“Η Πιρπιρίτσα στο Χωριό”-Συνέντευξη στην Ζέτα Πολίτη

Η Πιρπιρίτσα στο χωριό: Συνέντευξη στην Ζέτα Πολίτη και ένα ταξίδι στο μαγικό κόσμο του παραμυθιού.

1) Πάντα τα παραμύθια έχουν ψυχαγωγικό χαρακτήρα για τα παιδιά. Ο συγγραφέας παραμυθιών, όταν γράφει, ψυχαγωγείται;

Η ψυχαγωγία έρχεται μέσα από τους ήρωες. Ο συγγραφέας την ώρα της γραφής του έργου του μετουσιώνεται σε όλους τους ρόλους των ηρώων ! Γίνεται ο ίδιος ολόκληρο το παραμύθι. Κάθε έκβαση ,συμπεριφορά ,αντίδραση προκαλεί αντίστοιχα και στον συγγραφέα συναισθήματα. Δεδομένο δε ότι μπορεί να κατευθύνει την ιστορία τον ικανοποιεί ενώ ταυτόχρονα τον ψυχαγωγεί.

2)Αντιστοίχως και επειδή τα παραμύθια έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, ο συγγραφέας εκπαιδεύεται;

Η διαδικασία συγγραφής ενός παραμυθιού αλλά κατ΄ επέκταση ενός βιβλίου δεν έγγυται σε μια απλή ιδέα. Η ιδέα είναι το έναυσμα. Για  να έχει όμως ένα άρτιο αποτέλεσμα απαιτεί από το συγγραφέα να μελετήσει πολύ σένα ευρύτατο φάσμα από λεξιλόγιο μέχρι ιστορία και γεωγραφία ανάλογα πάντα με το θέμα το οποίο ασχολείται.

Οπότε σαφώς και εκπαιδεύεται!!!!

3)Φανταζόμαστε ότι είναι δύσκολο να προσπαθεί ένας ενήλικος να γράψει απευθυνόμενος σε παιδιά, καθώς υπάρχει μεγάλη απόσταση σε γνώσεις, εμπειρίες, στη χρήση της γλώσσας και στην αισθητική.

Τα παιδιά είναι ο πιο αυστηρός κριτής. Έχουν δυνατή αντίληψη ,έχουν αυθορμητισμό και ποτέ δεν αφήνουν χώρο για υπεκφυγές και ψέματα.Οπότε ναι είναι δύσκολο να γράφεις απευθυνόμενος σε παιδιά διότι οφείλεις να έχεις αφοπλιστική ειλικρίνεια τυλιγμένη σε μαγική σκόνη!!!!!Στον ίδιο χρόνο που το λιοντάρι δύναται να μιλά ,είναι παράλογο που η θάλασσα έγινε κόκκινη!!!!

4)Πώς προέκυψε η Πιρπιρίτσα, το χωριό;

Η Πιρπιρίτσα για εμένα είναι συνδεδεμένη με τον τόπο καταγωγής μου,την Καλαμάτα.Τα καλοκαίρια μου από πολύ μικρή τα περνούσα εκεί ,στο χωριό Πιπερίτσα. Πρόκειται για ένα μικρό ,γραφικό χωριουδάκι .Κάθε καλοκαίρι όμως γέμιζε την πλατεία του με παιδιά και κόσμο .Συνηθίζαμε με τους φίλους να παίζουμε παιχνίδια μυστηρίου, εξιχνίαση ερειπίων και ¨στοιχειωμένων σπιτιών ,όπως τα ονομάζαμε.Έτσι αυτό το μέρος είχε συνδεθεί με τα παιδικά μου χρόνια και μια ιστορία περίεργη που θα πέρναγε το μήνυμα της αγάπης. Γιατί μόνο αγάπη έχω να θυμάμαι από αυτά τα καλοκαίρια!!!

