Η Μελισσάνθη Ρεγκούκου “διάλεξε” το θέατρο και μας λέει το γιατί!

Συνέντευξη στην Τάνια Νικολοπούλου και το likewoman.gr

Η Μελισσάνθη Ρεγκούκου γεννήθηκε στην Αθήνα και μένει στην Αγία Παρασκευή. Είναι απόφοιτη της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γ.Αρμένη και τελειόφοιτη του τμήματος θεατρικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πως και γιατί ασχοληθήκατε με το θέατρο;

Η ενασχόληση μου με το θέατρο, ξεκίνησε όταν ήμουν ακόμη στο νηπιαγωγείο. Ήδη από την προσχολική ηλικία, το θέατρο μπήκε για τα καλά στη ζωή μου, αφού τότε έπαιξα την πρώτη μου παράσταση, στην οποία, χωρίς να ξέρω να διαβάζω έπρεπε να μάθω αρκετό κείμενο απ’ έξω (!). Από εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα πόσο πολύ αγαπώ το θέατρο. Αυτός είναι κι ο λόγος που ασχολήθηκα με αυτό. Διότι νιώθω ελεύθερη, αποκαλύπτονται πτυχές του εαυτού μου που δεν ήξερα ότι έχω, κι αυτό το κάνει περισσότερο ενδιαφέρον για μένα.

Αλήθεια, για ποιους λόγους πιστεύετε πως ο άνθρωπος παρακολουθεί θέατρο στις μέρες μας;

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να ψυχαγωγηθούν. Και δεν εννοώ μόνο να διασκεδάσουν, αλλά επίσης να συγκινηθούν και να προβληματιστούν. Η αγωγή της ψυχής είναι σημαντική για κάθε άνθρωπο κι αυτό μπορεί να το πετύχει κανείς, βλέποντας θέατρο. Ένας ακόμη λόγος που θεωρώ πως οι άνθρωποι παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις είναι, για να έρθουν σε επαφή με αγαπημένα τους πρόσωπα. Γιατί το θέατρο είναι μια αφορμή να βρεθούν οι άνθρωποι μαζί, να δουν την παράσταση και μετά να συζητήσουν γι’ αυτή και να ανταλλάξουν τις απόψεις τους. Αυτοί πιστεύω πως, είναι οι πιο σημαντικοί λόγοι.

Πώς προσεγγίζετε το συγκεκριμένο ρόλο;

Στο έργο, υποδύομαι τη Ζοζεφίνα Πάρις. Είναι μια νεαρή κοπέλα, η οποία αναζητά τον αδερφό της, τον οποίο έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια. Καταφθάνει στη φυλακή του Κοννέκτικατ, όπου βρίσκεται ένας καταδικασμένος σε θάνατο άντρας. Παίρνει άδεια από τον κυβερνήτη της Πολιτείας και τον διευθυντή των φυλακών, να τον συναντήσει και να αποσπάσει πληροφορίες, προκειμένου να μάθει αν είναι αυτός ο αδερφός της. Ο τρόπος που προσέγγισα το συγκεκριμένο ρόλο, φυσικά με την καθοδήγηση και τη βοήθεια του σκηνοθέτη μας, Παντελή Παπαδόπουλου, είναι να φανταστώ, πώς θα αντιδρούσα εγώ σε μια τέτοια συνθήκη. Αφού μελετήσαμε την εποχή και τις συνθήκες που διαδραματίζεται το έργο, ανέσυρα στη μνήμη μου τα συναισθήματα, τις εκφράσεις, τις κινήσεις που θα έκανα αν βρισκόμουν σε αυτή την κατάσταση κι έτσι «έπλασα» τον συγκεκριμένο χαρακτήρα.

Ποια η άποψή σας για την κριτική θεάτρου; Τη λαμβάνετε υπ’ όψιν σας όταν σας αφορά ή όχι;

Πιστεύω πως, η κριτική είναι η υποκειμενική γνώμη ενός ανθρώπου που έχει μελετήσει σε βάθος το θέατρο. Δε θεωρώ πως είναι πιο σωστή από κάποιου άλλου θεατή, ο οποίος δεν το έχει σπουδάσει κι έρχεται απλώς να παρακολουθήσει την παράσταση. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του και η διαφορά έγκειται στο ότι, ο κριτικός είναι ειδικευμένος σε αυτό και παρατηρεί περισσότερες λεπτομέρειες. Λαμβάνω υπ’ όψιν μου την κριτική απ’ όπου κι αν προέρχεται, μόνον εάν γίνεται με καλή πρόθεση και θεωρήσω ότι μπορεί να με βοηθήσει να εξελιχθώ και όχι να με αποθαρρύνει.

Το θέατρο σάς διάλεξε ή το διαλέξατε;

Το διάλεξα και αυτό με τη σειρά του με καλοδέχτηκε. Το πιστεύω πολύ, δουλεύω γι’ αυτό προς κάθε κατεύθυνση και προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ, ούτως ώστε να το ευχαριστιέμαι και αυτήν την ευχαρίστηση να τη μεταδίδω και στους θεατές.