Εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα…

Περπατούσα συχνά σε εκείνα τα μέρη που πηγαίναμε μαζί και τα μάτια μου γινόντουσαν κατακόκκινα από το κλάμα, δεν με πείραξε τόσο που χώρισα φώναξε εκείνη η φωνή μέσα μου, αλλά επειδή δεν εκπλήρωσα τις πιο κρυφές επιθυμίες μου, εκείνα τα όνειρα που κάναμε μαζί κάθε Κυριακή που ξυπνούσαμε μαζί και λέγαμε για το υπόλοιπο της ζωής μας.

Εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα είναι σε κάθε μεριά και γωνία της Αθήνας , είναι στο βλέμμα εκείνων των ζευγαριών που τσακώνονται και χωρίζουν, είναι σε κείνο το αείμνηστο παρελθόν που το ξεψαχνίζεις κάθε λίγο και λιγάκι και προσπαθείς να κρύψεις τον πόνο σου.

Είναι εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα που θα στα εκπληρώσει κάποιος άλλος και θα σου δώσει κάτι παραπάνω από αυτά που δεν σου έδωσε ο προηγούμενος. Περπατάς στην Αθήνα και αναπολείς τα όνειρά σου και δεν έχει να κάνει μόνο με εκείνα τα ερωτικά όνειρα που σε πονάνε, αλλά και με τα προσωπικά όνειρα που θες να τα εκπληρώσεις.

Πονάς, κλαις και προχωράς παρακάτω με χαμόγελο και ψάχνεις το άλλο σου μισό για να κάνετε νέα όνειρα και να δημιουργήσετε νέες αναμνήσεις. Και θα ξέρεις ότι είναι ο κατάλληλος γιατί θα σου έχει κλείσει όλες εκείνες τις πληγές τις καρδιάς σου που ήταν για καιρό ανοιχτές.

Εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα.. κάποιος άλλος θα στα εκπληρώσει σύντομα μικρή μου, μην βιάζεσαι η ζωή είναι μικρή… Ζήσε τη ζωή σου και όλα θα γίνουν εκεί που δε το περιμένεις.

Γράφει η Τίνα Μιχαηλίδου