Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει γρήγορα και εμείς μένουμε στάσιμοι
Η Εβδομάδα Γενεθλίων μου έχει ήδη περάσει, από μικρή έτσι την αποκαλούσα δεν ξέρω γιατί το έλεγα, ίσως επειδή ανυπομονούσα να έρθουν τα γενέθλιά μου.
Πάντα στα γενέθλιά μου κάθε φορά που έσβηνα τα κεριά έκανα και μια ευχή, κάποιες έπιασαν, άλλες πάλι δεν έπιασαν.
Για να πραγματοποιηθούν οι ευχές πρέπει και εμείς να βάλουμε το χεράκι μας, εγώ έβαλα το χεράκι μου να μην πραγματοποιηθούν κάποιες ευχές που τότε τις έβλεπα σωστές,αλλά σιγά σιγά άνοιγα τα μάτια μου και άρχισα να φεύγω από αυτά που τελικά ήταν λάθος.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που μου τραγουδάνε τα «Χρόνια Πολλά» και όταν σβήνω τα κεράκια μια συγκίνηση την έχω, ίσως επειδή μεγαλώνω και εγώ και καταλαβαίνω πως η ζωή περνάει πολύ γρήγορα.
Την 1η μου κρίση ηλικίας την έπαθα στα 18 μου, όταν τα πάτησα γιατί ένιωθα πως δεν θα είμαι πια εκείνο το μικρό κοριτσάκι που δεν τα πήγαινε καλά στα Μαθηματικά και στη Φυσική, εκείνο το ήσυχο παιδί που δεν έκανε ποτέ φασαρία στη τάξη.
Τώρα στα 25 μου άλλαξα, έγινα πιο σκληρή και πιο δυνατή,ωρίμασα και όπως έχω ξαναπεί δεν φοβάμαι το τσαλάκωμα ή τις ρυτίδες, γιατί ξέρω πως η ψυχή μου δεν θα ρυτιδιάσει.
Φοβάμαι μόνο τον χρόνο που κυλάει γρήγορα, που η ζωή φεύγει σαν άνεμος, που παλεύουμε να ζήσουμε και χάνουμε κάποιες όμορφες στιγμές από τα χρόνια μας.
Πάντα έλεγα στη μαμά μου «εγώ είμαι νιάτο έχω ακόμα» και μου απαντάει πάντα «εκεί που ήσουν ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις».
Αγαπημένο μου τραγούδι που κάθε φορά κλαίω όταν το ακούω :
«Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.
Και σκέφτομαι που πίνω κόκα κόλα
για να `ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το «έλα» και το «αντίο» σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να `μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.
Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα `χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.
Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.
Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να `μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.»
Χρόνια Μου Πολλά
Γράφει η Τίνα Μιχαηλίδου it’s mylife
SHARE
RECENT
