Η Δήμητρα Κορομπίλη «κίνησε» βουνά και έφτασε στον στόχο της

Δεν θα σας πω πολλά λόγια, αλλά παρακάτω θα διαβάσετε ένα κείμενο της αγαπημένης μας φίλης Δήμητρας Κορομπίλη, που με πολύ αγάπη και συγκίνηση το μοιράστηκε μαζί μας.

Είναι ένα ταξίδι ζωής που έκανε εν μέσω κορωνοϊού, για να αφουγκραστεί, αλλά και να μοιράσει όνειρα και ελπίδα σε γυναίκες και παιδιά, που πραγματικά έχουν ανάγκη.

Αυτό το ταξίδι της στην Αφρική, θεωρώ ότι της άλλαξε όλη της τη ζωή!

Γράφει η Δήμητρα Κορομπίλη, Αρχιτέκτων

Η πρώτη μου εμπειρία στην Αφρική μέσα στην περίοδο Covid , η ανάγκη μου για εθελοντισμό και η διαδικασία να προστατεύουμε τους ανθρώπους γύρω μας για να μεταμορφώσουμε τον πλανήτη προς το καλύτερο.

Η πρώτη περίοδος εγκλεισμού COVID 19 με βρήκε σχεδόν μόνη σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν μια περίοδος δύσκολη για όλους, αλλά εμένα προσωπικά με βοήθησε να καταλάβω τις προτεραιότητες μου, να αναθεωρήσω τους μελλοντικούς μου στόχους, να περάσω ποιοτικό χρόνο με τον εαυτό μου. Έχοντας καθημερινό πρόγραμμα γυμναστικής, διαλογισμού, δουλειά από το σπίτι , συνομιλία με την οικογένεια και φίλους μου οι μέρες πέρασαν εύκολα. Έτσι λοιπόν θέτοντας τους νέους μου στόχους για την ζωή άλλαξα τις προτεραιότητες μου.

Μια από τις βασικές μου προτεραιότητες είναι να είμαι ψυχικά και σωματικά υγιής, όπως το ίδιο θέλω και για τους ανθρώπους  δίπλα μου. Να περνάω ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια μου και με τους φίλους μου. Ο ιός COVID 19 δεν πρέπει να μας κάνει να θέλουμε να προστατεύσουμε μόνο τον εαυτό μας  αλλά να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. Μέσα στους βασικούς μου στόχους ήταν ο εθελοντισμός και η βοήθεια που μπορώ να προσφέρων στο πλαίσιο των δικών μου δυνατοτήτων.

Τελειώνοντας το πρώτο lockdown αποφάσισα να κάνω διακοπές και να περάσω χρόνο με τους αγαπημένους μου. Συνήθως τα ταξίδια μου μέχρι τώρα ήταν ταξίδια 1-2 ημερών σε συνδυασμό με επαγγελματικά. Έτσι, πήρα την απόφαση, ,να πάω στην φίλη στην Κέρκυρα και να περάσω κάθε στιγμή μαζί της, τηρώντας παντα τα μέτρα. Εκείνη δούλευε όλη τη μέρα,  αλλά και μόνο, ότι θα ήμουν μαζί της μου ήταν ήδη αρκετό για να νιώθω κοντά με έναν άνθρωπο που αγαπώ.  

Με φόβο πλέον για ένα ταξίδι, εν μέσω πανδημίας, έφτασα στο νησί του Ιονίου με αεροπλάνο, με μεγάλη προσοχή. Την πρώτη μέρα, ένιωσα ξανά την έννοια ελευθερία. Εκεί σε μια μικρή παρέα 4 ατόμων γνωρίζω έναν Βέλγο-Αφρικανό τον Trinka Molamba, ο οποίος είχε έρθει στο νησί την ίδια μέρα με σκοπό να περάσει χαλαρά κάποιες μέρες, μετά τον δικό τους εγκλεισμό και για να δει τον αδερφό της κολλητής μου.  Προσπαθώντας να επικοινωνήσουμε και φιλοσοφώντας μαζί με λίγα αγγλικά, λίγα γαλλικά και μεταφραστή τους φίλους μας, έχοντας συνέχεια στο μυαλό μου τους νέους μου στόχους και προτεραιότητες συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό. Από 6 περίπου ετών, είχα όνειρο να επισκεφτώ την Αφρική. Στη συνέχεια το όνειρο, έγινε στόχος και επιθυμία να βρεθώ εκεί και να προσφέρω όποια βοήθεια μπορώ στα παιδιά, αλλά πάντα ο χρόνος δεν έφτανε. Τώρα που ο χρόνος υπάρχει όλα είναι αλλιώς. Μπορείς  εύκολα να τα κάνεις όλα από μακριά. 

