Η ουτοπία της ψευδαίσθησης – Τι ρόλο έχει το ένστικτο και που μας οδηγεί;

Όπως είναι γνωστό η φύση η ίδια δεν χρειαζόταν καμία απόδειξη παρά μόνο παρατήρηση, ώστε να αντιληφθεί κανείς την δομή του κόσμου.

Ωστόσο η πεποίθηση ότι ζούμε σε αυτό το πεδίο ως αληθινό δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς ένα αληθοφανές πεδίο δράσης χωρίς να ξέρουμε τον πραγματικό λόγο ύπαρξης πέρα από όσα μας έμαθαν να πιστεύουμε χωρίς να εξετάζουμε αν είναι αληθή. Ωστόσο το ένστικτο ότι κάτι ανώτερο υπάρχει από αυτήν την ουτοπία είναι αποδεκτό.

Η ίδια η ματαιοδοξία επικρατεί στο πεδίο της υλικής κατάστασης και όλα όπως είναι φυσικό ακολουθούν αυτήν την παραδοχή.

Ότι γεννιέται αποκτά πολύ συγκεκριμένες ιδιότητες όπως αυτές του διανυσματικού χρόνου και της φθοράς λόγο αυτού.

Όλα κινούνται προς κάποια κατεύθυνση και δεν είναι ορατή η αφετηρία, ούτε ο προσανατολισμός αν δεν υπήρχε η φύση ώστε να μας επαναπροσδιορίζει.

Όμως αυτό είναι η ψευδαίσθηση που βιώνουμε μέσα από τον εφοδιασμό των αισθήσεων, ώστε να πετύχουμε κάποιο σκοπό.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν ερχόμαστε σε αυτό το πεδίο για την διαιώνιση του είδους, ούτε για να διανύσουμε το μερίδιο χρόνου που μας αναλογεί απλά δουλεύοντας και μεγαλώνοντας έως ότου πεθάνουμε.

Ματαιοδοξία είναι και η προσμονή ότι αν είμαστε υπάκουοι στα δόγματα θα πάμε σε έναν υποτιθέμενο παράδεισο ή αν δεν είμαστε θα πάμε στην κόλαση.

Όμως τι μπορεί να είναι αυτά είναι κατά βάση υποκειμενικά. Η οπτική είναι εντελώς προσωπικό θέμα.

Μέρος της ματαιοδοξίας είναι όσα συμβαίνουν, όπως να γίνουμε αγαπητοί, επιτυχημένοι, ευκατάστατοι με μια εύκολη καλή ζωή όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Η αλήθεια είναι αποδεδειγμένα διαφορετική γιατί ως γνωστό σε αυτό το πεδίο δεν μένει τίποτα ακίνητο όπως όλα τα περισσότερα που προαναφέραμε.

Εδώ το ένα διαδέχεται το άλλο με αποτέλεσμα ότι υλικό να φθείρεται επίσης ή να χάνεται. Ο πλούσιος, ο επιτυχημένος, ο ευτυχισμένος θα περάσει και στην αντίθετη θέση αυτών γιατί έτσι λειτουργεί το πεδίο του χωροχρόνου στην υλική υπόσταση.

Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα στο διάνυσμα του μεριδίου του καθενός μας.

Η γενιά η σημερινή είναι πολύ εξοικειωμένη με την εικονική πραγματικότητα. Υπήρχαν παιχνίδια που καλείται ο παίκτης να κατασκευάσει έναν χαρακτήρα που πρέπει να κάνει αποστολές ώστε να νικήσει το παιχνίδι.

Αυτά συνήθως έχουν συμπαίκτες είτε του παιχνιδιού, είτε μέσω διαδικτύου άλλοι φυσικοί παίκτες που υποδύονται ρόλους για να συμμετέχουν στο σενάριο του παιχνιδιού.

Σε αυτό το σημείο αναρωτηθείτε αν ήσασταν αυτός ο χαρακτήρας που έχει φτιαχτεί από ένα νοήμων ον και απλά κάνει ότι του επιβάλει ο χειριστής του, τι θα γινόταν αν ήταν αυτόνομο ή αν ήταν νοήμων το ίδιο και πως θα αντιδρούσε; Τι θα σκεφτόταν αφού δεν θα έβγαζε νόημα γιατί βρίσκεται εκεί και γιατί κάνει πράγματα που μπορεί να μην το ευχαριστούν και πως βρέθηκε εκεί και ακόμα πως να βγει από κει.

Μπορεί να φαίνεται δύσκολο αλλά οι πρόγονοι μας μας άφησαν θησαυρούς γνώσης για να μάθουμε τον τρόπο.

Το ζήτημα είναι ποιοι παίζουν το παιχνίδι, με τι κίνητρα και με τι όπλα.

Πώς μπορεί ένας παίκτης με άγνοια να νικήσει μια τεχνιτη νοημοσύνη που ξέρει όλες τις πιθανές κινήσεις του από πριν;

Η μόνη λύση για όλα είναι η γνώση. Αυτή είναι κρυμμένη μέσα στην διαστρέβλωση που συμβαίνει όταν διακόπτεται η ροή της πληροφορίας.

Όπως είναι φυσικό από ένα πρόβλημα που λείπουν τα δεδομένα δεν αποκαλύπτεται η λύση και θεωρούμε άλυτο το πρόβλημα. Όμως το νοήμων ον γνωρίζει ότι η λύση προ υφίσταται του προβλήματος και αυτό σημαίνει με βεβαιότητα ότι πάντα υπάρχει λύση σε κάθε πρόβλημα και ο λόγος που δεν γίνεται ορατή είναι η λανθασμένη ερμηνεία της ανάγνωσης του προβλήματος ή και η λανθασμένη παραδοχή παραμέτρων.

Η ίδια η ματαιοδοξία ότι μπορείς να νικήσεις σε ψευδές πεδίο είναι η βεβαιότητα της αποτυχίας σου.

Όταν δεν ξέρεις κατά βάση ποιος είσαι, που είσαι και τι κάνεις πως θα αλλάξεις την θέση σου;