Την ενέργεια μου εγώ καθορίζω που θα τη δώσω.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως είμαστε σαν τις φωτογραφικές μηχανές. Το μνημονικό μας είναι το ατέρμονο φιλμ της κάμερας. Μας επιτρέπει την ελεύθερη εξερεύνηση, όσων μας περιβάλλουν. Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι φακών, έτσι κι εμείς αντιλαμβανόμαστε αλλιώς τον χώρο και το συμβάν ο ένας από τον άλλο, ζουμάρουμε αλλού.

Είμαστε διαφορετικοί παρατηρητές, ένα κάρο φωτογραφικές μηχανές άλλες με φιλμ, άλλες ψηφιακές, και κάποιοι εναλλακτικοί -ίσως οι hipsters-, να είναι οι polaroid που γεμίζουν τους τοίχους με στιγμές, μικρά χαρτάκια χρωματιστά στον άσπρο τοίχο. Μπορούμε να φωτογραφίζουμε συνέχεια το ίδιο σημείο , μπορούμε να φύγουμε και να πάμε λίγο πιο κει σε άλλες κουλτούρες, να δούμε άλλες νοοτροπίες και να συλλάβουμε τη μαγεία του διαφορετικού γιατί αλλιώς θα είναι σαν να κλεινόμαστε στη θήκη μας και θα σκουριάσουμε.

Και κάτι ακόμα σημαντικό, είναι αυτή η ελευθερία που συνειδητοποιώ ότι έχω,ίσως και τώρα που γράφω αυτή τη γραμμή , η δυνατότητα να νοηματοδοτήσω εδώ και τώρα ένα κλικ ή όχι .

Την ενέργεια μου εγώ καθορίζω που θα τη δώσω, γι’ αυτό υπάρχει και η επιλογή της διαγραφής.

Η ενέργεια μου όμως δεν είναι ατέλειωτη σε αντίθεση με το φιλμ ή τα χαρτάκια για τον hipster φίλο. Θα έρθει η στιγμή που η ύπαρξη μου θα λάβει τέλος. Και είναι πραγματικά πολύ σκληρό να συνειδητοποιήσω ότι δεν αξιοποίησα την πιο αληθινή και ελεύθερη εξερεύνηση , ότι δεν έστρεψα το φακό σε μένα.

Τότε αντιλαμβανόμαστε οι άνθρωποι, ότι ξεχνάμε μέσα σε όλη την αποχαύνωση της πληροφορίας , της καθημερινότητας, του καινούργιου, της τεχνολογίας, της επιτυχίας που ήρθε και θρονιάστηκε στη θέση της ευτυχίας, ότι χάνουμε χρόνο. Γιατί μόνο αν τρέξει το φιλμ στα ενδότερα και ψάξουμε την ψυχή, θα αθροίσει το ποσό των φωτογραφιών μας και ποιοτικά. Συνήθως όμως το καταλαβαίνουμε αργά . Συνήθως κρίνουμε τις φωτογραφίες που τραβούν οι άλλοι. Ζηλεύουμε τους άλλους φακούς και αντιγράφουμε το ζουμ και τις τεχνικές άλλων αγνοώντας τις δικές μας ανάγκες. Μάθαμε να συγκρίνουμε τη φωτογραφία μας με του διπλανού, χάνοντας χρόνο από το να βελτιώσουμε πραγματικά την ανάλυση μας, την οπτική μας. Ας αναζητήσουμε λοιπόν το συναίσθημά μας και την ανάγκη που κρύβεται από πίσω. Γιατί η ενέργεια μας δεν είναι ανεξάντλητη. Ας την αξιοποιήσουμε όσο έχουμε χρόνο γιατί άνθρωποι φεύγουν από δίπλα μας κάθε μέρα και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ας μάθουμε για εμάς. Ας μας αγαπήσουμε.

Ίσως τότε να φοβόμαστε λιγότερο το θάνατο.

Ίσως να αγαπήσουμε περισσότερο τη ζωή.