Τονίζοντας το όραμα μου. στον Trinka, την ίδια ακριβώς στιγμή είχα μια τηλεφωνική επαφή μια πολύ καλή του φίλη την Noushka S. Teixeira.  Η Noushka, έχει ιδρύσει ένα ορφανοτροφείο στην Kinshasa στο Congo.  Μιλώντας μαζί της με βιντεοκλήση της, της αναφέρω τους στόχους μου και το όνειρό μου και με καλεί όποτε μπορώ να πάω, να δώ το έργο τους από κοντά και με ποιον τρόπο μπορώ να συνεισφέρω.

Όλο το διάστημα του καλοκαιριού η σκέψη αυτή περιτρυγίριζε το μυαλό μου.  Έχοντας την πρόσκληση έτοιμη για να πάω στον Congo και μια βασική αφορμή που βρίσκεται μέσα στους 15 πρώτους στόχους μου αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρό μου. Ένα ταξίδι με δύσκολες συνθήκες και όμως εγώ ήθελα να είμαι εκεί, να εξευρενήσω, να μάθω, να γνωρίσω και να μοιραστώ εμπειρίες.

Η προετοιμασία αρχίζει: Εμβόλια, ειδική visa, εισιτήρια. Ένα ταξίδι που κράτησε 15 ώρες, με πολλούς ελέγχους, πολλά τεστ…αλλά εγώ ΕΚΕΙ!

Σε αυτό μου το ταξίδι, παρ’ όλο που είχα την τύχη να φιλοξενηθώ από ένα υψηλά υφιστάμενο άτομο, σε μια ασφαλή και καλή περιοχή, αλλά αυτό δεν με κράτησε μακριά από το να επισκεφτούμε όσες περιοχές μας επιτρεπόταν, και να δούμε την άλλη πλευρά της ζωής. Την όχι τόσο όμορφη και εύκολη, αλλά την πιο σκληρή σε πραγματικότητα.  

Έφτασε η μέρα της προγραμματισμένης μου επίσκεψης, όπου η Noushka S. Teixeira με πήγε στο ορφανοτροφείο. Εκεί, συνάντησα μια σοβαρή, λιγομίλητη αλλά δυναμική γυναίκα.  

Το ραντεβού μας ξεκίνησε αρκετά νωρίς, όχι για τα δεδομένα τα δικά τους αλλά για τα δικά μας. Η μέρα στην Kinshasa  ξεκινάει 6 το πρωί , οι δρόμοι έχουν παρά πολύ κίνηση και ενώ όλα είναι σχετικά κοντά ο χρόνος για να πας κάπου είναι 2-3 ώρες. Οδηγώντας εκείνη το αυτοκίνητο με συνοδηγό των οδηγό της, μου εξηγούσε κατά την διαδρομή τις δύσκολες περιοχές , λέγοντας μου ότι, πολλά κορίτσια τα είχε βρει εκεί, κακοποιημένα λόγω τις υψηλής εγκληματικότητας. Όταν φτάσαμε, η υποδοχή που της έκαναν και η χαρά των κοριτσιών ήταν απερίγραπτη. Μια μεγάλη αγκαλιά. 

Η Noushka ξεκίνησε την ξενάγηση της στους χώρους,  και μου γνώριζε ένα ένα τα άτομα. Το ορφανοτροφείο φιλοξενεί 37 άτομα, όπου οι γυναίκες μεγαλώνουν τα κορίτσια αυτά.  Μου ανέλυσε την κάθε ιστορία για κάθε ένα από αυτά. Τι ταλέντο έχουν και πως συνεχίζει να τα βοηθάει αφού κλείσουν τα 18 τους χρόνια.

«Το Matumaini είναι μια μη κερδοσκοπική ανθρωπιστική ένωση που ιδρύθηκε το 2010 στην Κινσάσα της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. Η αποστολή του Matumaini είναι η εκπαίδευση, η άμυνα και η προστασία των νέων κοριτσιών: ορφανά, δύσκολη οικογενειακή κατάσταση, θύματα σεξουαλικής βίας, χωρίς στενή οικογένεια ή για τα οποία δεν είναι δυνατή η οικογενειακή επανένταξη.

