Επιθετικότητα και Απόρριψη | Γιατί μας ενοχλούν αυτές οι δύο λέξεις;

Γιατί υπάρχει επιθετικότητα; Γιατί μας ενοχλεί η απόρριψη;

Η επιθετικότητα δυστυχώς δεν είναι κάτι το πρωτοφανές, κάτι που έτσι ξαφνικά και από το πουθενά προέκυψε.  Δεν θα ονόμαζα τον εαυτό μου δάσκαλο της γνώσης, παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να ανατρέξω στο παρελθόν της επιθετικότητας, έτσι ώστε  να  συνειδητοποιήσω μαζί σας πως τελικά κανένας εχθρός δεν είναι πιο δυνατός από την ίδια μας την θέληση.

Ας πάρουμε ως αφετηρία, για τις ανάγκες του άρθρου, τον Τόμας Χόμπς . Ο Χόμπς ονομάζει ως φυσική κατάσταση  μια κατάσταση που επικρατεί η αναρχία ,το μίσος και ο φόβος. Αν στην προκειμένη περίπτωση υπερισχύει κάποιος είναι ο δυνατός, αν και ο Χόμπς υποστηρίζει πως οι δύο αντίπαλοι έχουν ισότητα δυνάμεων, και ότι η σωματική αδυναμία κάποιου συμπληρώνεται με την πνευματική – διανοητική του δύναμη. Είναι ένας συνεχείς πόλεμος όλων εναντίων όλων.

Το ζήτημα είναι η αυτοσυντήρηση, κοινώς η επιβίωση , τότε για ζωτικές ανάγκες, σήμερα είναι ζήτημα κυριαρχίας, του φαινομενικά δυνατού, απέναντι στον αδύναμο. Τότε έπρεπε να φάω εγώ πρώτος το μήλο από την μηλιά για να επιβιώσω, σήμερα πρέπει εγώ πρώτος να προσβάλλω τον άλλο για να μην με πληγώσει εκείνος. Η λύση δίνεται από τον ίδιο τον Χόμπς μέσω του χρυσού κανόνα: Μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν. Τότε άραγε θα ζούμε σε μια κοινωνία αγγέλων;  Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

Όσο αναφορά την απόρριψη και την αρνητική κριτική σαφώς και μας ενοχλεί, ο άνθρωπος έχει ανάγκη την θετική κριτική και τον έπαινο, θέλει να ζει μαζί με ανθρώπους που τον κάνουν να νιώθει σημαντικός. Θέλει να γίνεται αποδεκτός από τους άλλους, να έχει την αίσθηση του ανήκειν. Ωστόσο πρέπει να μάθει να ζει και με την άσχημη κριτική, δεν μπορεί να ζει απομονωμένος, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι άτομο φύσει κοινωνικό ον, πράγμα το οποίο σημαίνει πως παράγει και δέχεται επιδράσεις.

Ο άνθρωπος που ζει μόνος δεν είναι άνθρωπος αλλά θερίο ίσως και Θεός. Αν κάποιος είτε αδιαφορεί για εμάς είτε μας προσβάλει πληγωνόμαστε, νιώθουμε σαν ένα κομμάτι παζλ, που επειδή δεν ταιριάζει με τα άλλα, αχρηστεύεται και αφαιρείται . Το τι μπορούμε να κάνουμε γι΄αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα, που μπορεί να μην απαντάται  φιλοσοφικά αυτήν στιγμή, ωστόσο πρέπει να προσπαθούμε, να μην χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας και να είμαστε δυνατοί, να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις.

Αγνόησε αυτούς που σε προσβάλουν, σημασία  δεν έχει τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα αλλά τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου.

Προσπάθησε να αλλάξεις εσύ, μέσα από μικρά, ίσως και μεγάλα πράγματα. Βελτίωσε την  αυτοπεποίθησή σου και όταν εσύ νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου είμαι βέβαιη πως αυτό  θα γίνει αισθητό και στους άλλους. Μην βιαστείς να κρίνεις τον άλλον, ακόμη και αν αυτό σ’ ενοχλεί. Σκέψου ότι αυτό που θα κάνεις (το να κρίνεις) θα σε ενοχλούσε εάν το έκανε σε εσένα.

Βελτίωσε λοιπόν τον εαυτό σου, αγάπησε τον γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα σου άρεσε να ήταν. Ξεκίνα να κάνεις πράγματα που σε ωφελούν και σε ανεβάζουν και όχι πράγματα που σε κάνουν να αμφιβάλεις για το ποιος είσαι. Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινούν από εσένα και την θέλησή σου.

Και ναι, μιλώντας έτσι, μπορεί ένας κούκος να φέρει την άνοιξη!

Και αν όχι αξίζει να προσπαθήσει