Ερωτική επιστολή…. “Πως χωρίς εσένα;”

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

 

Φοβάμαι….

Πόσο οικεία μέσα μου σε νιώθω! Τα μάτια σου, καθώς με κοίταζαν, διαπερνούσαν την ψυχή μου. Το ξέρεις! Πάντα ήξερες την αρχή κάθε σκέψης μου. Το ακαθόριστο τέλος σε φόβιζε και σένα. Τα ανεπίλυτα μυστήρια του μαζί. Και τώρα τι; Δύο άγνωστοι στον κόσμο ηλιθίων; Όχι, αυτό δεν μπορεί. Πάνε μέρες τώρα που βλέπω ένα όνειρο, πως πέθανα. Και εσύ με κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου και κλαις, κλαις… Δεν το αντέχω. Στον ύπνο μου γιγαντιώνομαι και ζωντανεύω τα νεκρά κύτταρα. Το μπορώ. Αλήθεια! Και όταν έρχομαι κοντά σου, σωπαίνεις και κοιμάσαι. Εκεί όλα γαληνεύουν. Ξυπνάω ευγνώμων για την ύπαρξη των ονείρων. Είναι μια λύση και αυτή. Στιγμιαία. Και καθόλου παρηγορητική όταν, νηφάλια πια, προσπαθώ να εξημερώσω τα τέρατα μέσα μου. Κάπου εκεί αρχίζω και σε ευνουχίζω. Ακρωτηριάζω τις μορφές σου, το χαμόγελό σου, τα μάτια σου. Και γεννιούνται ακόμα πιο πολλά μάτια… 2,4,6,8. Τρυπώνουν γύρω μου από παντού. Πόσο ακόμα; Για πόσο ακόμα θα βρίσκομαι εδώ; Κι εσύ; Υπάρχεις; Ή σε επινόησε το μυαλό μου; Βίαιη η δύναμη της αλλαγής. Η κάποτε καθημερινότητά μου κοντά σου κατάντησε παρεκτροπή συνείδησης. Ποιά είμαι τώρα; Και εσύ που αγαπούσες κάποτε τα ξενύχτια μας, γιατί κλείδωσες την πόρτα σου σήμερα νωρίς; Έχει ωραίο φεγγάρι. Ίσως όμως βρέξει. Αναποφάσιστο το σύμπαν. Πού είσαι; Τι ανόητη ερώτηση! Εδώ, εκεί, μέσα μου. Δεν πέθανες, αγάπη μου, από πουθενά ακόμα. Βρίσκεσαι στον έφηβο εαυτό μου. Μα, αν καταφέρω και σε γεράσω μέσα μου, ίσως, λέω ίσως, να καταφέρω να ενηλικιωθώ. Πώς χαθήκαμε; Γιατί χαθήκαμε; Τι χαζή ερώτηση θα πούνε οι φίλοι μας! Σαν να ρωτάει ο μελλοθάνατος “γιατί πεθαίνω;” Ξέρω. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Όλα κάποτε τελειώνουν. Ακόμα και οι γονείς πολλές φορές αποχαιρετούν πρώτοι τα παιδιά τους. Τι πόνος ! Όμως κι εγώ ακόμα, αυτή τη στιγμή που σου γράφω, πονάω. Πονάω βαθιά. Τώρα είναι αστείο.

Κάποτε, ύστερα από πολλά χρόνια που τυχαία μέσα στο σπίτι σου θα βρεις ετούτο το γράμμα, ίσως, λέω ίσως, να μείνεις ολόκληρη νύχτα διαβάζοντάς το στην πιο κρυφή γωνιά του μυαλού σου και να κλάψεις για τη ζωή που έφυγε. Να θυμηθείς τα ατελείωτα ξενύχτια μας με ποτά, τσιγάρα, γέλια και όνειρα. Είναι που σ’αγάπησα. Όχι μόνο για τα όμορφα που μου έδωσες. Όχι. Η συνθήκη είναι. Τότε που μπορούσα να αγαπήσω, ήρθες. Γιατί οι άνθρωποι δεν αγαπούν ανθρώπους που δίνονται. Αγαπούν γιατί είναι έτοιμοι να αγαπήσουν. Λοιπόν σ’αγάπησα. Και έκανα αμέτρητα λάθη. Με συγχώρεσα. Γιατί, ξέρεις, αυτοπροσδιοριζόμουν για να ταιριάξω απόλυτα μαζί σου. Αστόχησα πολλές φορές χτίζοντας τον εαυτό μου πάνω στον δικό σου. Έγινα αστεία, δειλή, φλύαρη, ονειροπόλα. Όλα αυτά που δείχνουν πως έζησα γνωρίζοντας όλα τα υπάρχοντα του μέσα μου. Μα ναι, άλλαξαν μορφή όλα. Ωρίμασαν. Έγιναν καρποί που γεύονται οι άλλοι, οι καινούριοι που έρχονται στη ζωή μου. Οι μακριά από σένα! Έπρεπε να σε γνωρίσω για να γίνω όλα όσα είμαι. Σ’ευχαριστώ και σ’αγαπώ. Ίσως να μη σου γράψω ποτέ ξανά. Λέω, ίσως….

 

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά