Η μαζοχιστική χαρά της αδρεναλίνης

Μα κι ο Λύκος Φιλούσε Υπέροχα

Μερικοί σύντροφοι σε ωθούν ασυνείδητα να «πέσεις» κάτω, μόνο και μόνο επειδή παίρνουν μέσα τους μεγάλη χαρά και καταξίωση μέσα από τον ρόλο του «σωτήρα». Το ίδιο και φίλοι ή στενοί συγγενείς μας μερικές φορές. Η ώθηση, το σπρώξιμο στον γκρεμό, πράγματι ως δύναμη δεν είναι ρητή εντολή, δεν έρχεται ο άλλος να σου πεί «καταστρέψου» αλλά αισθάνεσαι μια αδιόρατη πίεση να φερθείς αυτοκαταστροφικά, να γίνεις η κακιά, ή να κάνεις κάτι που δε σε συμφέρει, και η λίστα είναι ατελείωτη.

Όσο πιο απότομο βάθος έχουν τα γκρεμνώδη τάρταρα, τόσο μεγαλύτερη η επιβράβευσή τους, τόσο πιο δοξαστική η αγιοποίησή τους. Τι θα ‘κανες αν δεν υπήρχε κι αυτός σου υπενθυμίζει, ή «στα ‘ λεγα εγώ» σου κουνά το δάχτυλο. Εσύ από τη μεριά σου συχνά αφήνεσαι, γιατί μέσα από το σώσιμο και τις μεγάλες δυνάμεις που αισθάνεσαι να ασκούνται γύρω σου, νιώθεις μια ασφάλεια. Κάπου παίρνεις τη χαρά του σωσίματος και ξεχνάς το θάνατο του πεσίματος. Κι όμως.

Εξάλλου, είναι και η μαζοχιστική χαρά της αδρεναλίνης. Η αγωνία έχει τη δική της έξη. Μέσα σου κάτι αναμειγνύει χαρά στην αγωνία έτσι ώστε να αντέχεις τη δυσφορία κι αυτό στο τέλος κάνει το θρίλερ εθιστικό. Πόσες φορές πας σινεμά να δεις κάτι που θα σε στείλει στον Άδη για λίγο; Πόσο μάλιστα να είσαι πρωταγωνίστρια, να βγαίνουν από τις οθόνες του παραμυθιού οι «ήρωες» και να μπαίνουν ευεργετικά στη ζωή σου. Κι όμως.

Ακολουθείστε με στα social media: facebook | twitter | instagram | happy fellows

angelikawingyspring@outlook.com
τηλέφωνο επικοινωνίας: 6906896684