Ιούνιος: Μήνας του Pride

Πριν πολλά χρόνια μου πρότειναν οι συμφοιτητές μου, σε μια μεγαλούπολη της Αγγλίας, να πάμε σε ένα gay bar πράγμα που τότε στη συνείδησή μου ήταν «alternative» τρόπος διασκέδασης. Πηγαίνοντας δεν μου έκανε εντύπωση τίποτα, ήταν ένα ακόμα bar. Δεν είδα τίποτα το κραυγαλέο, τίποτα το ασυνήθιστο, μόνο το είδος της μουσικής ξεχώριζε επειδή ήταν ιδιαιτέρως pop, εμπλουτισμένο με χιτ από Village People κ.α. Λίγο αργότερα όμως, το βλέμμα μου έπεσε σε έναν μεσήλικα άντρα ντυμένο με τα πιο χαριτωμένα «γιαγιαδίστικα» ρούχα που υπήρχαν!  Φορούσε διαφανές καλσόν, λευκά γοβάκια, old school κοπής ταγιέρ λευκό με μπλε πεταλούδες, μια πολύ περιποιημένη ξανθιά σαντρέ περούκα και γυαλιά (μυωπίας, υποθέτω).

photo unsplash

Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ψάχνει αυτός ο άνθρωπος μέσα σε εκείνη τη συνθήκη. Βεβαίως, δε με ένοιαζε γιατί σε τελική ανάλυση όλοι οι άνθρωποι κάτι αναζητάμε στη διάρκεια της ζωής μας, αλλά ενστικτωδώς μου ήταν δύσκολο να τον χωρέσω στα κουτάκια του μυαλού μου. Ήταν τόσο προσεγμένος και τόσο ατσαλάκωτος που ήταν έτοιμος για την πασαρέλα. Αργότερα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο γνωστού γυναικείου περιοδικού παγκόσμιας κυκλοφορίας, που μιλούσε για crossdressing και τότε δημιουργήθηκε ένα νέο αστραφτερό κουτάκι μέσα στο κεφάλι μου!

Ο Ιούνιος είναι μήνας Pride σε πολλές χώρες του Δυτικού κόσμου και ο μήνας που πυροδότησε όλες αυτές τις σκέψεις…

Αναρωτιέμαι αν ο Μπιλ Κλίντον, ο οποίος θεσμοθέτησε τον Ιούνιο ως μήνα Περηφάνειας στα τελευταία χρόνια της προεδρίας του, οραματίστηκε  αυτή τη γιορτή που γίνεται σήμερα στο 1/3 του πλανήτη. Είχε στο μυαλό του τη θεσμοθέτηση ενός τέτοιου μήνα επειδή είδε την ανάγκη για αποδοχή από την πλειοψηφία; Ήξερε ποια ήταν και ποια θα είναι η πλειοψηφία είκοσι χρόνια μετά; Υπήρχαν μοχλοί πίεσης όπως δομές, κοινωνικές οργανώσεις και οργανωμένοι σύλλογοι; Μήπως ήθελε να υπενθυμίσει ότι το κατεστημένο είναι κάτι που ανατρέπεται; Κι αν ανατρέπεται από ποιον και από που ξεκινάει η ανατροπή;

photo unsplash

Τελικά, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα ερωτήματα έχουν σύνθετες απαντήσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε χώρα έχει τους δικούς της κοινωνικ-οικονομικούς ρυθμούς εξέλιξης και τη δική της νοοτροπία/κουλτούρα. Όμως, πάντα χρειάζεται κάποιος που θα πυροδοτήσει τον πυρσό για να ξεκινήσει «ο διάλογος» που με τη σειρά του θα φέρει, διαφωνίες, αντιπαλότητες, κατανόηση, κραυγές, «στρατόπεδα», ενδεχομένως και κοινωνικές συγκρούσεις σώμα με σώμα. Αυτό όμως είναι απαραίτητο ώστε να καταλήξουμε συλλογικά στο συμπέρασμα ότι όλοι είμαστε άνθρωποι και ο καθένας ψάχνει την αλήθεια του. Το εκκρεμές για να βρει τη θέση του πρέπει πρώτα να περάσει από πολλές θέσεις αλλά να φτάσει και στα δύο άκρα.

Άλλοι βρίσκουν την αλήθεια τους στα 40+ φορώντας ρούχα/σύμβολα του αντίθετου φύλου και άλλοι εκφράζοντας το συναίσθημά τους μέσα από το σώμα του ιδίου φύλου. Ε, και; Από πιο σημείο και μετά μας αφορά η διαφορετικότητα και πώς ορίζεται αυτή; Εξάλλου, η γνωστή ιταλική αλυσίδα ρούχων με τις αμφιλεγόμενες-για το έως τότε κατεστημένο- διαφημιστικές καμπάνιες των 90s τα είπαν όλα σε μια φωτογραφία… τρεις παραταγμένες ανθρώπινες καρδιές με το μήνυμα “WHITE BLACK YELLOW”.  Είμαστε όλοι ισότιμοι. Ζούμε χάριν στους παλμούς του μοναδικού οργάνου που όλοι έχουμε κάτω από τον θώρακά μας που μας το υπενθυμίζει κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας.

photo unsplash

Γιατί επηρεάζει τον ρου της δικής μας ζωής, το πώς επιλέγει ο διπλανός μας να ζει και να εκφράζεται από τη στιγμή που δεν αποτελεί απειλή για τη ζωή και την εξέλιξη μας; Οι απαντήσεις σε αυτήν την περίπτωση είναι απλές, η δυσκολία έγκειται στο ότι ο καθένας πρέπει να τις βρει μέσα του. Η φύση μιλάει δυνατά και καθαρά. Καμία ντομάτα δεν είναι ίδια σε κάθε μποστάνι παρόλο που όλες έχουν σάρκα, κοτσάνι και σποράκια…

Ελπίζω η βαθιά κατανόηση και η ενσυναίσθηση  να είναι η νέα τάξη πραγμάτων του 21ου αιώνα και η πραγματικότητα που θα βιώσουν τα παιδιά μας!