Γέλα.. Δεύτερη ζωή δεν έχει!

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα 

Χάθηκες, δεν το βλέπεις; Xάθηκες! Αφέθηκες στη μοίρα… Όχι σου, των άλλων. Χαμογέλασέ μου μια φορά ακόμα! Μια φορά σε παρακαλώ. Έλα. Προσπάθησέ το τουλάχιστον. Έλα. Εδώ είμαι… περιμένω! Δεν μπορείς. Ξέχασες να χαμογελάς. Το βλέπεις; Μήνες τώρα περπατάς σκυφτός. Σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι. Σήκωσε το κεφάλι σου επιτέλους να δεις. Μπήκε η άνοιξη! Αλλάζουν οι εποχές και εσύ γυρνάς στη λήθη. Σήμερα, έπειτα από πολύ καιρό, βρέθηκα στο μικρό καφέ που ανακαλύψαμε μαζί κάτω από την Ακρόπολη. Με έπιασε μια θλίψη θυμούμενη πόσο μού χαμογελούσες τότε… Έμβρυο ελπίδας κυοφορούσε μέσα μου…

Στους οκτώ μήνες απέβαλα. Δεν πρόλαβα. Χάθηκες. Γιατί; Μέρες τώρα ένα νεκρό έμβρυο από γιασεμί, θάλασσα και άνοιξη ποδοπατημένο από τα πρέπει της λογικής των άλλων… Ποιός είσαι; Θυμάσαι; Γιατί τους άφησες; Δε βλέπεις; Θέλουν να σε κάνουν αόρατο. Να τοποθετήσουν την καρδιά σου στα πόδια και οι χτύποι να χτυπούν από έκσταση στο κενό, στο τίποτα. Εσύ όμως αγαπούσες την ποίηση. Θυμάσαι; Το μόνο αθάνατο αγαθό που εσύ άγγιξες. Εσύ ξέρεις. Εκείνοι όχι. Ξεγέλασέ τους με τη θλίψη, όχι όμως για πολύ. Έχεις μπροστά σου πολύ δρόμο να τον περπατήσεις με ποτά, γέλιο και πολλή αυτονομία.

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά