«Επταλφάβητα Μυστικά»: Ένα διήγημα-φάρος για όποιον έχει χάσει τον προσανατολισμό του…

Τα «Επταλφάβητα μυστικά» της Αργυρένιας Πελεκάνου ήρθαν στα χέρια μου «την ώρα και τη στιγμή που δόθηκε άνωθεν», τότε δηλαδή που η ζωή μου βράδιαζε, αλλά η ψυχή μου ήταν έτοιμη να δεχτεί το ξημέρωμα.

• Κι αν δεν τα καταφέρω;
• Θα έχεις αγωνιστεί.
• Κι αν χάσω και πέσω ηττημένος;
• Θα σε σηκώσουμε εμείς.

Αντικρύζοντας το εξώφυλλο του διηγήματος, ο τίτλος με προκάλεσε…

• «Μην αποκαλύπτεις τα μυστικά σου, γιατί χάνεις τη δύναμή σου» με είχαν μάθει από παιδί.
• «Ποιος είναι τόσο δυνατός, άραγε, ώστε να μπορεί να αποκαλύψει τα μυστικά του»; αναρωτήθηκα. «Κι αυτή η απροσδόκητη λεξιπλασία στον όρο “Επταλφάβητα”; Πώς μπορεί να ενωθεί αρμονικά ένας αριθμός με δύο γράμματα της αλφαβήτου;»

Κέντρισμα του νου ο τίτλος, «κεντρί» που κινητοποιεί την ανάγνωση του διηγήματος. Και το αποτέλεσμα; Η άριστη ανταμοιβή: Η Αποκάλυψη! Η Αργυρένια Πελεκάνου αποκαλύπτει απλόχερα τα «Επταλφάβητα Μυστικά της», χωρίς να φοβηθεί μήπως χάσει τη δύναμή της. Η συγγραφέας τολμά χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί πολύ απλά παίρνει δύναμη από την Πηγή, από την ανεξάντλητη Πηγή του Φωτός! Έχει συνειδητοποιήσει την ευθύνη της να εμψυχώνει και να ενδυναμώνει τους ανθρώπους και το πράττει συνειδητά. Τολμά «να ζητήσει και να λάβει» για όλους εμάς, να προβάλει την υπερίσχυση της ομορφιάς της ψυχής έναντι του σώματος, την υπεροχή του γέλιου έναντι του φόβου, να μιλήσει για τη φιλία, την ευγενή αγάπη, την αυτοθυσία, τη χαρά της δημιουργίας, το στοχασμό, την κατανόηση, την αυτογνωσία, την αποδοχή της αλήθειας και την κάθαρση. Ανοίγει το δρόμο της φώτισης, ενώνοντας τον ιερό αριθμό ΕΠΤΑ μαζί με το γράμμα ΑΛΦΑ που συμβολίζει «τη δύναμη του φωτός» και το γράμμα ΒΗΤΑ που είναι «η ενέργεια που το στερεώνει».

Η συγγραφέας αυτή τη φορά αποκαλύπτει μέσα από ένα «παραμύθι» όλα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει κάθε άνθρωπος, για να διανύσει το δρόμο της ζωής, όπως ορίζει η ίδια του η ψυχή.

Το ταξίδι ενός μικρού αγοριού με συνοδοιπόρο του έναν λευκό γάτο και πυξίδα τους το «ιδανικό καλό» – με όλη τη γοητεία  των αφηγηματικών και χωροχρονικών «ατασθαλιών» που μπορεί να κρύβει ένα τέτοιο αφηγηματικό είδος- μεταφέρει το μήνυμα πως στη ζωή δεν είμαστε ποτέ μόνοι. Είναι κι άλλοι δίπλα μας: όχι μόνο άνθρωποι, αλλά και…αρχάγγελοι! Αρκεί να το πιστέψουμε ή, καλύτερα, να θελήσουμε να πιστέψουμε!

• Δεν είσαι μοναχή σου, είμαστε εμείς εδώ.

