“Diavol Kommandant”-Την είδαμε και σας την προτείνουμε

Διαβάζοντας το δελτίο τύπου της παράστασης “Diavol Kommandant” , κάτι με τράβηξε και αποφάσισα να πάω να την παρακολουθήσω, μια και τη δεδομένη χρονική στιγμή αυτό που χρειαζόμουν ήταν μια κωμωδία… έστω και καυστική!

Ο χώρος: Το θέατρο Λύχνος είναι ένας χώρος σχετικά μικρός αλλά ταυτόχρονα ζεστός και χαριτωμένος και ακόμη κι αν καθίσεις στα τελευταία καθίσματα της πλατείας, είναι σα να βρίσκεσαι στην πρώτη σειρά. Όλοι οι θεατές μαζί, μια παρέα.

Η παράσταση: Η πρώτη εντύπωση από τα σκηνικά ήταν η απλότητα και η λιτότητα και σε πρώτη φάση – πριν ξεκινήσει η παράσταση – νιώθεις ότι θα ήθελες το κατιτίς παραπάνω. Όμως, σε δεύτερο χρόνο, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν χρειαζόταν, ότι οτιδήποτε επιπλέον θα ήταν περιττό κι αυτό γιατί οι ηθοποιοί καταφέρνουν να μονοπωλούν το ενδιαφέρον σου μέχρι το τέλος και δεν χρειάζεσαι κανένα φαντασμαγορικό σκηνικό για να εντυπωσιαστείς.

Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται στην Αθήνα της περιόδου 1943-1944 και περιγράφει με κωμικοτραγικό τρόπο τη ζωή κάποιων Αθηναίων στα δύο τελευταία χρόνια της Γερμανικής Κατοχής. Τότε που η πείνα θέριζε, η εθνική αντίσταση δεν άφηνε σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές και η Ελληνική κυβέρνηση δεν τολμούσε ούτε να ανασάνει χωρίς την άδεια του Βερολίνου.  

Αρχικά, δεν ήξερα τι να περιμένω. Κατοχή, κωμωδία, πώς συνδυάζονται όλα αυτά; Όμως αμέσως το σκηνικό ξεκαθάρισε. Το ταλέντο των ηθοποιών ξεδιπλώθηκε και το χιούμορ άρχισε να ρέει αβίαστα. Οι έξυπνες ατάκες έπεφταν κυριολεκτικά η μία μετά την άλλη και σε σημείο που να μην μπορείς να πάρεις ανάσα από τα γέλια. Μια πραγματικά ξεκαρδιστική κωμωδία, με εξαίρετους ηθοποιούς – που σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα – και που όμως στο τέλος σου αφήνει και τροφή για σκέψη: Η Ελλάδα βρίσκεται υπό «κατοχή», με έναν διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά. Πρέπει να παραμείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα ή μήπως πρέπει να αντιδράσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, ώστε να αλλάξουμε την πορεία των πραγμάτων; Τότε…ή μήπως τώρα όπως και τότε;

Τελικά η απόφασή μου ήταν σωστή και να πάτε να την δείτε, πραγματικά είναι ότι χρειαζόμαστε από μία παράσταση που στο τέλος της αφήνει το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη!

Γιώτα Πετσιώτη