«Δύσκολες οι αλλαγές»

Όπως καταλαβαίνεις, ή μάλλον όπως θέλω να σου πω, κάποιες φράσεις δεν είναι απλά σύνολα λέξεων. Είναι κάτι σαν πράγματα. Αυτή η συγκεκριμένη τότε, αυτό το ”Δύσκολες οι αλλαγές’‘ είναι μακρύκαννο τουφέκι. 

Επίτηδες δεν έγραψα ”Δύσκολες είναι οι αλλαγές”, το ρήμα ”είναι” θα έδινε οργανικότητα, ενώ εγώ ήθελα να παραμείνει στεγνή αυτή η φράση, να στέκεται σαν πράγμα, να μην αναπνέει. Λοιπόν πράγμα, και μάλιστα τουφέκι. Κάτι πυροβολεί. Κάποιον απειλεί. Δεν την εξαργυρώνω με εξηγήσεις αυτήν την παρομοίωση. 

Δηλαδή δεν αλλάζει ο άνθρωπος; Αυτό θέλω να υπαινιχθώ; Όχι ακριβώς, αλλάζει όταν εκπυσοκροτήσει το τουφέκι, όταν η ψυχή είναι τόσο πληγωμένη, που σαν πονεμένο ζώο, αλυχτάει μια κραυγή που μοιάζει να λέει ”δεν αντέχω άλλο”. Το δεν αντέχω άλλο, δεν θέλω να το βάλω σε εισαγωγικά, δεν είναι πράγμα αυτή η φράση. Αναπνέει. Σεβασμός.

Θέλει τότε, να σπαρταράει στον πόνο η ψυχή, να βγάλει την σφαίρα που δέχτηκε, τον κόμπο που εγκλωβίστηκε στους βρόχθους της, να βγάλει έξω τον βραχνά….

Έμαθα με τους καιρούς ότι πιο εύκολα δίνεις την περιουσία σου και τις γιορτές σου, παρά τον βραχνά σου, τους κόμπους σου, τις συνήθειες που σε καταστρέφουν . Ας είναι.