Φόρα Τα Εφεδρικά Φτερά Σου Και Προχώρα!

Σου τσάκισαν τα φτερά την στιγμή που δεν το περίμενες , τότε που τα όνειρά σου υπερτερούσαν των δυσκολιών της ζωής, τότε που πίστευες πως ένα προς ένα θα τα πραγματοποιούσες κι ας σου έπαιρνε κάμποσο χρόνο, ήταν το τελευταίο που σε ένοιαζε. Με ενθουσιασμό μικρού παιδιού που έχει άγνοια του κινδύνου άπλωνες τις φτερούγες σου σαν αετός στο πρώτο πέταγμά του,λίγο άτσαλα μα με τόσο πάθος! Κανένας στόχος δεν σου φαινόταν απίθανος να επιτευχθεί αφού τα φτερά της ψυχής φάνταζαν άτρωτα, πλασμένα μονάχα για νίκες, ικανά να αντιμετωπίσουν το οποιοδήποτε εμπόδιο. Κι εκεί που πτήσεις άρχισες να επιχειρείς και όλα έμοιαζαν απτά και προσβάσιμα κάποιοι με ακρίβεια δείκτη καλού ελβετικού ρολογιού σε γκρέμισαν την ώρα που ήσου έτοιμη να γευτείς την γλύκα της κορυφής, εκεί που συνήθως κουρνιάζουν τα μεγαλύτερα όνειρα.

Κι όσο κι αν τέντωνες τον λαιμό σου για να εντοπίσεις αυτόν ή αυτούς που σε είχαν τόσο μπαμπέσικα σε καίριο σημείο χτυπήσει, δεν έβλεπες απολύτως τίποτα καθώς ήξεραν να κρύβονται καλά. Πού να΄ξερες τότε που η πείρα σου με το ζόρι ανέβαινε βαθμίδες,ότι καλύπτοταν πίσω από σημεία που ούτε καν πήγαινε ο νους σου! Μερικοί μάλιστα ήταν κοντινοί σου άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας,κι όταν το ανακάλυψες πόνεσες πολύ. Δεν έλειψαν βέβαια κι εκείνοι που με θράσος τολμούσαν να κραδαίνουν κάτω από την μύτη σου το ψαλίδι με το οποίο έδωσαν τέλος στην πτήση σου.

Με τα δάχτυλα άρχισες να μετράς τα όνειρα που θεωρούσες ότι χάθηκαν πια, με θλίψη συνειδητοποιούσες πως δεν είχε μείνει ούτε ένα.Κάποια στιγμή προσπάθησες με τρόπους πρόχειρους κι αναποτελεσματικούς να κολλήσεις τα φτερά ξανά στους ώμους σου μα όσο κι αν πάσχιζες δεν τα κατάφερνες. Ευχόσουν να γινόταν κάτι μαγικό και να ανοίγαν ξανά διάπλατα από μόνα τους,ωστόσο αυτό δεν ήταν εφικτό.Κι έτσι η απαισιοδοξία βρήκε γόνιμο έδαφος να ριζώσει ενώ η μνήμη καθοδηγούμενη από την αποτυχία σταδιακά άρχισε να διαγράφει μια μια τις πτήσεις που σκόπευες να κάνεις.

Με σκυφτό πια κεφάλι και με τους άλλοτε στητούς,περήφανους ώμους γερμένους πέταξες τα κατεστραμμένα φτερά σε ένα βαθύ χαντάκι και ήσουν έτοιμη την Μοίρα να αφήσεις ανεξέλεγκτη να κάνει δικά της. «Δίχως όνειρα δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος» σου είχε κάποτε πει ένας άνδρας που τώρα πια δεν ζούσε.Αυτά τα ξεχωριστά λόγια ηχούσαν στο κεφάλι σου όταν καθισμένη πάνω σε μια στρογγυλεμένη πέτρα άρχισες να κλαις γοερά για όλα αυτά που χάθηκαν εξαιτίας ενός αισχρού ψαλιδίσματος.

«Φόρα τα εφεδρικά φτερά σου, εκείνα που μπορεί να είναι λίγο μικρά μα δεν πειράζει, φόρα τα και προχώρα! Είναι δυνατόν να ξέχασες την ύπαρξη τους;»

Η φωνή του άνδρα από ψηλά λειτουργεί σαν απότομο χαστούκι.Φοβίες κι αμφιβολίες απομακρύνονται σχεδόν βίαια απ’το μυαλό.Τα χέρια σου τραβούν τα εφεδρικά φτερά από την πλάτη.Ω ναι έχουν την τάση να φυτρώνουν ξανά και ξανά αρκεί εσύ να το θελήσεις!

«Φοράω τα εφεδρικά φτερά μου και συνεχίζω την πτήση προς τα όνειρά μου!» ακούγεσαι μέσα απ’τους αιθέρες…. 

facebook page

Ονομάζομαι Χριστίνα Καρρά είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιο. Μεγάλωσα στο Μόναχο και τώρα ζω σε αυτό το όμορφο μέρος που λέγεται Ναύπακτος όπου και εργάζομαι ως καθηγήτρια Γερμανικών. Η μεγάλη μου αγάπη είναι το γράψιμο και έχω δύο βιβλία στο ενεργητικό μου, ένα παραμύθι με τίτλο «Η φαλαινίτσα που ήθελε να γίνει γλάρος» που μιλάει για το μπούλινγκ και μια ιστορική μυθοπλασία με τίτλο «Η κόρη του Ναζί».Σκοπός των συλλαβών που ξεπηδούν από την πένα μου είναι να σκεφτούμε λίγο παραπάνω και να ευθυμήσουμε.Σας προσκαλώ να με ακολουθήσετε σε αυτό το ταξίδι των όμορφων λέξεων!