«Είμαι ευτυχισμένη»

Είμαι ευτυχισμένη…

 

”Είναι ένας κοσμικός νόμος ότι αυτοί που θέλουν να πεθάνουν είναι δάσκαλοι αυτών που θέλουν να ζήσουν ”

Ανρί Λακορντέρ

 

“Μη με ξυπνάτε απ’τις 6, πριν ακόμα η μέρα να φέξει, ξυπνητήρι χτυπάς σαν τρελό,σε μισώ, σε μισώ…”  Κάπως έτσι με ξύπνησε το ξυπνητήρι μου. Σηκώθηκα γρήγορα γρήγορα και άνοιξα τα παράθυρα. Βροχή. Μια λαμπερή, επίμονη βροχή. Έμεινα μερικά λεπτά να την κοιτάζω. “Γαμώτο θα γίνω παπί μέχρι να φτάσω στη δουλειά μου, φώναξα”

Άνοιξα την τηλεόραση και με έπιασε το κεφάλι μου καθώς έβλεπα τα αφυδατωμένα μέλη παιδιών. Είχα ξεχάσει προς στιγμήν πως η βροχή ποτίζει δάση, ξεπλένει δρόμους και ψυχές. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Φρου φρου και αρώματα. Ο μουντός καιρός αντικατοπτρίζεται από τον πολύχρωμο εαυτό μου, σκέφτηκα.

Ισορροπία, αυτό χρειάζεται στον κόσμο. Πήρα τη ροζ ομπρέλα μου και βγήκα στους δρόμους. Κάπου στη μέση της διαδρομής ο δυνατός αέρας λύγισε την ομπρέλα μου.

 

“Γαμώτο, θα αργήσω στη δουλειά, φώναξα.” Μπήκα γρήγορα σε ένα καφέ. Παρήγγειλα ελληνικό καφέ μες στα νεύρα. Ξαφνικά σκέφτηκα τους φίλους μου που έφυγαν για ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την Ελλάδα. Πόσο άραγε να αναπολούν αυτή τη μικρή στιγμή που εγώ μόλις ζούσα; Κάπως έτσι Χαλάρωσα και απόλαυσα τον καφέ μου. Γαλήνη να κοιτάζεις τη βροχή μέσα από τη τζαμαρία. Λίγα λεπτά αργότερα η βροχή σώπασε. Καλημέρισα το προσωπικό του μαγαζιού και βγήκα. Στο επόμενο τετράγωνο έπεσα μούρη με μούρη με έναν πρώην. Αγκαζέ με την καινούργια του σύντροφο με καλημέρισε.

“Γαμώτο, κι αυτό σήμερα βρήκε να συμβεί; ;; ψιθύρισα μέσα μου.” Τους προσπέρασα γρήγορα και συνέχισα.

 

Έφτασα μπροστά από το νεκροταφείο. Κάπου μέσα τον τελευταίο χρόνο ζει ένας παλιός φίλος. Ένα χρόνο τώρα το προσπερνάω. Σήμερα αποφάσισα να μπω. Κάθησα μερικά λεπτά δίπλα του και του είπα: “Θυμάσαι τότε που μαλώσαμε; Σε συγχωρώ! Να ζούσες! Μόνο να ζούσες! ” εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα τον πρώην που λίγο πριν συνάντησα. “Θεέ μου, εκείνος ζει… Τον είδα. Να είναι καλά, μόνο αυτό. Να είναι καλά”  έλεγα και ξανάλεγα στον εαυτό μου. Βγήκα και συνέχισα το δρόμο μου, ώσπου ένα αυτοκίνητο πέρασε ξυστά δίπλα μου και μού πέταξε το νερό ολόκληρης λακούβας. “Γαμώτο, δεν βλέπεις μπροστά σου; ” τού φώναξα. Τότε χτύπησε το κινητό μου. Μανούλα έγραφε. ” Έλα ρε μαμά, τι θες και εσύ πρωί πρωί; Πάρε με μετά”.  Και της το έκλεισα στα μούτρα πριν προλάβει να βγάλει μιλιά. Σκουπίστηκα κακήν κακώς και συνέχισα. Πέρασα μπροστά από ένα θέατρο. Μέσα διέκρινα μια παλιά μου φίλη. Πάει ένας χρόνος τώρα που δεν μιλάμε. Ήμουν πολύ θυμωμένη μαζί της. Σχεδόν έπεισα τον εαυτό μου να μη νιώθει και να μη θυμάται τίποτα από εκείνη. Ασυνείδητα όμως έμεινα για λίγο να την κοιτάζω. Μού ήρθαν στο μυαλό όλες εκείνες οι όμορφες μέρες που περάσαμε μαζί, τα ατέλειωτα γέλια μας. Σίγουρα αν με έβλεπε “παπί ” θα έπεφτε κάτω από τα γέλια. Την είδα. Ζούσε και ήταν καλά. Αυτό εχει σημασία, σκέφτηκα, και συνέχισα το δρόμο μου. Χτύπησε υπενθύμιση στο τηλέφωνό μου: ” Μην ξεχάσω αύριο τα 40 της μαμάς της Κικής…”  Θεέ μου, το είχα ξεχάσει. Τι πόνος να χάνεις τους γονείς τόσο νέους!  Όμως και πιο μεγάλοι να ήταν, έχουν οι γονείς ηλικία; Δεν έχουν! Θυμήθηκα το τηλεφώνημα της μαμάς μου. “Ζει, Θεέ μου, η μαμά μου ζει, φώναξα, με όση δύναμη είχα…”

 

Το φανάρι άναψε απότομα. Ένα καινούργιο αμάξι με έκανε πάλι μούσκεμα. Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Έλαβα μήνυμα από το φίλο μου πως χωρίζουμε. Δεν είμαι η κατάλληλη για εκείνον. Η κολλητή μου φεύγει για το εξωτερικό. Ο πρώην μου παντρεύεται. Απέτυχα στο πτυχίο Αγγλικών. Το αφεντικό μου με απέλυσε γιατί αργώ μονίμως να πάω στη δουλειά. Βρέχει ασταμάτητα. Είμαι στο δρόμο χωρίς ομπρέλα. Όμως…Είμαι ευτυχισμένη. Οι αναμνήσεις των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων είναι εδω. Ζουν!  Οι δικοί μου ζουν και είναι καλά. Αυτό έχει σημασία!

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά