Καλοκαιρινό Τουρλού

Τελικά, αυτή η καθήλωση λόγω μεσοσπονδύλιας κήλης ($#%@&;€¥£$$^%) άρχισε να μου την δίνει αφάνταστα!

 

Γράφει η Αιμίλια Αντωνίου αγαπημένη μου φίλη και την ευχαριστώ πολύ που το μοιράζεται μαζί μας

Το μόνο που καταφέρνω είναι να σκέφτομαι συνεχώς. Κάποιες από τις σκέψεις καταλήγουν φυσικά στο Blog και τις μοιράζομαι δημοσίως, αλλά έλα που είναι και όλες οι άλλες οι ακατανόμαστες• αυτές που δύσκολα μπορώ να μοιραστώ με άλλον άνθρωπο; Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές οι 2-3 ψυχές γύρω μου που ακούνε βουβά με κατανόηση και αγάπη, χωρίς να με κρίνουν και χωρίς εγώ να ανησυχώ αν θα σκεφτούν έστω για μια στιγμή ότι είμαι για δέσιμο!

 

Σήμερα λοιπόν άραξα στον καναπέ, περιτριγυρισμένη με τα απαραίτητα ηλεκτρονικά gadgets, και τη μαγευτική φωνή της Billie Holiday να με ταξιδεύει σε τρισδιάστατα σενάρια ανεκπλήρωτου έρωτα…(το δράμα, αναπόσπαστο κομμάτι του έργου…)

Που και που κοιτάζω λίγο έξω από το ανοικτό παράθυρο και έχω τάσεις φυγής…. Καλά αυτό το είχα από παιδί, τα ανοικτά παράθυρα μου έδιναν πάντοτε μιαν αίσθηση απόδρασης…

 

Θυμάμαι τις πρώτες μέρες στο δωμάτιο μου σ´εκείνη την μικρή πόλη της Φλώριδας, “Απαγορεύεται να ανοίγετε τα παράθυρα” μου είπαν! “Είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι”, σκέφτηκα, χτυπώντας το δάκτυλο μου στον κρόταφο μου, όπως τον Αστερίξ ένα πράμα. (**Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι)!!!!

“Πως γίνετε να μην ανοίγουμε τα παράθυρα;” ρώτησα, περιμένοντας να μου πουν ότι επρόκειτο για αστείο. Και όμως μιλούσαν σοβαρά! “Κανονισμοί του πανεπιστημίου” μου είπαν. Τα κλιματιστικά δουλεύουν 24/7 έτσι δεν χρειάζεται να ανοίγετε τα παράθυρα! 

 

 

Κι ενώ η Billie Holiday κτυπιέται στα ηχεία του υπολογιστή μου, ( τον θέλει τον μπαγάσα, κι αυτός την γράφει), το μυαλό μου ταξιδεύει σ´ένα ταξίδι που μου είχαν τάξει! Σε σκάφος, απ’ το Σαουθάμπτον στην Ισπανία…. Κι εγώ η ηλίθια πίστεψα, και περίμενα να περάσω Αυγουστιάτικες βραδιές, στο θαλασσινό αεράκι του Ατλαντικού! Όνειρα θερινής νυκτός! 

 

Μια και μιλάμε για θερινές νύχτες, μου ´χει μπει η ιδέα να φυτέψω στον κήπο μου ένα νυχτολούλουδο, ή Πακιστανό. Αυτό που η μυρωδιά του τα καλοκαιρινά βράδια σε μεθάει και σε κάνει να ερωτεύεσαι… Σαν να το έχουν ποτίσει με φίλτρο μαγικό οι θεοί και κάθονται εκεί στον Όλυμπο, πίνουν τα mojito τους, κτυπούν και κανένα sushi και σπάζουν πλάκα με τα καμώματα μας και τα πάθη μας!

Θα κτίσω κι έναν καναπέ, πάνω του θα βάλω μαξιλάρια από μαροκινό μετάξι, και τα βράδια θα ξαπλώνω εκεί, φορώντας τα καφτάνια μου και τα χρυσά μου πασούμια, με τον πακιστανό να ξελογιάζει τα ρουθούνια μου κ να με κάνει να παραλογίζομαι!! 

 

Μ´αυτή την τελευταία σκέψη, σηκώνομαι και κλείνω το παράθυρο. 

 

Θα φτιάξω ένα χαλβά, λέω και αλλάζω την μουσική σε Janis Joplin.

 

Το blog της Αιμίλας