Η Μαρία Διαμάντη και η ομάδα της μας γυρίζουν “πίσω στη μόδα”!

Το ατελιέ της Μαρίας Διαμάντη λειτούργησε για πρώτη φορά στον Κεραμεικό το 1930 ως ένα κλασσικό μοδιστράδικο της εποχής. Η ιδιοκτήτρια του, Μαρία Διαμάντη, κατασκευάστρια ρούχων και καπέλων, λόγο της μεγάλης εμπειρίας της και της διάθεσης της να μεταδώσει τις γνώσεις της, ιδρύει –παράλληλα με τις δραστηριότητες του ατελιέ- τη σχολή κοπτικής – ραπτικής Μαρία Διαμάντη από την οποία, στα χρόνια που λειτούργησε, αποφοίτησε πολύ μεγάλος αριθμός σπουδαστριών.

Πολλά χρόνια μετά, το 2012, η εγγονή της, Μαρία Διαμάντη, έχοντας κάνει μια μεγάλη διαδρομή στο χώρο του ενδύματος, η οποία -μεταξύ άλλων- περιλαμβάνει σπουδές και 10 χρόνια διδακτικής εμπειρίας σε σχολές μόδας, επανιδρύει το ατελιέ με την επωνυμία maria DiamanDi στο οποίο κατασκευάζει, αποκλειστικά κατόπιν παραγγελίας, ρούχα μοναδικά, σχεδιασμένα και ραμμένα για το άτομο για το οποίο προορίζονται. Χωρίς να υπολογίζει σεζόν, αντιμετωπίζει το κάθε ρούχο ως μοναδικό έργο τέχνης, δημιουργία ανθεκτική στο χρόνο και στις εναλλαγές των τάσεων.

Το 2013 το ατελιέ γιόρτασε τον ένα χρόνο λειτουργίας του αναβιώνοντας τα ” μαθήματα δημιουργίας ενδυμάτων και αξεσουάρ μόδας και θεάτρου” που η Μαρία Διαμάντη – η μεγαλύτερη – κάποτε παρέδιδε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, μεγάλος αριθμός ανθρώπων παρακολούθησε μαθήματα κατασκευής πατρόν, ραπτικής, κατασκευής καπέλων και αξεσουάρ, θεατρικής μάσκας, σχεδίου μόδας, κεντήματος και μακραμέ, ιστορίας κοστουμιού και υφασματολογίας.

Θέλοντας αυτές τις γνώσεις τους να τις μοιραστούν με το κοινό και να εξηγήσουν το διαφορετικό πια τρόπο που αντιμετωπίζουν το κοστούμι και το αξεσουάρ εφόσον ήρθαν σε επαφή με τη δημιουργία και την ιστορία του, διοργανώνουν εικαστική έκθεση με θέμα το κοστούμι ως μορφή τέχνης στη μόδα και στον κινηματογράφο των περασμένων δεκαετιών και τίτλο “FASHION REWIND”.

Όπως αναφέρει η ίδια η Μαρία Διαμάντη..

” Όταν πριν από καιρό -η ομάδα μου κι εγώ- αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την έκθεση, για πολλούς μήνες, το μόνο που έκανα ήταν να μελετώ.. Μελέτησα βιβλία μόδας προηγούμενων δεκαετιών, μελέτησα τη δουλειά γνωστών φωτογράφων μόδας που δούλεψαν με μεγάλους σχεδιαστές τις δεκαετίες ’40, ’50 και ’60. Μελέτησα φιγουρίνια εποχής από την οικογενειακή μας συλλογή -και πιστέψτε με.. είναι μεγάλη- είδα γνωστές ταινίες που καθιέρωσαν μόδες, χάθηκα σε άπειρες εικόνες στο internet.. Για πολύ καιρό μέσα από την έρευνα που έκανα, ξαναζούσα την εποχή. H Ώντρευ , η Μελίνα, η Τζάκυ, όλη η δουλειά του Avedon για τον Dior, το ΄΄ΡΟΜΑΝΤΣΟ΄΄, η ΄΄ΓΥΝΑΙΚΑ΄΄, οι φωτογραφίες από δημιουργίες της γιαγιάς μου, έγιναν φίλοι μου καλοί. Και μετά.. έπρεπε να διαλέξουμε!

