Εγώ και η φίλη μου….

Γράφει η Σταυρούλα Ζάμπρα

 

Όταν όλοι έπαψαν να ρωτούν… Όταν ήρθε ξαφνικά ο χειμώνας και άρχισαν τα όνειρα να πενθούν… Όταν έφυγα μακριά από όλους,η φίλη μου ήταν εκεί. Τις μέρες της Πανσέληνου, μού ζητούσε να κάνω μια ευχή. “Θα βγει, αρκεί να το πιστέψεις” μού φώναζε. Τις μέρες που δεν ξημέρωνε για μένα, άναβε εκείνη τους προβολείς της αισιοδοξίας της. Πίεζε όλα τα φώτα της καρδιάς της. Έτσι έμπαινε φως στο δωμάτιό μου. Άνοιγε τα συρτάρια του ασυνείδητού μου και πέταγε τα χαπάκια της τεχνητής χαράς μου. Με θύμωνε αυτό. “Μα, το έχω ανάγκη” της φώναζα απότομα σαν να ήταν εχθρός μου… Δεν θύμωνε! Έβγαζε τα εισιτήρια από την τσέπη της για το επόμενο ταξίδι μας. Με έβαζε στη θέση του συνοδηγού και φεύγαμε. Τα μάτια μου δεν άντεχαν να συγκρατούν τα όμορφα τριγύρω και έκλαιγα. “Δεν πειράζει, την επόμενη θα είναι καλύτερο..” μού έλεγε! Το πρωί μού ετοίμαζε γάλα με δημητριακά ή ένα φυσικό χυμό πορτοκαλιού ή μέλι…. Μού φαίνονταν άνοστα. Ακόμα και το νερό. “Τι μού τα έβαλες όλα αυτά τα άχρηστα μπροστά μου; Τι με πέρασες; Πέντε χρόνων παιδί; Άσε με να φάω ό,τι θέλω επιτέλους” φώναζα.

 

Έτσι πέρασαν οι μήνες… Ώσπου ένα πρωί είδα τη φίλη μου να κλαίει. Δεν την ρώτησα τι είχε! Σκέφτηκα πως κατάλαβε και εκείνη πως όλα είναι μάταια στη ζωή και την προσπέρασα. Έχω πάνω από τετρακόσιες μέρες να την δω. Αναζητώ τη φίλη μου να της χαρίσω όλο το απέραντο ουράνιο τόξο της ψυχής μου. Μα, σκέφτομαι πως πάλι εγώ ζητώ…

 

Επιμέλεια κειμένου: Νατάσα Παππά