Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας | Για όλες αυτές τις γυναίκες που υποφέρουν πάμε να αλλάξουμε τον κόσμο και το ρου της ιστορίας

Εν έτει 2024 και η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μετράει ήδη 47 χρόνια που γιορτάζεται.

Ενώ η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910 ώστε να καθιερωθεί μια «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί. Την εποχή εκείνη εορταζόταν κατά κύριο λόγο από το σοσιαλιστικό κίνημα και τις κομμουνιστικές χώρες μέχρι την υιοθέτησή της το 1975 από τα Ηνωμένα Έθνη.

H μέρα της Γυναίκας έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου.

47 χρόνια έχουν περάσει από τότε και δυστυχώς υπάρχουν ακόμα χώρες στον κόσμο που η γυναίκα υποφέρει. Χώρες που τη θεωρούν υποδεέστερη, που της επιβάλλουν να φοράει αμπάγια και να έχει καλυμένο το πρόσωπο, που δεν μπορεί να μιλήσει, να εκφραστεί, να μορφωθεί, να δουλέψει και να είναι άνθρωπος.

47 χρόνια μετά, και υπάρχουν ακόμα πολλά κορίτσια σαν τη Μαλάλα Γιουσαφζάι (Malala Yousafzai), την κοπέλα από το Πακιστάν που πυροβόλησαν οι Ταλιμπάν στο κεφάλι επειδή ήθελε να μορφωθεί.

47 ολόκληρα χρόνια και υπάρχουν ακόμα κορίτσια σαν τη Γουόρις Ντιρί (βλ. το Λουλούδι της Ερήμου) , από τη Σομαλία που αναγκάστηκε να υποβληθεί σε ακρωτηριασμό των γεννητικών της οργάνων. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμά ότι 150 εκατομμύρια γυναίκες στον πλανήτη έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή και ότι κάθε κάθε χρόνο προστίθενται άλλα 2 εκατομμύρια. Ο ΟΗΕ θεωρεί ότι έχουν 100 – 140 εκατομμύρια κορίτσια, από τη βρεφική ηλικία μέχρι την ηλικία των 15 ετών, έχουν υποστεί την επέμβαση κάτω από άθλιες συνθήκες υπό την πίεση ολόκληρης της κοινότητας και κυρίως της οικογένειας. Η παράδοση επιβιώνει σε 28 αφρικανικές χώρες, σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας, κυρίως στην Υεμένη, το ιρακινό Κουρδιστάν και την Ινδονησία.

47 χρόνια αργότερα και υπάρχουν ακόμα κορίτσια σαν τη Νάντια Μουράντ Μπασέ Τάχα, Γιαζίντι ακτιβίστρια – πρώην ερωτική σκλάβα των τζιχαντιστών, η οποία δήλωσε ότι από την έναρξη της εκστρατείας του ιρακινού στρατού για τη Μοσούλη, στις 17 Οκτωβρίου 2016, δεν έχει απελευθερωθεί σχεδόν καμία σκλάβα Γιαζίντι από όσες κρατάνε οι τζιαντιστές.«3.400 γυναίκες και κορίτσια Γιαζίντι παραμένουν σκλαβωμένες από το Ισλαμικό Κράτος για σεξουαλική χρήση. Μόνο ελάχιστες απέδρασαν από την αρχή της επιχείρισης για τη Μοσούλη», είπε.

47 χρόνια και υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες για “πούλημα”. Γυναίκες που κακοποιούνται. Γυναίκες που βιάζονται. Αξιωματούχοι του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας πιστεύουν πως 700.000 με δύο εκατομμύρια γυναίκες και παιδιά αποτελούν αντικείμενο διασυνοριακής διακίνησης και εμπορίας κάπου στον κόσμο κάθε χρόνο, τροφοδοτώντας μια βιομηχανία με κέρδη που υπολογίζονται ανάμεσα στα 12 και τα 17 δισεκατομμύρια δολλάρια το χρόνο.

Για όλες αυτές τις γυναίκες που υποφέρουν αξίζει σήμερα να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και τον ρου της ιστορίας. Για όλες αυτές τις γυναίκες που φέρουν τη ζωή και υποφέρουν μια ζωή αξίζει να μιλήσουμε. Γιατί αξίζει σε όλες να είναι ελεύθερες, να ζουν, να εκφράζονται, να γράφουν, να μορφώνονται και να μη φοβούνται…

She may be the reason I survive
The why and wherefore I’m alive
The one I’ll care for through the rough and ready years
Me I’ll take her laughter and her tears
And make them all my souvenirs
For where she goes I’ve got to be

The meaning of my life is she