Η Νέα Γενιά Είναι Απλά Καταπληκτική-Οφείλουμε Να την Αποδεχτούμε Και Να Την Αγκαλιάσουμε!

​Μάιος. Ο κατεξοχήν μήνας των παιδικών εκδηλώσεων, γυμναστικών επιδείξεων σχολείων και σχολών όλων των ειδώ​ν, (ενδεικτικά) μπαλέτου, jazz, σύγχρονου χορού, ενόργανης, πολεμικών τεχνών, τένις κλπ. Και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστες όλες αυτές οι δράσεις των παιδιών, κυρίως των μικρότερων, που πάντα με την πολύτιμη βοήθεια των ακούραστων δασκάλων τους πετυχαίνουν να χαρίσουν στους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες, τους κηδεμόνες και τους φίλους όχι μόνο εξαιρετικές παραστάσεις, αλλά, το κυριότερο, πολύ μεγάλη χαρά. Δεν περιγράφεται η υπερηφάνεια που κατακλύζει τους συγγενείς των παιδιών όταν αυτά εμφανίζονται στη σκηνή και παρουσιάζουν το πρόγραμμά τους, για το οποίο δούλεψαν σκληρά όλη τη χρονιά –μάλιστα, όσο πιο μικρά τα παιδιά κι όσο πιο πολλά «λαθάκια» κάνουν τόσο πιο χαριτωμένα είναι. Και πραγματικά όλη αυτή η προσπάθεια, και των παιδιών και των δασκάλων, αλλά και των γονιών και κηδεμόνων, αξίζει τον κόπο. Μόνο και μόνο για αυτή τη μία και μοναδική εμφάνιση των παιδιών (κυρίως, αναφέρομαι, βεβαίως, στα παιδιά των μικρότερων ηλικιών, που πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό, στο νηπιαγωγείο, στις πρώτες τάξεις του δημοτικού) εκείνη τη στιγμή σε εκείνη τη σκηνή για μόλις λίγα έως ελάχιστα (!) λεπτά.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν κυλούν πάντα όπως, ενδεχομένως, θα έπρεπε. Κι αυτό έγκειται τόσο στη φιλοσοφία, το επιδιωκόμενο φαίνεσθαι δηλαδή, που πολλές φορές διέπει τέτοιες εκδηλώσεις, όσο (κυρίως) και στην οργάνωσή τους. Οι οργανωτές πολλές φορές, δυστυχώς, δεν λαμβάνουν υπόψη τους (γιατί άραγε;) ούτε την ηλικία των παιδιών (είναι εντελώς παράλογο έφηβοι και μικρά παιδιά να χρειάζονται τις ίδιες ώρες πρόβας) ούτε τη σχέση κόπου-αποτελέσματος. Παρατηρείται πολλές φορές το φαινόμενο τα παιδιά (κυρίως εκείνα των μικρότερων ηλικιών) να ταλαιπωρούνται εντελώς άσκοπα σε επιπλέον πολύωρες πρόβες χωρίς καμία ουσία, να επιβαρύνονται με επιπλέον υποχρεώσεις εν όψει της τελικής εκδήλωσης – παράστασης, να κουράζονται και να φτάνουν κάποιες φορές και στο σημείο να εξαντλούνται –άδικα- σωματικά και ψυχικά προκειμένου να παρουσιάσουν ένα ακόμα καλύτερο (συγκριτικά με τι άραγε;) αποτέλεσμα. Παράλληλα, δεν είναι αμελητέα και η ταλαιπωρία των γονιών και κηδεμόνων από αυτές τις εξτρά πολύωρες, πολλές φορές μάλιστα σχεδόν καθημερινές, πρόβες καθότι καλούνται και, κατά κάποιον τρόπο, υποχρεούνται θα τολμούσα να προσθέσω (από ποιον και για ποιον λόγο;) να ανταποκριθούν άμεσα και να βρουν λύσεις πρώτιστα στα καθαρά πρακτικά και διαδικαστικά θέματα, να απαντήσουν δηλαδή σε ερωτήματα του τύπου τι θα γίνει με το σχολείο, το διάβασμα και τις υπόλοιπες δραστηριότητες των παιδιών –αν υπάρχουν-, ποιος θα συνοδεύσει το παιδί στις επιπλέον πρόβες και τι θα γίνει σε περίπτωση αδυναμίας των γονιών-κηδεμόνων να ανταποκριθούν τελικά σε όλα αυτά εξαιτίας, για παράδειγμα, φόρτου εργασίας ή οποιονδήποτε άλλων λόγων πάσης φύσεως. Δευτερευόντως, θα αναφέρω και το οικονομικό κόστος όλων αυτών των εκδηλώσεων, που σχεδόν αποκλειστικά αναλαμβάνουν οι γονείς και οι κηδεμόνες των παιδιών, και σε κάποιες περιπτώσεις, εκτοξεύεται αγγίζοντας δυσθεώρητα –δυσβάσταχτα στις δύσκολες εποχές που ζούμε- ύψη. Πάλι, κατά τη γνώμη μου, εντελώς άσκοπα.