Το όραμα του Matumaini είναι να ενθαρρύνει, να προωθεί την εκπαίδευση των νέων κοριτσιών και τη χειραφέτηση των γυναικών μέσω της εκπαίδευσης. Ο σύλλογός, έχει δεσμευτεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των παιδιών του δρόμου, ιδίως των ανηλίκων κοριτσιών, καθώς και για τη μείωση της φτώχειας και των επιβλαβών και δυσμενών επιπτώσεών της στο μέλλον της κοινωνίας. Το καταφύγιο, το οποίο άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2011, φιλοξενεί και εκπαιδεύει τριάντα επτά ανήλικα κορίτσια, ηλικίας μεταξύ πέντε και δεκαέξι ετών. Το κέντρο παιδείας άνοιξε τον Φεβρουάριο του 2016 με το Βραβείο ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ του Orange France Foundation, για το Βραβείο Αφρικής. Αυτό το βραβείο παραλήφθηκε τον Οκτώβριο του 2014 στο Deauvilles της Γαλλίας. Εκατόν πενήντα κορίτσια και γυναίκες έγιναν εγγράμματοι χάρη στο κέντρο. Ο στόχος είναι να τους διδάξει να διαβάζουν και να γράφουν, καθώς και να τους παρέχει πρόσβαση στην εκπαίδευση και όλα δωρεάν. Έχουν  δημιουργήσει ένα εθνικό πρόγραμμα γνώσης γλωσσών και ψηφιακού γραμματισμού μέσω του Ψηφιακού Σώματος για τις Γυναίκες.

Ο συνεταιρισμός Uzasi, ο οποίος εκπαιδεύει τις γυναίκες να φτιάχνουν σαπούνι από βότανα και τοπικά λουλούδια, γεννήθηκε από αυτές τις εγγράμματες γυναίκες τον Δεκέμβριο του 2016.

Όταν μου περιέγραφε τα δεδομένα των συνθηκών, που βρίσκει τα κορίτσια, έκλαιγα γιατί ένιωθα τον πόνο και την δυστυχία. Τα μεγαλώνει, τα στέλνει σχολείο, τα  μαθαίνει να μαγειρεύουν, να πλέκουν,  να μαθαίνουν ξένες γλώσσες, να έχουν επαφή με τον αθλητισμό και σε πολλά από αυτά τους παρέχει σπίτι και σπουδές.

Το όνειρό της είναι να επεκταθεί και να βοηθήσει και αλλά κορίτσια.   Για να βρίσκει πόρους εκτός από τον συνεταιρισμό uzasi που φτιάχνουν σαπούνι από βότανα και τοπικά λουλούδια, έχει ιδρύσει και μια επιπλέον εταιρεία την Guni_a, με υπέροχες τσάντες και αξεσουάρ και όλα τα κέρδη πάνε στο ορφανοτροφείο.

Το ταξίδι έφτασε στο τέλος. Γυρίζοντας πίσω, βρίσκω την χώρα στο 2^ο lockdown,  και έτσι αποφασίζω να γράψω λίγα λόγια και να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου από το ταξίδι μου. 

Ήδη όμως το μυαλό μου τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σκεπτόμενη πως θα μπορούσα να βοηθήσω. Εκεί μου ήρθε στο μυαλό όλο αυτό το κομμάτι με τις τσάντες και τα αξεσουάρ. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι ήδη έχω διαμεσολάβηση οι τσάντες που φτιάχνονται στον ορφανοτροφείο να έρθουν και να πωλούνται εδώ στην Ελλάδα και τα έσοδα να πηγαίνουν για τον σκοπό του ορφανοτροφείου. Και αυτό που αποφάσισα με μεγάλη χαρά, στην επέκταση που θα γίνει στο ορφανοτροφείο, να συμβάλω με την δουλειά μου για τις καλύτερες και λειτουργικές εγκατάστασης των νέων κτηρίων.

Γιατί όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται μπορούν να επιτύχουν αυτές τις αλλαγές που μεταμορφώνουν ζωές σε όλο τον πλανήτη.

(Διαβάστε ΕΔΩ την συνέντευξη της Δήμητρας Κορομπίλη)