Το διήγημα αυτό της Αργυρένιας Πελεκάνου είναι ένα «σπάνιο λουλούδι που απαιτεί επιτήδειους ανθοκόμους». Μην σας ξεγελά το «παραμύθι». Δεν είναι απλά ένα διήγημα «για μικρούς και μεγάλους», όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο. Είναι ένα διήγημα στις αλήθειες του οποίου πρέπει να μυηθούν οι «μεγάλοι» και με τη σειρά τους να μυήσουν  σε αυτές και τους «μικρούς». Το διήγημα μάς διδάσκει πώς να νιώσουμε τη χαρά του να ζούμε και μας παροτρύνει να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και να θυμόμαστε τα όνειρά μας, να επιβληθούμε στη σκέψη μας, να μην αφήνουμε πράγματα και καταστάσεις ξεχασμένα, γιατί «ό,τι ξεχνιέται κρούει την πόρτα δυνατά και απροσδόκητα», να δίνουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας για την αυτοεκπλήρωσή μας, να σεβόμαστε το δώρο της ζωής, να μην εθιζόμαστε σε ό,τι μας βολεύει, να εναρμονίζουμε τη φύση με το σώμα, να συνειδητοποιήσουμε πως «πίσω από καθετί κακό αναδύεται το υπέρτατο καλό, φτάνει να έχουμε την πρόθεση να το δούμε» και να «αφεθούμε στη ροή με εμπιστοσύνη, γνωρίζοντας πως όλα είναι τακτοποιημένα».

Ένα διήγημα-αστερίας του καλοκαιριού που μπορεί να φωτίσει τη θάλασσα ακόμη και το βράδυ.

 Μια «φωνούλα» αναδύεται σε καθεμιά σελίδα του διηγήματος, μιλώντας σε καθένα από εμάς ψιθυριστά αλλά και εμφαντικά:

• Μην παραδίνεσαι στα ανταριασμένα κύματα της ζωής. Πιάσου από αυτά για να ανέβεις από την άβυσσο.
• Διώξε τις σκεπτομορφές που κλέβουν την ενέργειά σου, τη δύναμή σου. Διώξε την αβεβαιότητα.
• Τίναξε τα πόδια σου φεύγοντας, μην πάρεις μαζί σου τη σκόνη από τις σφαίρες των συναισθημάτων εκείνων των θεριών που κοιμούνται σε δουλειές αγριεμένες δίχως ήλιο και φως.
• Μπες στο θόρυβο της ζωής, άφησε την αγάπη λυτή, να περικυκλώσει τον πόνο και να αλλάξει τις σκέψεις.
• Κάνε χρήσιμες πράξεις για το ατομικό και συλλογικό καλό, το ανώτερο καλό όλων μας.
• Θέσε ανώτερους στόχους.
• Ενώσου!

Η ανάγνωση του διηγήματος ήταν για μένα μία κίνηση μέσα στη «σπείρα» της ζωής. Ταξίδεψα σε επτά νησιά (Σέριφο, Αμοργό, Σίφνο, Αστυπάλαια, Ίο, Σαντορίνη, Κύθνο), ντύθηκα με επτά χρώματα (λευκό, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, γαλάζιο, μπλε, μωβ), ένιωσα επτά συναισθηματικές καταστάσεις (αγάπη, καλοσύνη, ευσπλαχνία, επιείκεια, αγνότητα, ταπεινότητα, ενσυναίσθηση) και δονήθηκα στα «σ’ αγαπώ» αυτού του κόσμου. Στο τέλος, έμεινε ζωγραφισμένο στα χείλη μου «ένα χαμόγελο με δώδεκα ήλιους». Είμαι έτοιμη πλέον «να φυτέψω τους σπόρους μου με στοργή, να τους βαφτίσω με όνειρα και να τους μεγαλώσω με μεράκι». Καθόρισα τον χρωματισμό μου -το πορτοκαλί- και οριοθέτησα τις πράξεις μου και το κάλλος της ψυχής μου στα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και φυσικά, ήρθε η ώρα να ενώσω το νου με την καρδιά, να πετάξω από πάνω μου την τύφλωση και τη θολή σκέψη και να ενωθώ με καθετί που υπάρχει δίπλα μου, για να διασώσω την καθαρότητα της ψυχής μου.

Η Αργυρένια Πελεκάνου μας προσέφερε για άλλη μια φορά ό,τι καλύτερο είχε. Αυτή είναι, άλλωστε, η πρόθεσή της.  Προσπαθεί με το έργο της να φωτίσει κάθε ψυχή που αιωρείται και να τη γυρίσει πίσω στο δρόμο της. Έτσι, κατάφερε και τώρα να ενώσει όλες τις ψυχές με τη βοήθεια μιας αόρατης κλωστής. Το μόνο που απομένει σε μένα να κάνω είναι να σταθώ μπροστά της σε στάση προσοχής. ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ. Διάβασα, έμαθα, επιβεβαίωσα και τέλεσα τη σφράγιση της συμφωνίας: ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.

Αργυρένια, «άφησες το δικό σου αποτύπωμα σε ετούτο τον κόσμο ανεξίτηλο, σημαντικό, παράδειγμα προς μίμηση»!

«Πρόσχωμεν»

 Νίκη Σαμαρίδη