Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε. 

Ώρα 05:00 το πρωί ανοίγω τα παραθυρόφυλλα. Στάχτη και αποκαϊδια. Ο φίλος μου Αλέξανδρος Παπαναστασάτος με δίδαξε την τέχνη της αναπνοής. Προσπαθώ. Κόβεται. Πνίγομαι. Αναπνέω πάλι. Βαθιά. Λέω ” Μπα θα συνηθίσω”.

Είμαι τυχερή.

Σε αυτό το μπαλκόνι έχω συσκεφθεί με τον εαυτό μου τα τελευταία δεκαπέντε καλοκαίρια.

Η στάχτη πια έχει το δικό της άρωμα.

Σχεδόν το συνηθίζω.

Καίει η φωτιά και ποτίζει το άρωμά της το χώμα. Αφήνει το έδαφος κενό για να πεθάνουν τα παλιά και να αρχίσει να φύεται το νέο. Μόνο αν καούν οι πεποιθήσεις και οι νοοτροπίες των ανθρώπων, η γη θα ανθίσει και πάλι.

Κλείνω τα μάτια μου. Eίναι ακόμα σκοτάδι. Όπως στα μάτια των ανθρώπων που δεν βλέπουν. Δεν νοιάζονται. Δεν αγαπούν. Σκοτάδι και στάχτη. Νομίζω συνήθισα. Κάθε ανάσα με ενοχλεί όλο και πιο λίγο. Πάνε μέρες τώρα που παλεύω να εξηγήσω τα ανεξήγητα.

Πάνε μέρες που αμφισβητώ. Αμφις + βαίνω. Και στις δύο πλευρές. Πότε γέρνω από τη μία πότε από την άλλη, πότε γερνώ αναλώνοντας τα συναισθήματά μου.

Σπαταλώ. Στεναχωριέμαι.

Ξοδεύομαι χωρίς λόγο.

Θυμώνω, αγανακτώ, συγχωρώ όταν μπορώ μα πάνω απ’ όλα κατανοώ.

Λέει ο Ελύτης:

“Είναι που οι άνθρωποι δεν το θελήσανε ειδαλλιώς…”

Μέρα τη μέρα ζω- πού ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.   

Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη.

Κάθε καιρός και ο Τρωικός του πόλεμος.

Άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες, πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια.

Κάθε καιρός και η Ελένη του. 

Ναι αλλά εγώ. Θλίβομαι. Πονάω. Θέλω να αλλάξω αυτόν τον κόσμο. Να μυρίσει πάλι χαρά, ελπίδα, αγάπη, ζωή. Τη στάχτη και τη λύπη δεν την αγαπώ.  Αλλά λέει ο ποιητής:  Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε. 

jake-colling photo unsplas

Εγώ ονειρεύομαι μια ζωή χωρίς συμφορά. Ονειρεύομαι μια αλήθεια. Ονειρεύομαι μια ζωή που να με συμφέρει. Το κράτος, η κοινωνία. Αυτοί φταίνε. Αυτοί. Έλλειψη πρόνοιας. Αυτοί δεν με προσέχουν. Μας άφησαν να καούμε.

“Ποιος ακούει ποιος; Έγιναν οι πόλεμοι και ξανάγιναν και δεν έμεινε ούτε κουρέλι να το κρύψουμε βαθιά στα πράγματά μας και να το λησμονήσουμε.

Ποιος ακούει; Ποιος άκουσε; Δικαστές; Παπάδες; Χωροφύλακες; Ποια είναι η χώρα σας; …

Εσύ είσαι αυτός … που σπρώχνει την αγάπη από το παράθυρο κι ύστερα κλαίγεται και λέει ότι τον αδικούν οι νόμοι.“

Σε όλους εμάς έκκληση κάνω. Να στραφούμε στο μέσα μας.

Αν δεν αλλάξουμε εμείς νοοτροπία πάντα κάποιος άλλος θα φταίει. Ποιος άραγε να πάρει την ευθύνη; Είναι βαριά. Σε γονατίζει. Κανείς δεν την αντέχει. Τόσο βαριά που δεν μπορεί το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να κατηγορεί. Κι όμως ξέρω ότι σε κάθε φεγγάρι κρύβεται ο ήλιος. Και μέσα μας όλοι είμαστε φτιαγμένοι από τον ήλιο. Φτιαγμένοι να φωτίζουμε. Χωρίς να κρίνουμε. Χωρίς να συγκρίνουμε, χωρίς να απαιτούμε από τους άλλους να μας κάνουν χαρούμενους. Ευτυχισμένους. Η ευτυχία που θες κρύβεται μέσα σου. Η ζωή που θες αρχίζει από σένα. Βρες τον ήλιο σου και λάμψε και πρώτη απ’ όλους. Εγώ. Παίρνω την ευθύνη να αλλάξω τον κόσμο. Αλλάζοντας τον Εαυτό μου.

Κάθε φεγγάρι ομολογεί κι εσύ κάνεις πως τάχα δεν καταλαβαίνεις. Ξέρεις ότι φορείς τον ήλιο – και ότι πριν εκείνο κατέβει εσύ ανεβαίνεις.

Αντιφωνητής: Όσο και να προσπαθώ μάταια. Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει.

Αθηνά – συνάνθρωπος: Μια λέξη, μια πράξη, ένα χαμόγελο. Ένα βιβλίο. Μια αγκαλιά. Το νοιάξιμο. Μια ευθύνη που πήρα. Αλλάζουν τον κόσμο.

Αντιφωνητής: Καήκαμε. Μας άφησαν να καούμε. Ο Κούλης παρέλαβε χώρα και την άφησε νεκροταφείο. Με έχει πιάσει το κεφάλι μου με αυτά που βλέπω. Δεν μπορώ να μιλήσω από τη στεναχώρια. Θλίψη και απελπισία. Πόνος και θυμός.

Αθηνά – συνάνθρωπος: Εσύ κι εγώ. Μόνοι αυτοί. Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Θα κάνουμε κάτι ή θα κρίνουμε πάντα τους άλλους;

Αντιφωνητής: Δεν υπάρχει παιδεία. Δεν υπάρχουν σχολεία. Δεν υπάρχει κράτος. Τι να αντέξει αυτός ο κόσμος. Μας έφεραν τα μνημόνια. Τα lockdowns, τον Covid, μας έκοψαν τις συντάξεις. Μισθοί πείνας. Διαφθορά. Ρουφιανιά. Βαρέθηκα. Αυτή είναι η Ελλάδα.

Αθηνά – συνάνθρωπος: Φτιάξε την παιδεία εκπαιδεύοντας τον εαυτό σου. Φτιάξε το σχολείο δείχνοντας το παράδειγμα στα παιδιά σου. Φτιάξε το δάσος, φυτεύοντας ένα δέντρο. Χάρισε αγάπη βοηθώντας τον συνάνθρωπο. Γίνε το παράδειγμα. Κάνε ένα βήμα να κάνω εγώ το επόμενο. Γίνε η αλλαγή που θέλεις. Άλλαξε εσύ, αλλιώς του χρόνου πάλι εδώ, θα κράζεις. Στην ίδια θέση. Στην ίδια καρέκλα.

Πάλι τους άλλους θα κατηγορείς.

Αντιφωνητής: Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…

Αθηνά – συνάνθρωπος: Εσύ θα αλλάξεις;  Σιωπή…

Always be authentic
be inspired
be the example

LOVE, Athina

Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από τον Οδυσσέα Ελύτη οι αναφορές στον ποιητή είναι με bold.

Photo Sam Burriss unsplash