Ηλικιακός Ρατσισμός – Μια πρόκληση που μας κάνει πιο δυνατές

Ως  γυναίκα που διανύει τη δεκαετία των 50, σκέφτομαι όλο και πιο έντονα το θέμα  «ηλικία», όχι μόνο ως φυσική διαδικασία αλλά ως συναισθηματικό και κοινωνικό ταξίδι.

Είναι πλέον γνωστό ότι οι γυναίκες, αντιμετωπίζουμε αμέτρητες αλλαγές στη διάρκεια της ζωής μας, το σώμα μας εξελίσσεται, οι προτεραιότητές μας αλλάζουν και οι προοπτικές μας βαθαίνουν. Ένα θέμα που συχνά μένει έξω από τη συζήτηση, ωστόσο είναι υπαρκτό, είναι πώς η εμπειρία του ρατσισμού μπορεί να μεταμορφωθεί καθώς περνάνε τα χρόνια. Ο ρατσισμός, δυστυχώς, είναι μια διαρκής πρόκληση που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες σε κάθε στάδιο της ζωής τους.

Για παράδειγμα στα 20 και στα 30 μου, έβρισκα τον εαυτό μου να προσπαθώ να αποδείξω την αξία μου, δουλεύοντας δύο φορές πιο σκληρά για να με βλέπουν ως ίση. Ταυτόχρονα, αγωνιζόμουν  να καταλάβω ποια ήμουν και πώς να εξισορροπήσω την υπερηφάνεια για την προσωπική  μου ταυτότητα, με την επιθυμία να ταιριάξω σε έναν κόσμο που δεν φαινόταν  πάντα φιλικός. Ως νέα γυναίκα, αντιμετώπισα σεξιστικές συμπεριφορές, προσπαθώντας να ισορροπήσω  μεταξύ της διατήρησης της γυναικείας υπερηφάνειας και της προσαρμογής στις κοινωνικές προσδοκίες.

Πάντα λοιπόν  ήξερα ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει τις γυναίκες διαφορετικά, με μια προκατάληψη, μια αναστολή και μια αμφισβήτηση. Αυτό όμως που δεν περίμενα, ήταν  η εμπειρία της  ηλικίας να διασταυρωθεί με τον ρατσισμό.

Έτσι λοιπόν με το άρθρο αυτό, θα προσπαθήσω να  διερευνήσω  πώς διασταυρώνονται η ηλικία  και ο ρατσισμός, πώς αλλάζει το ταξίδι με την πάροδο του χρόνου και πώς μπορούμε με επιδέξιους χειρισμούς να πορευθούμε σε αυτές τις διπλές προκλήσεις με ανθεκτικότητα, σοφία και χάρη.

Περιπλανώμενες  στα μονοπάτια των περίφημων  -ήντα  ανακαλύπτουμε ότι η διασταύρωση ηλικίας και ρατσισμού παίρνει νέες διαστάσεις. Οι γυναίκες καλούνται να αντιμετωπίσουν μια νέα πρόκληση που λέγεται «αορατότητα». Ξαφνικά παρατηρούμε ότι όσο μεγαλώνουμε, η κοινωνία μας βλέπει λιγότερο, μας μιλάει λιγότερο και εκτιμά λιγότερο τις συνεισφορές μας.

unslplash

Ωστόσο, αυτά τα χρόνια μας προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία για απελευθέρωση και ενδυνάμωση. Είναι πια πολλές οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που δεν ενδιαφέρονται πλέον να ενταχθούν στα κοινωνικά καλούπια. Απελευθερωμένες  από τις πιέσεις της νεότητας και της μέσης ηλικίας, συχνά αισθάνονται πιο δυνατές να μιλήσουν, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να υποστηρίξουν την αλλαγή. Με την ηλικία έρχεται η σοφία που μας βοηθά να αναγνωρίσουμε τα πρότυπα συστημικού ρατσισμού, με αποτέλεσμα πολλές γυναίκες  να αφιερώνουν αυτά τα χρόνια για να καθοδηγήσουν τις νεότερες γενιές ή να χρησιμοποιούν τη φωνή τους για να αμφισβητήσουν τις ανισότητες πιο τολμηρά από πριν.

Υπάρχει επίσης μια βαθύτερη αίσθηση αυτογνωσίας. Για αυτό όλο και περισσότερες γυναίκες  αναφέρουν ότι αισθάνονται πιο άνετα στο «δέρμα» τους, περισσότερο σε επαφή με την  ταυτότητά τους, την εικόνα τους και λιγότερο δεσμευμένες από την ανάγκη για επικύρωση από έναν κόσμο που εδώ και πολύ καιρό έχει ρυθμιστεί να τις βλέπει μέσα από ένα προκατειλημμένο πρίσμα. Αυτό είναι το στάδιο όπου πολλές γυναίκες βρίσκουν τις φωνές τους πιο δυνατές, το πνεύμα τους πιο ανθεκτικό και την ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό με αξιοπρέπεια απαράμιλλη.

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κάθε γυναίκα  πρέπει να θυμάται είναι ότι καμιά  δεν χρειάζεται να είναι μόνη της σε αυτό το ταξίδι. Ο ρατσισμός είναι ένα υπαρκτό ζήτημα, αλλά η θεραπεία, η ανάπτυξη και η ανθεκτικότητα είναι συλλογικά. Καθώς μεγαλώνουμε, αποκτάμε τη δύναμη να μοιραστούμε με άλλες γυναίκες  παρόμοιες εμπειρίες, να βρούμε σκοπό σε κοινούς αγώνες και να καλλιεργήσουμε  δίκτυα  αλληλο-υποστήριξης που μας επιτρέπουν να ευδοκιμούμε παρά τις προκλήσεις.

Η ηλικία και ο ρατσισμός μπορεί να συνεχίσουν να διαμορφώνουν τη ζωή, αλλά δεν χρειάζεται να μας καθορίζουν. Υπάρχει δύναμη, χάρη και απενεχοποίηση, αλλά και μια πλήρη αναγνώριση του ποιές είμαστε και από πού προερχόμαστε. Είναι μια δύναμη που μας επιτρέπει να διεκδικήσουμε ξανά την αφήγησή μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα για έναν κόσμο που εκτιμά όλες τις γυναίκες, σε όλη την ποικιλομορφία τους, σε κάθε ηλικία.

Έτσι, ακόμη και αν ο ηλικιακός ρατσισμός που αντιμετωπίζουμε δεν εξαφανίζεται, αλλάζει όμως ο τρόπος που τον βιώνουμε και τον χειριζόμαστε. Αυτό που ξεκινά ως μάχη για την ταυτότητα στη νεολαία γίνεται, με τον καιρό, μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου και της θέσης μας σε αυτόν. Η σοφία που έρχεται με την ηλικία, μας επιτρέπει να δούμε πέρα ​​από την επιφάνεια του ρατσισμού, να αμφισβητήσουμε τις βαθύτερες αιτίες του και να βρούμε νέους τρόπους αντιμετώπισης και ευημερίας.

Με αποτέλεσμα στην πορεία  γινόμαστε μάρτυρες του γεγονότος ότι ανεξάρτητα από το πώς μας βλέπει η κοινωνία,  μέσα από τους φακούς της ηλικίας ή του φύλου, έχουμε τη δύναμη να ορίζουμε τον εαυτό μας. Είμαστε ανθεκτικές, δυνατές και ατελείωτα ικανές να ξαναγράψουμε τις ιστορίες μας, ένα κεφάλαιο τη φορά.

Τώρα λοιπόν που η χρονολογική σου ηλικία μεγαλώνει, μάθε να στέκεσαι πιο ψηλά, να μιλάς πιο δυνατά και να προχωράς έχοντας τη γνώση ότι είσαι αρκετή,  ακριβώς όπως είσαι.

Μια προτροπή προς όλες τις αγαπημένες αναγνώστριες: Αγκαλιάστε το ταξίδι σας, ανεξάρτητα από το πού βρίσκεστε, και να θυμάστε: η ηλικία δεν είναι μόνο να μεγαλώνεις, είναι να γίνεσαι  σοφότερη.

cover photo Instagram/@greceghanem