Η πέτρα που διένυσε 3235 χλμ….
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Η πέτρα που διένυσε 3235 χλμ….
“Και όταν μου ζητήθηκε κάτι να απαρνηθώ
απαρνήθηκα τη θύμησή σου γιατί
δεν θέλω να είσαι κάποτε,
θέλω να είσαι τώρα
Όχι να σε θυμάμαι, να σε ζω αγάπη μου
Όχι να με ήθελες, να με θέλεις μάτια μου
Όχι μνήμη, ζωή να γίνεις
να ζούμε,
όχι να θυμόμαστε ότι ζήσαμε…”
Κική Μαυρίδου
Πάντα αγαπούσα να ακούω ιστορίες, να μού διηγούνται τις πιο απίθανες ιστορίες. Εκστασιαζόμουν. Επιβεβαίωνα, έτσι, στον εαυτό μου πως η πραγματικότητα δεν έχει όρια. Ίσως αυτός να ήταν και ένας λόγος που έφυγα από την Ελλάδα. Ήθελα να γνωρίσω ανθρώπους, να επικοινωνήσω μέσα από άλλη γλώσσα πέρα από τη μητρική, να νιώσω ολόκληρο τον πλανήτη.
Έτσι έφθασα ολομόναχη βράδυ Σαββάτου σε μια συναυλία. Έχω παρακολουθήσει πολλές εδώ στη Γερμανία και ομολογώ πως η συγκεκριμένη ήταν το κάτι άλλο. Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, η Λάουρα, είχε μια εξαιρετική φωνή και μπόλικο ελληνικό ταπεραμέντο. Μού θύμισε εκείνα τα καλοκαίρια στην Αθήνα, στο Γκάζι, αγκαζέ με την κολλητή μου, δυο κουτάκια μπύρα και μπόλικο νταλκά. Έτσι, για να δικαιολογείται η πρώτη σειρά ακριβώς κάτω από τη συναυλιακή εξέδρα.
Αυτή τη φορά Κάθισα μόνη πίσω πίσω. Ακούμπησα την πορτοκαλάδα μου σε ένα πεζούλι και άρχισα να χτυπιέμαι στους ρυθμούς των τραγουδιών.
Κάποια στιγμή ήρθε και κάθισε δίπλα μου μια κοπέλα. Περισσότερο παρατήρησα τη σκιά της στο πεζούλι παρά την ίδια. Γρήγορα διαπίστωσα πως ήταν η Λάουρα. Πιάσαμε αμέσως κουβέντα και με χαρά διαπίστωσα πως τελικά είχα μάθει Γερμανικά. Της είπα πως είμαι Ελληνίδα και πως έχω ενθουσιαστεί με το συγκρότημα. Ακόμα πιο μεγάλο ενθουσιασμό έδειξε όμως εκείνη στο άκουσμα της ελληνικής μου καταγωγής. Μού είπε πως έζησε στην Ελλάδα έναν ολόκληρο χρόνο. Και ερωτεύτηκε παράφορα έναν Έλληνα, τον Αλέξανδρο, τον άνδρα που περίμενε εκείνη τη νύχτα να έρθει να την βρει… Όλα έμοιαζαν φυσιολογικά, κάτι που ομολογώ με παραξένεψε. Κάτι τέτοιες συναντήσεις στη ζωή μου είναι σημαδιακές. Και για άλλη μια φορά η Λάουρα επιβεβαίωσε τον κανόνα. Την φώναζαν από το μικρόφωνο συνεχώς μα ποτέ ξανά δεν γύρισε το κεφάλι της… Μού διηγήθηκε μια ιστορία που με έκανε να κλάψω από χαρά, ευγνωμοσύνη, θυμό και οργή…
“Γνώρισα τον Αλέξανδρο στη Σαντορίνη πριν 8 χρόνια στις καλοκαιρινές μου διακοπές. Τον ερωτεύτηκα αμέσως από το πρώτο “χαίρω πολύ”. Ήταν μπάρμαν σε ενα μπαράκι δίπλα στο βράχο με θέα το ηλιοβασίλεμα. Η μορφή του σού προκαλούσε φόβο μα και απερίγραπτη ομορφιά. Να, γι’αυτό και το τατού μου (ένα κορίτσι πάνω σε ένα βράχο κοιτάζει το ηλιοβασίλεμα). Το ίδιο βράδυ της γνωριμίας μας, ο Αλέξανδρος ήρθε έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και άρχισε να μού πετάει πέτρες. Στην αρχή τρόμαξα. Άνοιξα το παράθυρο και
“Συγγνώμη αν σε τρόμαξα αλλά σε φώναζα και δεν με άκουγες, οπότε σκέφτηκα να σου πετάξω πέτρες στο παράθυρο…”.
