Γράμμα ενός αδέσποτου σκύλου προς τον Άγιο Βασίλη

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

Δεν θα σου ζητήσω πολλά μιας και ξέρω πως, αυτόν τον καιρό, τρέχεις πολύ με τις ανθρώπινες ανάγκες. Εμείς τα ζώα δεν θέλουμε πολλά: λίγο νερό, λίγη τροφή και αγάπη. Και μη με ρωτήσεις πολλή ή λίγη, με τις ποσότητες μόνο οι άνθρωποι ασχολούνται. Και όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, κάνω ό,τι μπορώ ο ταλαίπωρος να τα έχω αλλά πάντα κάποιος άνθρωπος χύνει το νερό μου, βρωμίζει το φαγητό μου και … όσο για την αγάπη; Βράστα! Όλο κλωτσιές. Μα, Άγιε Βασίλη μου, τώρα τα έχω πάρει στο κρανίο! Τι τους κάνω τέλος πάντων και με χτυπάνε; Ώρες ώρες μού έρχεται να τους δώσω μια δαγκωνιά να τους πω εγώ. Αλλά πάντα κάτι μέσα μου με σταματάει. Σκύβω το κεφάλι μου και φεύγω. Είχα και οικογένεια. Μια μέρα εντελώς απρόσμενα, μετά από ένα ξέφρενο γλέντι με τροφή και χορό, πέθαναν όλοι. Εγώ είχα το στομάχι μου και δεν έφαγα. «Γι’ αυτό έζησες. Μην εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που σού δίνουν φαγητό» υποστηρίζει ο φίλος μου ο Τζακ. Όλα αυτά τα χρόνια γυρίζω από γειτονιά σε γειτονιά μόνος. Και όλες αυτές οι γιορτινές μέρες μού φέρνουν τόση μοναξιά… Κοιτάζω έξω από τα παράθυρα τις οικογένειες των φίλων μου και πόσο ζηλεύω! Δεν δάγκωσα ποτέ κανέναν. Και γι’ αυτό φταίει που δεν εγκ… εγκ… Κάτσε να δεις πώς το είπε ο Τζακ… Α ναι! Δεν εκδικούμαστε όπως οι άνθρωποι. Ξεχνάμε εύκολα και συγχωρούμε αμέσως. «Άνθρωποι είναι, άστους μωρέ» λέμε. Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, δεν θα σε απασχολήσω άλλο. Αυτό που σου ζητώ, είναι να βοηθήσεις τον μπαμπά του Τζακ, τον κύριο Στέλιο, να γίνει καλά. Ο κύριος  Στέλιος είναι πολύ διαφορετικός από τους άλλους ανθρώπους. Αγαπάει, όπως οι συγγενείς μου, τα ζώα. Αν πάθει κάτι ο Τζακ, θα τρελαθεί. Κι όσο για μένα, μη σε νοιάζει, θα βρω το δρόμο μου. Ζώο είμαι και ξέρω να αγαπώ.

Σε φιλώ
Έκτωρ