5)Στο επίκεντρο του παραμυθιού σας βρίσκεται η αγάπη, που είναι ευρύτατη έννοια. Τι ακριβώς θέλατε, γράφοντας το παραμύθι, να μεταδώσετε στα παιδιά;

Η Πιρπιρίτσα έχει επίκεντρο την αγάπη, αυτή την ευρύτατη έννοια, όπως αναφέρεται και εσείς. Αδυνατώ να ορίσω την αγάπη. Σκοπός μου μέσα από το παραμύθι είναι να μεταδώσω αυτό που όλοι μπορούμε να αναγνωρίσουμε, τη δύναμη της αγάπης. Αυτή τη δύναμη που μπορεί να κάνει και τα πιο άγονα σημεία του χαρακτήρα μας να ανθίσουν όπως άνθισαν και της δύστροπης μπάμπως στην ιστορία μας.

6)Πιστεύετε ότι τελικά μπορεί να μαλακώσει ένας άνθρωπος σκληρός, όταν εισπράττει από τον περίγυρό του αγάπη;

Προσωπικά ,θεωρώ ότι οι άνθρωποι γίνονται σκληροί ,εξαιτίας των βιωμάτων και των εμπειριών τους Ιδιαίτερα η τρυφερή ηλικία ενός ανθρώπου είναι τα παιδικά του χρόνια, απ΄ όταν έχει και τις πρώτες του μνήμες είτε αυτές είναι συνειδητές είτε όχι, μπορεί να τον στιγματίσει και να τον θωρακίσει. Αυτός ο άνθρωπος με απλά λόγια που δεν πήρε αγάπη ,δε μπορεί και να δώσει. Όταν όμως εκείνη εισβάλει στη ζωή του και την ομορφύνει, τα πάντα μπορούν να ανατραπούν και σίγουρα η αγάπη θα κερδίσει.

7)Πώς ένα παραμύθι μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να καταλάβουν την αγάπη;

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα το οποίο δεν έχει συνώνυμο ,δεν περιγράφεται και δεν διδάσκεται. Υπάρχει λοιπόν καλύτερος τρόπος από ένα παραμύθι που συνδυάζει και την απόλαυση και τη νοηματοδότηση με εικόνες και ιστορίες και μιλά στο παιδί για την ανιδιοτελή αγάπη ,η οποία δεν έχει όρια ,είναι ανεκτίμητη και υπέροχη;

8)Μήπως θα έπρεπε αυτό το συγγραφικό θέμα να ενδιαφέρει περισσότερο τους γονείς, τους μεγαλύτερους σε ηλικία, που πολλές φορές ξεχνούν τη σημασία της αγάπης;

Ποιος θεωρείται ότι ξεχνά τη σημασία της αγάπης? Μήπως τελικά τα παραμύθια δεν απευθύνονται μόνο στα παιδιά? Μήπως οι μεγάλοι τα έχουν ανάγκη περισσότερο ως αγωγή ψυχής? Ας εκπαιδεύσουμε τα παιδιά, αφουγκραζόμενοι το μεγαλείο της ψυχής τους αντί το μικρό της ηλικίας τους και ας ψυχαγωγηθούμε και εμείς βρίσκοντας το παιδί μέσα μας.

Ξέρετε; Εάν οι γονείς διάβαζαν λίγο περισσότερο τέτοια συγγραφικά θέματα ,θα μπορούσαμε σαν κοινωνία να καλλιεργήσουμε λίγο τις αξίες μας και να βελτιώσουμε τη ζωή μας.

Δυστυχώς όμως ,και λέω δυστυχώς γιατί με θλίβει αυτή η κατάσταση,κοινωνία μας σήμερα έχει ξεχάσει να αγαπά πρώτα τον εαυτό της και έπειτα τον συνάνθρωπο της.

Γι αυτό το λόγο και επειδή τα παιδιά είναι το μέλλον μπορούμε και είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε.