Έρωτας ημιδιαμονής
Έβρεχε….Το κραγιόν είχε σχεδόν παγώσει στα χείλη μου.
Δεν πρόλαβα να μαζέψω ούτε τα μαλλιά μου όταν μπήκε εκείνος. Κοίταξε γύρω γύρω το χώρο και τελικά κάθησε στο μπαρ.
Ψηλός, γοητευτικός με εκείνη την αμήχανη θλίψη που περιορίζε την ανάγκη για επικοινωνία.
Τον πλησίασα καθώς μάζευα τα μαλλιά μου. Ένα διπλό εσπρέσο Λούγκο από τρεμάμενα χέρια κατευθύνθηκε και τοποθετήθηκε δίπλα του. Άρχισε να μου μιλάει. Απο τεμπελιά. Όχι ενδιαφέρον! Στην αρχή. Έπειτα είπαμε πολλά. Λίγα λεπτά αργότερα κοίταξα το ρολόι μου και είχαν περάσει μέρες. Ποτέ δεν κατάλαβα πως έχασα τον έλεγχο. Ποιός ηταν;!
Και εγώ γιατί έπαψα να μιλώ για αγάπη; Σήμερα περπατήσαμε κάτω από την Ακρόπολη. Τα χείλη σταθερά παγωμένα το ένα πάνω στο άλλο.Ο ήλιος μας πρόδωσε…. Δεν ήρθε ποτέ. Ποιός ήταν εκείνος ο άντρας; Και εγώ γιατί έπαψα να πιστεύω;
Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι… Δεξιά έγραφε:”έρωτας ημιδιαμονής”
Εγώ συνέχισα ευθεία…
Σταυρούλα Ζάμπρα
SHARE
RECENT
