“Είναι όλα Έτσι και Είμαι μέσα τους.”

Δεν ήξερε να “κολυμπάει”, αλλά μέσα στην άγνοιά της και πάνω στο “ροζ φουσκωτό στρώμα”, νόμιζε ότι θα ήταν ασφαλής. Aνέβηκε και έδωσε μια ώθηση προς τα μέσα για τις σελφι της μέρας. Είχε καλό καιρό και τίποτα δεν θα ανατάραζε τη βόλτα στο νερό που είχε προγραμματίσει.

Αυτό το έλεγε Εκείνη, αλλά υπήρχε ένα άλλο σχέδιο …

Σε λίγη ώρα σήκωσε “μπουρίνι”. Κύματα άρχισαν να έρχονται από μακρυά καθώς είχε γίνει κάτι που δεν είχε προβλέψει.
Από την αδιαφορία της για την ακτή, είχε απομακρυνθεί από αυτή στα “άπατα”. Τα κύματα θέριεψαν και την πέταξαν κάτω από το στρώμα, στέλνοντάς το μακριά. Ξαφνικά, βρέθηκε μέσα στο βαθύ νερό, χωρίς να ξέρει να “κολυμπάει”… Άρχισε να κουνάει χέρια και πόδια σε μία απελπιστική προσπάθεια να “κρατηθεί” στην “επιφάνεια”. Βούλιαξε αρκετές φορές, άλλες τόσες ήπιε νερό. Ο βυθός από κάτω της φάνταζε άγνωστος, απειλητικός, βαθύς και σκοτεινός, γεμάτος άγρια θαλάσσια θηρία που σε λίγο θα την έτρωγαν. Όσο προσπαθούσε να κρατηθεί σπασμωδικά στην επιφάνεια, τόσο “βάραινε” αφού έχανε τον μοναδικό αέρα που θα μπορούσε να την κάνει πιο ελαφριά. Έπρεπε να “σκοτώσει” πολλούς φόβους και να δείξει ψυχραιμία. Πήρε μια βαθιά ήρεμη ανάσα και ως εκ θαύματος, άρχισε σιγά σιγά να “επιπλέει”. Το σώμα της κινούταν πιο ήρεμα τώρα και αβίαστα πλέον μπορούσε να πει ότι “κολυμπούσε”… Ξαφνικά ένιωσε χαρά για αυτό… είχε μάθει να κολυμπάει Μόνη της! Κοίταξε γύρω της και άρχισε να παρατηρεί, για πρώτη φορά, που ακριβώς που βρισκόταν. Το μπουρίνι είχε φύγει, η θάλασσα ήταν ήρεμη με το πιο όμορφο μπλε που είχε δει ποτέ μέχρι τώρα, να ενώνεται με αυτό του ουρανού σε Ένα και έναν Ήλιο από ψηλά να της ζεσταίνει το πρόσωπο. Η θάλασσα από κάτω της δεν ήταν τόσο “σκοτεινή”. Πήρε μια μεγάλη ανάσα και “βούτηξε” βαθιά να δει από “κάτω” της. Αυτό που αντίκρισε ήταν απερίγραπτο. Μπροστά, στα μέχρι τώρα “κλειστά” φοβισμένα μάτια της, μια παλέτα εκατομμυρίων χρωμάτων … το υποθαλάσσιο νερό, τα κοράλλια, τα κοχύλια, τα ψαράκια, ο βυθός αποτελούσαν το “ουράνιο τόξο” του δικού της “βυθού”. Άγγιξε τη χρυσή άμμο με τα πόδια της, για να πάρει φόρα προς τα επάνω. Καθώς ανέβαινε, δεν μπορούσε ακόμα να πιστέψει πόση ομορφιά και γαλήνη θα έβρισκε στο βάθος του νερού, που βρισκόταν τόσο καιρό από κάτω της και που μέχρι τώρα φάνταζε αδιάφορο και ακόμα περισσότερο, απρόσιτο όπως κάθε άγνωστο πράγμα. Άρχισε να βουτάει, να γελάει, να χαίρεται το νερό πάνω της, ξανά και ξανά… Επιτέλους κολυμπούσε!!! Κοίταξε την ακτή… δεν ήταν τόσο μακρυά πια… αλλά για κάποιο λόγο δεν ήθελε να βγει. Ήθελε να χαρεί τη θάλασσα, τον ουρανό, το βυθό σε όλο τους το μεγαλείο. Ήθελε να φωνάξει…

“Είναι όλα Έτσι και Είμαι μέσα τους.”

Ξαφνικά ένιωσε ευγνωμοσύνη για το μπουρίνι που “ήρθε” σαν ραντεβού με την εξέλιξη της, μια στιγμή στην καμπύλη του χρόνου της που την περίμενε να φτάσει! …
Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν ακόμα στην “επιφάνεια” πάνω στο “ροζ φουσκωτό στρώμα” και θα είχε χάσει τα μήκη, τα πλάτη και τα βάθη της απέραντης θάλασσας που γνώρισε για πρώτη φορά, μαθαίνοντάς την, την ομορφιά του “εσωτερικού της κόσμου” αλλά και πως να κολυμπάει ΜΟΝΗ ΤΗΣ μέσα σε αυτόν…

Γιολάντα Ξανθούλη