Ελλάδα: μια χώρα φτιαγμένη σαν από παράφορο έρωτα
Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα
Στην προσγείωση σκεφτόμουν πως το ταξίδι μου στην Ελλάδα ίσως έπρεπε να το είχα αναβάλει. Ένιωθα σαν ναρκομανής που, μετά από εξάμηνο πρόγραμμα αποτοξίνωσης, γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Αν κυλήσω πάλι;
Η περιπέτειά μου άρχισε από τα πρώτα κιόλας λεπτά που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Χάθηκαν οι αποσκευές μου. Δε θύμωσα καθόλου. Βρισκόμουν στην Ελλάδα, στον τόπο της περιπέτειας, στον τόπο που επιβιώνεις και χωρίς αποσκευές και χωρίς δεκάρα και χωρίς μυαλό ενίοτε.. Έβαλα στο mp3 μου τέρμα Jim Morrison και με στωικότητα περίμενα. Και όχι πως με ενδιέφεραν τα ρούχα και τα παπούτσια που θα έχανα αλλά τα 8 κιλά σοκολάτας που κουβάλησα για τους φίλους μου. Πέρασε ένα δίωρο κρατώντας μου συντροφιά ο υπεύθυνος αποσκευών. Το φλερτ ανελέητο. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ελληνικό φλερτ! Οι Έλληνες εραστές δε συγκρίνονται, αγάπη μου, στο πριν και στο ”στόχο”. Στο μετά υστερούν. Εκεί υπερτερούν οι ευγενικοί, κατά τα άλλα όμως ξενέρωτοι Γερμανοί.
Τελικά οι αποσκευές μου βρέθηκαν. Τις πήρα και κατευθύνθηκα προς τα ταξί. Πήρα το πρώτο που βρήκα μπροστά μου και όλο ενθουσιασμό Νέο κόσμο φώναξα. Ο ταξιτζής μού φάνηκε ύποπτη φυσιογνωμία. Λες να είναι εγκληματίας, να με κλέψει ή να με βιάσει και μετά να με κάνει κομματάκια και να με πετάξει σε κανένα χαντάκι; Ένιωθα σαν πρωταγωνίστρια του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Καθόλου απίθανο. Σ’ αυτόν τον τόπο όλα συμβαίνουν με πάθος και φαντασία. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, ένα ρίγος φόβου με έπιασε. Η ασφάλεια της Γερμανίας είχε από τα πρώτα κιόλας λεπτά βγάλει φτερά. Οι αισθήσεις μου όλες στα κόκκινα. Δε θύμωσα καθόλου. Τόσο “ζωντανή” είχα να νιώσω από τότε που έφυγα από την Ελλάδα. Από τα μέσα της διαδρομής, βέβαια, άλλαξα σενάριο: ο δολοφόνος ταξιτζής, την ώρα που πάει να με σκοτώσει, με ερωτεύεται κεραυνοβόλα, με κλέβει και ζούμε για πάντα μαζί σε ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι με πολλά παιδιά, γατιά, σκυλιά…Φτάσαμε! ”Πού πας χωρίς ψιλά, ρε κοπελιά, να πούμε;” με ξύπνησε από το όνειρο η φωνή του ταξιτζή! Welcome to Greece!!!
Έφτασα, λοιπόν, στη φίλη μου την Κασσάνδρα, η οποία με περίμενε με πολλά λιπαρά καλούδια. Αυτό πού το πας; Στη Γερμανία ως και γι’ αυτό φροντίζουν: ελάχιστη ζάχαρη, ελάχιστα λιπαρά. Τα έφαγα όλα και χωρίς τύψεις. Βρισκόμουν στην Ελλάδα. Χαλάλι τα 5-6 κιλά που θα έπαιρνα! Το μισό ζαχαροπλαστείο μέσα μου! Βγήκαμε στο μπαλκόνι να απολαύσουμε τον καφέ μας και τον ήλιο που έκαιγε κάθε λογής αρνητική σκέψη. Αχ, αυτός ο ήλιος! Αχ, αυτό το μπαλκόνι! Ανεκτίμητες αξίες! Αφού να φανταστείτε, αυτή τη φορά, ούτε η κουτσομπόλα γειτόνισσα της φίλης μου δε με θύμωσε, η οποία ψιθύριζε: ” Τηράτε πώς έγινε η τρελοκαμπέρω…Πήγε στη Γερμανία και έβαψε τα μαλλιά κόκκινα”. Δε θύμωσα καθόλου. Ήμουν στην Ελλάδα!!!
Και πού δεν πήγα… Γύρισα την Αθήνα πιθαμή προς πιθαμή. Μέχρι και στην Ομόνοια πήγα για κουλούρι. Ούτε κίνηση υπολόγιζα, ούτε καυσαέρια, ούτε τα λεφτά που μού ζητούσαν καθε λίγο και λιγάκι. Ώσπου έφτασα και στον προσωπικό μου παράδεισο, την Ακρόπολη, ή αλλιώς το νησί χωρίς θάλασσα, όπως πολύ σοφά την αποκάλεσε κάποιος. Τρώγοντας παγωτό έφτασα ως το βράχο. Έμεινα για ώρες να κοιτάζω την ομορφιά αυτής της πόλης. Οι κόρες των ματιών μου άνοιξαν διάπλατα σαν να ήθελαν να συγκρατήσουν μέσα τους κάθε λεπτομέρεια. Και ο ήλιος εκεί. Πάντα εκεί. Άρχοντας παντοδύναμος. Ώσπου κάποια καλόπαιδα, κρυμμένα πίσω από το βράχο, άρχισαν να πετάνε πέτρες σε κάτι αδέσποτα ζώα. Βρίσκομαι στην Ελλάδα! Ελλάδα, η χώρα των αδέσποτων ζώων! Ελλάδα, η χώρα των αδέσποτων ανθρώπων. Μια χώρα φτιαγμένη σαν από παράφορο έρωτα. Έναν έρωτα γεμάτο γαλάζιο, ουρανό και θάλασσα, απογοητεύσεις και θριάμβους. Όποιος τον γεύεται, παραμένει δέσμιος!
Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Αφήνω πίσω μου τη χώρα της φαντασίας. Αύριο φεύγω για τη χώρα του ρεαλισμού, εκεί όπου τα σκαλοπάτια τα ανεβαίνεις ένα ένα και τα όνειρα τα φτάνεις σύμφωνα με τις αξίες και τα ταλέντα σου. Φεύγω και αφήνω πίσω μου μια σπουδαία χώρα, ένα σπουδαίο έρωτα!
Υ.Γ. : Φεύγω για όσο αντέχω, γιατί im sorry, ich bin griechin.
Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά
SHARE
RECENT