Η ομάδα μου αποτελείται από δεκαπέντε περίπου άτομα.. το ερασιτεχνικό μου τμήμα δηλαδή. Άνθρωποι με τους οποίους είμαστε μαζί για δυο ώρες κάθε εβδομάδα εδώ και καιρό.. Οι επαγγελματίες έρχονται, εκπαιδεύονται και φεύγουν. Στο τέλος των δυο ετών είναι συνήθως έτοιμοι να ανοίξουν τα δικά τους φτερά. Οι ερασιτέχνες όμως, αυτοί που αγαπούν να κατασκευάζουν ρούχα για την ικανοποίηση της δημιουργίας και μόνο, είναι πάντα αυτοί με τους οποίους δουλεύω τέτοια project, μέσα από τα οποία άλλωστε γίνεται και η εκπαίδευση τους.

Εμείς όμως στην ομάδα μου έχουμε μια αρχή. Δεν χρησιμοποιούμε μοδίστρες. Ότι δείχνουμε κάθε φορά σε τέτοιες παρουσιάσεις είναι κατασκευασμένο από εμένα και τους εκπαιδευόμενους μου, εφόσον έτσι κι αλλιώς τα άτομα αυτά εκπαιδεύονται ως σχεδιαστές, ως πατρονίστ αλλά και στην τέχνη της ραπτικής απαραιτήτως ! Στην προηγούμενη μας έκθεση ζητούμενο ήταν να αντιμετωπίσουμε το ρούχο ως μέσο έκφρασης και την κατασκευή του ως μια διαδικασία έξω από τα συνηθισμένα που δεν απαιτεί πάντα τη ραφή αλλά και διάφορες άλλες εναλλακτικές τεχνικές καθώς και διαφορετικές των συνηθισμένων πρώτες ύλες. Φέτος όμως ΠΑΜΕ ⏪ΠΙΣΩ !! ⏪ΠΙΣΩ στην εποχή που η Ώντρευ έπαιρνε το πρωινό της στο Tiffany’s μέσα στο Givenchy μαύρο φόρεμα της , ⏪ΠΙΣΩ στο 1962 όταν η Τζάκυ επισκέφθηκε την Ινδία φορώντας το σομόν φόρεμα του Oleg Cassini, ΠΙΣΩ στο New Look του Dior, ⏪ΠΙΣΩ στα καπέλα που φωτογράφιζε ο Avedon το 1952 στο Παρίσι. ⏪ΠΙΣΩ για να ξανακατασκευάσουμε κάποια από τα θρυλικά αυτά αριστουργήματα όχι μόνο σαν ρούχα που μοιάζουν με εκείνα τα πρώτα αλλά ακριβώς με τον τρόπο που έραβαν οι άνθρωποι τότε.
Πατάμε λοιπόν ⏪REWIND στη μόδα και πάμε ⏪ΠΙΣΩ σε μια έκθεση που είναι ύμνος στη ραφή του παρελθόντος, αφιερωμένη σε κάθε μοδίστρα που πέρασε μερόνυχτα καρικώνοντας στο χέρι, που ξόδεψε εκατοντάδες κουβαρίστρες για κλάπες στο χέρι ( τεχνική συγκράτησης υφασμάτινης ενίσχυσης ενδύματος με ειδικές βελονιές ), σε κάθε μοδίστρα που έντυσε κουμπιά και κατασκεύασε κουμπότρυπες στο χέρι, σε κάθε μοδίστρα που έφτιαξε υφασμάτινα χειροποίητα λουλούδια για να διακοσμήσει ένα φόρεμα. Αφιερωμένη και στις δυο πιο αγαπημένες μοδίστρες της ζωής μου, την γιαγιά μου και την θεία μου.. ”