Ένας κόσμος ενσυναίσθησης

«Δεν είμαι τρελός γιατί να πάω;» ή στην πιο εκσυγχρονισμένη εκδοχή της «δεν έχω τόσο μεγάλο θέμα» είναι μια απάντηση που ακολουθεί συχνά στην ερώτηση «Γιατί δεν πας στον ψυχολόγο;» με ένα κλίμα ενόχλησης- προσβολής από την πλευρά του ερωτηθέντος.

Νομίζουμε ότι αφήσαμε πίσω μας αυτά τα στερεότυπα και ότι βαδίζουμε πλέον στον κόσμο του Paulo Coelho και του Jorge Bucay. Πολλοί έχουν την ωριμότητα και την όρεξη για αυτογνωσία μεν και συζητάνε σε τραπέζια αλλά μιλάμε για λίγες ευγενείς ψυχές πολλοί δε και το πιο αποθαρρυντικό νεαροί, νιώθουν αμηχανία μπροστά στο φαινόμενο «ψυχολόγος» ή το κοροϊδεύουν.

Η εύστροφη απάντηση σε κάποιον που εισηγείται ότι οι τρελοί πάνε στον ψυχολόγο ή οι προβληματικοί ή όσοι δεν τους άντεξαν οι φίλοι τους, είναι ότι πάει ακριβώς η άλλη μερίδα του κόσμου. Πάνε αυτοί  που προσπαθούν να ανεχθούν όσους δεν επικοινωνούν με κάποιον ειδικό, όσους δεν έκαναν ποτέ αυτοκριτική, είναι μόνιμα οξύθυμοι, ίσως με βαθύτερο αίτιο την βία  που έζησαν στα παιδικά  τους χρόνια. Το να πηγαίνεις στον ψυχολόγο δείχνει ένα πρώτο βήμα αυτογνωσίας, δείχνει θέληση.

Ένας άλλος προβληματισμός: Δεν νοείται τη στιγμή που celebrities διαφημίζουν ότι κάνουν ψυχανάλυση, ψυχολογία lnp, άλλα projects mentoring και υποστήριξης περπατώντας στο δρόμο μιας μοντέρνας, εκσυγχρονισμένης εποχής αυτογνωσίας να καμουφλάρεται ο σχολικός ψυχολόγος, το παιδί να πηγαίνει κρυφά μη και το δουν συμμαθητές του και να μην το λέει γιατί είναι ακόμα ταμπού. Ειναι οξύμωρο στο χώρο που ξεκινάει η παιδεία να μην γίνεται λόγος για τον ψυχολόγο, για την αναγκαιότητα του, να μην γίνεται άρση των στερεοτύπων  που συνήθως βαυκαλίζουν στενόμυαλοι γονείς και να επιτρέπεται στη σκέψη μας πια, ως μόνο εμπόδιο, το οικονομικό που και αυτό αίρεται πλέον με παροχή δωρεάν ψυχολόγων στους δήμους.

Συνεπώς επειδή  υπάρχει ελλιπής παιδεία κυριαρχεί η άγνοια και παίρνουν τη σκυτάλη, οι όποιες άλλες μέθοδοι για «να ηρεμήσει κανείς τα νεύρα του» όπως λέμε, από τη γιόγκα και τον διαλογισμό μέχρι τον βελονισμό και την ομοιοπαθητική δίνοντας πολλά παραπάνω χρήματα καταρρίπτοντας τη θεωρία της ακρίβειας του ψυχολόγου. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κατώτερες πρακτικές και επιστήμες οι προαναφερθείσες αλλά πολλές φορές απέχουν παρασάγγας από το βασικότερο όλων, την επικοινωνία, στην οποία αντιστεκόμαστε τόσο σθεναρά, την ασφαλέστερη όλων βάση που βοηθά να κατανοήσουμε τον εαυτό μας, να τον συγχωρήσουμε ενδεχομένως, βοηθώντας στην επίλυση των προβλημάτων μας.  Η τελευταία είναι η δουλειά και του ψυχολόγου αφού πρώτα είναι δική μας.

Η ζωή η ίδια είναι επίλυση προβλημάτων. Για άλλους αυτό φαντάζει οδυνηρό, για όσους το δουλεύουν μπορεί να είναι ακόμα και αισιόδοξο. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που μοιραζόμαστε σαν κοινωνία τον τελευταίο χρόνο είναι η πανδημία η οποία σαφώς αναδεικνύει ήρωες το ιατρικό προσωπικό, τους υπαλλήλους των σουπερμάρκετ αλλά αναδεικνύει και τη σημασία του ψυχολόγου και του ψυχιάτρου αντίστοιχα. Η ψυχή μας χρειάζεται φροντίδα όπως ακριβώς και το σώμα μας. Όταν το αντιληφθούμε και απευθυνθούμε στους αρμόδιους ίσως να μην ρωτάμε απλώς για να μιλήσουμε και όχι για να ακούσουμε την απάντηση, ίσως να μην απαντάμε αποφεύγοντας την ερώτηση. Ίσως να έχουμε περισσότερη ενσυναίσθηση, έναν όρο που θα τον ανακαλύψουμε βιωματικά εν καιρό με τις συνεδρίες την σταδιακή ανακάλυψη του εαυτού μας που τόσο θα βοηθήσει να κατανοήσουμε και τους γύρω.