Από εκείνη τη στιγμή και για έναν ολόκληρο χρόνο δεν χωρίσαμε στιγμή. Το μπαλκόνι μου γέμισε μικρές μικρές πετρούλες. Τον ερωτεύτηκα πολύ. Έκανα όνειρα: Αλέξανδρος + Λάουρα = για πάντα μαζί! Γέμισε ολόκληρο το νησί απο τα όνειρά μου”.
” Αλήθεια, εσύ Σταυρούλα, πιστεύεις στο για πάντα;” με ρώτησε. “Κάποτε πίστευα, τώρα όχι πια…” της απάντησα.
” Ώσπου έμεινα έγκυος…” μού συνέχισε την ιστορία της. ” Ένα παιδί από το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μου θα ήταν υπέροχο. Ο Αλέξανδρος όμως άρχισε να αλλάζει πριν καλά καλά του ανακοινώσω την εγκυμοσύνη. Έγινε νευρικός και βίαιος. Ποτέ ξανά δεν μού πέταξε πέτρα στο παράθυρο. Έτσι αποφάσισα να κάνω έκτρωση χωρίς να του πω κάτι. Ξέρεις, σήμερα το παιδί μας θα ήταν 7 χρόνων. Πόσο το έχω μετανιώσει! Αν το είχα κρατήσει, θα είχα κάτι δικό του. Κάποια στιγμή έφυγε από το νησί. Κάποιος μού είπε πως έφυγε με άλλη. Πώς γίνεται; Δεν χώρεσε καμία λογική εξήγηση στο κεφάλι μου. Περίμενα να γυρίσει. Δεν γύρισε ποτέ. Έτσι αποφάσισα να γυρίσω στην πατρίδα μου διαλυμένη και μόνη. Τού τηλεφωνώ ακόμα με απόκρυψη και το κλείνω. Στο τελευταίο τηλεφώνημα μού είπε: “Λάουρα, ξέρω ότι είσαι εσύ. Θα έρθω να σε βρω να μιλήσουμε”. Δεν με έκαναν όμως ευτυχισμένη τα λόγια του. Από συμπόνια και φόβο θα έρθει….
“Θα ήθελες το cd μου;” με ρώτησε. ”Φυσικά, και θα έρθω πάλι να σε δω σε κάποια συναυλία σου” της απάντησα. Λίγα λεπτά αργότερα, αποχαιρέτησε η μία την άλλη.
Την επομένη το πρωί, βρήκα μια εφημερίδα με τη φωτογραφία της. Έκοψα τη σελίδα και την κράτησα για να θυμάμαι το βράδυ που περάσαμε μαζί, όταν ξαφνικά ένας κύριος που με είδε, είπε: ” Τι κρίμα αυτό το κορίτσι! Χθες τραγουδούσε εδώ στην πλατεία, λίγο πιο πάνω. Είχαν πάει και οι κόρες μου. Και σήμερα να είναι νεκρή! Τι μπορεί να είχε μικρό κορίτσι; Αδικία μεγάλη…”
Η Λάουρα αυτοκτόνησε.
Εγώ, η Σταυρούλα Ζάμπρα, που υπογράφω αυτό το κείμενο, σήμερα παρευρέθηκα στην κηδεία της. Δεν της πήγα λουλούδια, μόνο στάθηκα για λίγο κοντά της και τη ρώτησα: “Άξιζε;” Ίσως κάποιο βράδυ, σε κάποιο όνειρο, μού δώσει μια απάντηση… Καλό ταξίδι, Λάουρα…
Υ.Γ.: Α! Γνώρισα και τον Αλέξανδρο…. Στάθηκε αρκετή ώρα δίπλα από τον τάφο. Της έριξε και λίγες πέτρες, μα αυτήν τη φορά δεν άνοιξε κανένα παράθυρο…. Αυτή είναι μια άλλη θλιβερή ιστορία…
Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά
SHARE
RECENT
