Κάπου χρωστάς μια συγγνώμη

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Alexander Pope (1688-1744)

Βρετανός ποιητής 

 

Είναι κάποιες μέρες απίστευτα κυκλοθυμικές, σαν να έχουν κάτι από το DNA των ανθρώπων, σαν να σε προδιαθέτουν για λάθη. Να είναι αυτό άραγε χαρακτήρας ή μοίρα; Δεν ξέρω!

 

Σήμερα, παρηγορούσα όλη μέρα τον επτάχρονο ανηψιό μου που μου διηγήθηκε και εκείνος τη δική του λάθος μέρα: το πρωί στο σχολείο ο καλύτερός του φίλος, ο Γιούργα, πήρε μαζί του την καινούρια του μπάλα για να παίξουν. Ο ανηψιός μου, για να του κάνει πλάκα, την έκρυψε. Με το παιχνίδι όμως ξέχασε πού την έβαλε. “Ο Γιούργα έκλαιγε συνέχεια. Εγώ δε μπορούσα να θυμηθώ πού την έβαλα και έτσι δεν του είπα τίποτα” μου έλεγε με αναφιλητά.

 

Την επόμενη μέρα, τον παρότρυνα να πει όλη την αλήθεια στο φίλο του και να του ζήτησει συγγνώμη. Ακόμα και αν ο φίλος του θυμώσει, του είπα να επιμείνει. Να επιμείνει ακόμα και αν του δώσει κλωτσιά. Και έτσι έγινε. Μόνο που την επομένη, ο ανηψιός μου γυρίζοντας σπίτι, κλείστηκε στο δωμάτιό του. Το μόνο που κατάλαβα από όσα είπε, ήταν: “Του ζήτησα χίλιες φορές συγγνώμη αλλά εκείνος μου είπε πως τώρα έχει άλλον καλύτερο φίλο…”.

Του φώναξα από την κουζίνα:

-Κλωτσιά σού έδωσε;

-Όχι!

-Ε τότε, έχεις ελπίδα..

Έτσι βγήκε από το δωμάτιο:

-Εσύ έχεις στενοχωρήσει φίλη σου;

-Φυσικά!

-Και ζήτησες χίλιες φορές συγγνώμη;

-Όχι!

-Όχι;;;  Εσύ τι της έκρυψες; (πόσο αγνή ερώτηση)

-Μακάρι να της είχα κρύψει και εγώ τα δαχτυλίδια της..

-Και δε σε συγχώρεσε ούτε εσένα, ε;

-Όχι ακόμα. Λοιπόν, ώρα για ύπνο. Και όπως είπαμε αύριο.

 

Την επομένη, ο ανηψιός μου γύρισε στο σπίτι με τον Γιούργα σαν να μην τρέχει τίποτα. Είχαν μαζί τους και τη μπάλα. Μού ζητησαν την άδεια να βγούνε έξω να παίξουν. Δε ρώτησα τίποτα. Μόνο ο ανηψιός μου με ρώτησε στα κρυφά:

-Σε συγχώρεσε και σένα;

-Όχι ακόμα.

-Δώσε μου να την πάρω εγώ τηλέφωνο.

-Δεν είναι ωραίο να επεμβαίνουν τρίτοι…

-Μα εγώ δεν είμαι τρίτος. Είμαι παιδί!

-Σωστά. Έχεις δίκιο. Είσαι παιδί!

Για να μην τον αποθαρρύνω, του είπα να ηχογραφήσουμε το μήνυμα με τα λόγια που ήθελε να πει και θα το έστελνα εγώ κάποια στιγμή. “Η θεία μου σου ζητάει συγγνώμη”, αυτό ήταν το μήνυμα.

 

Τους κοίταζα από το παράθυρο. Έτρεχαν, φώναζαν, γελούσαν χαρούμενα και ανέμελα. Πόσο υπέροχα, μοναδικά ενώνονται τα παιδιά! Έχουν ρίζες αγνότητας! Οι μολύνσεις έρχονται μάλλον με την ωρίμανση. Ώσπου ο ανηψιός μου με είδε στο παράθυρο και φώναξε:

-Το έστειλες;

-Όχι ακόμα.

-Μην ξεχνάς! Κάπου χρωστάς μια συγγνώμη.

-Έχεις δίκιο.

-Εξάλλου δε σου έδωσε ακόμα κλωτσιά. Έχεις ελπίδα!

 

Μπήκα μέσα και έκανα αμέσως αποστολή…Δεν εξήγησα όμως ακόμα στον ανηψιό μου πως, καμιά φορά, η καλύτερη συγγνώμη είναι η σιωπή, η απόσταση που χρειάζονται οι άνθρωποι από μας για να είναι καλά. Και καμιά φορά οι άνθρωποι είναι καλύτερα χωρίς εμάς. Είναι πολύ μικρός όμως ακόμα γι’αυτό… Εσύ, ο ενήλικας, μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις αποστολή μηνύματος;  Ο παραλήπτης μπορεί και να περιμένει…