Ερωτική επιστολή προς τον προ Κύριο και μετά έρωτα….

Αγαπημένε μου Κύριε, 

 

Γράφει η Σταυρούλα, Ζάμπρα

 

Σας αποκαλώ ακόμα Κύριο και ας βρίσκεστε νεκρός στο πάτωμα. Σας μιλώ στον πληθυντικό αφού μέχρι το τέλος της ζωής σας χόρτασα τις πολλάκις προσωπικότητές σας. Αναρωτιέμαι ποιός ήσασταν στην πραγματικότητα… Εκείνος που τα βράδια αγκάλιαζε σφιχτά το κορμί μου τελειώνοντας την ηδονή ή εκείνος που πατούσε πάνω από την καρδιά μου αδιαφορώντας για τους χτύπους της;

 

Λυπάμαι πολύ που δεν σας χόρτασα ποτέ, Κύριε. Περιφερόσασταν μέσα στο σπίτι τόσο αθόρυβα, τόσο περιορισμένα. Κάνατε οικονομία στις λέξεις και στον έρωτα. Μαγειρεύατε όμως καλά. Αυτό σας το αναγνωρίζω. Δεν έτρωγα όμως πολύ. Η συναισθηματική δίαιτα που μου κάνατε, μού έκοβε την όρεξη όλο και πιο πολύ. Είχατε ωραίο χαμόγελο. Λαμπερό, προκλητικό. Σχεδόν ψεύτικο. Σχεδόν αληθινό. Ίσα ίσα για να αναρωτιέμαι. Ονειρεύτηκα πως ήσασταν ολόγυμνος στην ντουζιέρα μου. Ήρθα κοντά σας και έφτιαξα τις σωστές αναλογίες του νερού. Τότε μου χαμογελάσατε και για να σας ευχαριστήσω, άρχισα να σας τρίβω την πλάτη. Όπου έτριβα σαν γόμα το σφουγγάρι, αυτό έσβηνε όλο και πιο πολύ από το κορμί σας, ώσπου μόνο τα μάτια αιωρούνταν πάνω από την ντουζιέρα. Όσο και αν έτριβα, δεν έφευγαν. Άρχισαν τότε να δακρύζουν. Πόνεσε η ψυχή μου. Σαν να με εκλιπαρούσατε να σας σώσω. Να σας συναρμολογήσω ξανά από την αρχή. Εδώ καρδιά, εδώ ψυχή, εδώ στόμα…. Μα ποιός είστε τελικά;

 

 Έπειτα ξύπνησα. Σας βρήκα να πίνετε τον καφέ σας στην κουζίνα και να ζωγραφίζετε δάση. Πάντα σας άρεσε να ζωγραφίζετε δάση. Μού ζητήσατε να πάμε μια βόλτα. Δέχτηκα αμέσως. Κρατήσατε τρυφερά το χέρι μου και σαν όλα τα λουλούδια να άνθισαν μονομιάς. Περάσαμε διαβάσεις, πάνω από πεζοδρόμια, πάρκα, πλατείες. Κάπου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό, πετάξατε το χέρι μου από κοντά σας. Γρήγορα και άγαρμπα. Σαν κάπου να βρήκατε κάδο και πετάξατε το σκουπίδι σας. Μα γιατί; Δεν σας είπα ποτέ τίποτα. Εθελοτυφλούσα. Γυρίζαμε σπίτι και μού κάνατε τόσο τρυφερό έρωτα. Σχεδόν έβαζα τα κλάματα. Φέρνατε το στόμα σας στο αυτί μου και άκουγα την αναπνοή σας. Ο ωραιότερος ήχος της ζωής μου ήταν η αναπνοή σας, Κύριε. Τελειώνατε και μού γυρίζατε την πλάτη. Δεν κοιμόμουν. Σας παρακολουθούσα. Πήγαινα να βάλω το χέρι μου στην μέση σας και μού το πετάγατε. Γρήγορα και άγαρμπα. Ακριβώς όπως και έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Φεύγατε από το σπίτι και δεν γυρίζατε. Άλλοτε μένατε ολόκληρες μέρες κλεισμένος στη στοργή μου….

 

Μια νύχτα βγήκα μόνη. Εσείς κοιμόσασταν, δεν καταλάβατε ότι βγήκα. Ήμουν λυπημένη, τόσο λυπημένη που, η βροχή που έπεφτε καταρρακτώδης πάνω μου, φάνταζε μια τεράστια αγκαλιά που την είχα τόση ανάγκη. Συνάντησα έναν άντρα. Κάναμε έρωτα μέχρι που ξημέρωσε. Δεν με άφησε ποτέ να γυρίσω κοντά σας. Πέρασαν μήνες και σήμερα γύρισα σπίτι να πάρω κάτι ρούχα και σας βρήκα νεκρό. Δεν σας σκότωσα εγώ, κυριε. Εσείς. Μόνος. Μα τώρα ξέρω πως, στην αληθινή αγάπη, αγκαλιάζεις τόσο σφιχτά ώστε να μπορεί ο άλλος να βγαίνει βόλτα και μόνος. Όμως, Αγάπη μου, από την αγκαλιά της αληθινής αγάπης, δεν φεύγεις ποτέ.

 

Δεν με αγαπήσατε, Κύριε… Και δεν σας κατηγορώ. Πώς να γίνει αυτό άλλωστε; Αφού δεν αγαπούσατε τον ίδιο σας τον εαυτό. Σας παρακαλώ, σταματήστε να έρχεστε τη νύχτα στα όνειρά μου και να μού μιλάτε για αγάπη. Ταράζετε τον άνθρωπο δίπλα μου, ο οποίος μένει ξάγρυπνος κοντά μου! Πάντα κοντά μου!

 

Αντίο Κύριε….