Εγρήγορση Και Ύπνος | Πως Διαχωρίζουμε Την Πραγματικότητα Από Το Όνειρο!

Όταν ονειρευόμαστε, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί κανονικότατα σαν να δέχεται αληθινά ερεθίσματα, και δίνει στους επιστήμονες την εικόνα ενός εγκεφάλου που βλέπει, ακούει, οσμίζεται, γεύεται, πιάνει, κινείται, κλπ, και επεξεργάζεται πληροφορίες σαν να τις δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, με τη διαφορά ότι το σώμα κοιμάται και τίποτε από όλα αυτά δεν παρατηρείται να συμβαίνει σε αυτήν την πραγματικότητα.

 Το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου κοιμούνται κάποιες ώρες κάθε ημέρα, κοιμούνται και ονειρεύονται, μας καθιστά όλους μέλη μιας παγκόσμιας μυστικής αδελφότητας, εκείνης του ύπνου και των ονείρων. Είμαστε όλοι μυστικοί πολίτες μιας χώρας εσωτερικής που δεν γνωρίζει σύνορα, για την οποία ο καθένας αποκτά την πρόσβαση ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του. Jack London

Τα όνειρά μας σκιαγραφούν ένα ολόκληρο ιδιωτικό σύμπαν, στο οποίο ζούμε μυστικά, εκεί έχουμε βιώματα που ξεχνούμε, ταξιδεύουμε στους τόπους της ψυχής μας (μια Ψυχογεωγραφία), αλλά το κάνουμε δίχως την απαραίτητη συνείδηση που θα μας επέτρεπε να γίνουμε πλοηγοί του. Κι όμως, θα μπορούσαμε να γίνουμε «inner-spacemen» (κοσμοναύτες του εσωτερικού διαστήματος) και να καταλάβουμε πράγματα για τον μυστικό εαυτό μας και το μυστήριο του κόσμου μας, τα οποία μας αποκρύπτονται από τις επιβολές της απογοητευτικής καθημερινής πραγματικότητας και του παγιωμένου «ξύπνιου» εαυτού μας.

Έχουμε έναν δεύτερο μυστηριώδη εαυτό, ο οποίος ζει κανονικά σε έναν παράλληλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων: ένα ολόκληρο εναλλακτικό σύμπαν. Μια μυστηριώδης ονειρική γεωγραφία που το πανόραμά της ξανοίγεται μέσα μας. Την εξερευνούμε ασυνείδητα μέσα από αινιγματικές εμπειρίες και βιώματα που καταγράφονται από τον εγκέφαλό μας ως αληθινά, για τον οποίο έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενώ ονειρευόμαστε συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά σαν να βιώνει πραγματικές καταστάσεις. Ζούμε μέσα στα όνειρα, μια δεύτερη ζωή.

Όταν βλέπει όνειρα, λειτουργεί σαν να παίρνει κανονικά ερεθίσματα, σαν να βιώνει αληθινές εμπειρίες. Μπορούμε και το καταγράφουμε αυτό. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει. Μόλις τον αφήσουμε στην ησυχία του, ο εγκέφαλος επιτέλους είναι ελεύθερος, ο τύραννος του κοιμάται, μπορεί να λειτουργήσει ελεύθερα και να κάνει ό,τι θέλει.

Από την άλλη, μήπως και τώρα, αυτήν τη στιγμή, ονειρευόμαστε; Υπάρχει στ’ αλήθεια ο κόσμος εκεί έξω; Ή είναι κατασκεύασμα δικό μου; Ζω μέσα σε μια υπερ-φαντασίωση μου; Είστε όλοι σας δημιουργήματα της φαντασίας μου –κι εσείς και αυτό το κείμενο και ο κόσμος; Ίσως ανήκω κι εγώ και η υπερ-φαντασίωση μου, μέσα στην υπερ-φαντασίωση μιας ανώτερης ύπαρξης. Ίσως κι αυτή το ίδιο. Ίσως και όχι.

Υπάρχει άραγε ένας δεύτερος εαυτός μας, που ζει μέσα σε μία άλλη «εμβαθυμένη» πραγματικότητα στα υπόγεια διαμερίσματα του ασυνειδήτου μας; Και, αν το προσωπικό ασυνείδητό μας είναι απλώς ένα τμήμα του συλλογικού ασυνείδητου, άραγε δεν πρέπει να υπάρχει και μία δίοδος –ένα πέρασμα– από το ασυνείδητό μας προς το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή προς το ασυνείδητο όλων των άλλων ανθρώπων, δηλαδή προς μία εσωτερική Ψυχογεωγραφία αντίστοιχη με αυτήν του πραγματικού κόσμου γύρω μας; Δηλαδή, αν το ασυνείδητό μας είναι ένα τερματικό ενός δικτύου, και το συλλογικό ασυνείδητο είναι αυτό το δίκτυο –ένα ψυχικό internet– τότε δεν θα έπρεπε καταδυόμενοι στο ασυνείδητό μας να αποκτούμε τελικά πρόσβαση σε αυτό το δίκτυο, και να βιώνουμε καταστάσεις που έχουν υπόσταση και σημασία μόνο σε εκείνο το «εξω-συνειδησιακό» πλαίσιο;

Το σίγουρο είναι ότι τα όνειρα βιώνονται σε μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, ισάξια με αυτήν της εγρήγορσης, και καθόλου λιγότερο αληθινή. Μια εσω-συνείδηση ή –γιατί όχι;– μια εξω-συνείδηση. Αυτή αποτελεί έναν ολόκληρο ξεχωριστό συνειδησιακό κόσμο, με τις δικές του εμπειρίες, μνήμες, γνώσεις, πληροφορίες, σχέσεις, αλληλεπιδράσεις, εντυπώσεις, αισθήσεις.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν θυμόμαστε τα όνειρά μας: τα ξεχνάμε αμέσως μόλις «αλλάζουμε συνείδηση». Οι εμπειρίες αυτές –και οι μνήμες τους–  ανήκουν σε μία άλλη συνείδηση, ξένη προς τη συνείδηση της εγρήγορσής μας, δηλαδή σε μία άλλη εγρήγορση, σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλο μας εαυτό. Απαγορεύεται να περάσει κάτι από εκεί προς τα εδώ, είναι σαν ένας αόρατος ελεγκτής να σβήνει αμέσως –σαν να σβήνει έναν μαυροπίνακα– τη λεπτομερή μνήμη του ονείρου, που, μόλις ξυπνήσουμε, τη μια στιγμή θυμόμαστε τα πάντα, αλλά μόλις πάμε να τα αναλύσουμε συνειδητά, αμέσως εξαφανίζονται, ξεχνάμε τα πάντα ή συγκρατούμε μόνο μια-δυο εικόνες ή μια-δυο εντυπωσιακές λεπτομέρειες.

Για ποιον λόγο αξιολογούμε τόσο χαμηλά –ή και καθόλου– τις ονειρικές μας εμπειρίες; Γιατί τις διαχωρίζουμε τόσο έντονα από τις «πραγματικές» μας εμπειρίες; Ο εγκέφαλος μας, πρωτότυπα, δεν το κάνει (όπως είπαμε, τις δέχεται ως αληθινά βιώματα και όταν ονειρευόμαστε λειτουργεί κανονικά όπως και στην εγρήγορση). Γιατί η καθημερινή αντίληψη, η προσοχή και η κρίση μας, τις απορρίπτει ή δεν τους δίνει ιδιαίτερη σημασία; Γιατί τις θεωρεί «ψέματα»;

Είναι ξεκάθαρο, κατά τη γνώμη μου, ότι εδώ υπάρχει μια κοινωνική ρύθμιση. Η χαμηλή αυτή αξιολόγηση είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Αν ζούσαμε σε μια διαφορετική κοινωνία, ίσως δεν θα διαχωρίζαμε σε αξία τις συμβατικές μας εμπειρίες από τις ονειρικές. Γι’ αυτό, έχουμε πολλά παραδείγματα, που το αποδεικνύουν. Και, πιστεύω ότι σχετίζονται με μια αντίληψη του κόσμου πιο αυθεντική, πιο ουσιαστική, πιο αληθινή.

@Παντελής Γιαννουλάκης / περιοδικό strange

via olabisi.gr