περισσότερα για τις συγκλονιστικές ιστορίες των προσφύγων και δείτε δουλειές της Μυρτώς Παπαδοπούλου στην ιστοσελίδα της (http://www.myrtopapadopoulos.com/)