Τα παιδία σήμερα είναι εξαιρετικά δραστήρια. Αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που οφείλουμε όχι μόνο να την αποδεχτούμε, αλλά και να την αγκαλιάσουμε. Αφενός και οι απαιτήσεις των κοινωνιών μας έχουν αυξηθεί, επομένως οι γονείς και οι κηδεμόνες καλούνται –και επιθυμούν- να προσφέρουν στα παιδιά τους όσον το δυνατόν περισσότερα εφόδια μπορούν, αλλά αφετέρου και τα ίδια τα παιδιά έχουν τις δυνατότητες, τις δυνάμεις, τις αντοχές και, το πιο σπουδαίο, τη διάθεση να δραστηριοποιηθούν σε όλους τους τομείς, να μάθουν τα πάντα, να δοκιμάσουν τα πάντα και τελικά να προοδεύσουν και να θριαμβεύσουν. Η νέα γενιά είναι απλά καταπληκτική. Τα παιδιά είναι σοφά. Είναι δυναμικά και επιθυμούν τη γνώση. Την επιζητούν. Την απαιτούν. Τα μυαλουδάκια τους σφουγγάρια επιδιώκουν να γνωρίσουν τα πάντα. Και εμείς, οι γονείς και κηδεμόνες, τους το οφείλουμε να τα βοηθήσουμε όσο μπορούμε. Αλλά πρέπει πάντα να έχουμε ως οδηγό μας τη φράση «Πᾶν μέτρον ἄριστον». Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπερ-κουράζονται τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος επειδή κάποιος θέλει να παρουσιάσει κάτι τα παιδιά να επιβαρύνονται με επιπλέον ώρες δουλειάς και πολλή πίεση, που, σαφώς, δεν οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Και ποιο είναι αυτό; Να περνούν τα παιδιά καλά. Να χαίρονται. Να μην κουράζονται και να μην ταλαιπωρούνται. Να μαθαίνουν, να αθλούνται και ταυτόχρονα να διασκεδάζουν. Η άθληση, η απόκτηση γνώσης, η μάθηση πρέπει να ταυτίζονται με τη διασκέδαση αν θέλουμε τα παιδιά μας να είναι και σωστά εφοδιασμένα για τη μετέπειτα ζωή τους και να είναι και ευτυχισμένα. Όχι μόνο την εποχή των γυμναστικών ή άλλων επιδείξεων, αλλά συνέχεια, όλο τον χρόνο. Η μάθηση σε οποιοδήποτε τομέα και η διασκέδαση και η χαρά οφείλουν να είναι συνώνυμες έννοιες. Αν κατορθώσουμε αυτό, τότε είναι βέβαιο πως πολύ πιο σύντομα απ’ ότι ελπίζουμε η επόμενες γενιές θα δημιουργήσουν τον κόσμο που επιθυμούμε.