Γιατί μπαίνουμε στη θέση του κριτή;

Γιατί μπαίνουμε στη θέση του κριτή, του παντογνώστη; 

Γράφει η Μαριλένα Χρόνη

 

Με ποια ιδιότητα σχολιάζουμε, κρίνουμε σκληρά; Γιατί ψάχνουμε να βρούμε τουλάχιστον ένα ελάττωμα στον άλλο; Γιατί πρέπει να είμαστε αρεστοί σε όλους; Γιατί μας ενοχλεί η κριτική;

 

Όλες αυτές οι ερωτήσεις με απασχολούν πολύ τον τελευταίο καιρό. Όπως όλοι μας, εχω βρεθεί κι εγώ και στις δυο θέσεις. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να μπαίνει στη θέση του κριτή… Τα συναισθήματα είναι αρνητικά, δυσφορία, αηδία, θλίψη, θυμός. Όσο το αναλύω μέσα μου ανακαλύπτω, πως όλα όσα αισθάνομαι δεν έχουν καμία σχέση με τον άλλο άνθρωπο, αλλά με εμένα. Είναι ο καθρέφτης μου… Μέσα από το άλλον βλέπω τις ανασφάλειες, τα μειονεκτήματά, τα λάθη μου και έρχομαι τελικά αντιμέτωπη με εμένα. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει κανένα λόγος να συγκρίνω τη δική μου ζωή, με τη ζωή ενός άλλου. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει ενα δικό του τρόπο σκέψης, μια δική του ζωή να ζήσει.

 

Η θέση επίσης του κρινόμενου είναι μια άβολη κατάσταση. Ξαφνικά νιώθω σαν να πρέπει να απολογηθώ… Γιατί βγήκα με μια φίλη και μια άλλη ξίνισε, γιατί έφυγα από μια δουλειά, που δε μου άρεσε παρόλο που είχα ανάγκη να εργαστώ, γιατί μου έκαναν δώρο ένα ταξίδι και χίλια δυο άλλα που μπορεί να έχουν ενοχλήσει κάποιους. Η γνώμη των άλλων ήταν πάντα σημαντική, δε μπορώ όμως να τους ικανοποιήσω όλους, γιατί πάντα θα βρουν ‘’κάτι’’ να πουν. Σκέφτηκα να μη μιλάω πια στους φίλους, στους γνωστούς, να κλειστώ μέσα στο σπίτι, να κάνω ευχέλαιο, να πάρω τα όρη, τα βουνά, να εξαφανιστώ από τα σόσιαλ μίντια. Μπα, δεν είναι λύση αυτή, όπως λέει το γνωστό άσμα «σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε». Αποφάσισα να υπολογίζω μόνο τη γνώμη εκείνων που χαίρονται όταν με βλέπουν ευτυχισμένη και όχι εκείνων που, καλοπροαίρετα πάντα, προσπαθούν να με ρίξουν στον πάτο.