Εντάξει μωρό μου, μην ανησυχείς…

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

Ξυπνάς μες στα νεύρα. Έξω βρέχει. Ο λογαριασμός της τράπεζας άδειος. Δεν μπήκε το μηνιάτικο. Το ψυγείο εκτός πρίζας. Φτιάχνεις καφέ και προσπαθείς να ξυπνήσεις. Έξω βρέχει και μπουμπουνίζει. Έρχεται ο χειμώνας. Ανοίγεις τηλεόραση. Πείνα, καταστροφή και απόγνωση. Καμία ελπίδα τριγύρω. Μόνο η βροχή σου ξυπνά μνήμες απ τα περασμένα. Χαμογελάς στιγμιαία. Έπειτα η πραγματικότητα. Τι κάνω; που πάω; παντού εμπόδια και τεράστια μοναξιά. Ο φίλος σου δεν επικοινώνησε σήμερα. Δεν κατάλαβε χθες βράδυ πως δεν ήσουν καλά. Μια αγκαλιά, μια ζεστή ματιά, ένα “είμαι εδώ... ” ίσως άλλαζαν τη ροή της σημερινής σου ψυχολογίας. Ποιός όμως νοίαζεται; ποιός βλέπει σταλήθεια μέσα σου; Σιωπή…. Πίνεις τον καφέ σου και αναπέμπεις μια ευχή για να συμβεί ένα θαύμα. Μετράς τα χρόνια σου. Στο ζύγι βγαίνουν πάντα περισσότερα. Αρπάζεις το κινητό για επικοινωνία. Φτηνή παρηγοριά σκέφτεσαι. Δεν υπάρχουν όμως επιλογές. Στελνεις στον φίλο σου.” Τι κανεις; “ με την ελπίδα να καταλάβει τι γίνεται μέσα σου.
Σου απαντά “καλά είμαι, εσύ;”
Ξέρεις ήδη τα επακόλουθα. Καλά και εγώ, τα ίδια και μπλα μπλα μπλα….
Αποφασίζεις να μην απαντήσεις. Προτιμάς τη μονή μοναξιά απο τη διπλή. Και αναπάντεχα χτυπάει πάλι μήνυμα στο κινητό σου:
“Εντάξει μωρό μου, μην ανησυχείς… Εγώ είμαι εδώ…“
Και κάπως έτσι όλα αλλάζου. Περνάει ο πονοκέφαλος, οι παλμοί της καρδιάς πέφτουν και ξαφνικά τα μάτια σου θαμπώνονται από τον ήλιο…
“… Μην ανησυχείς μωρό μου… Είμαι εδώ…”
Αρκεί και ας έρθει ύστερα και η συντέλεια του κόσμου, ποιός νοιάζεται;
Δίνετε παρουσίες παρακαλώ….