Δελίνα Βασιλειάδη: Η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μένα

Συνέντευξη στην Δελίνα Βασιλειάδη για το likewoman.gr

«Ζωγράφισέ» μας με λίγα λόγια την Δελίνα.

Καλησπέρα σας. Το να παρουσιάζω, να ζωγραφίζω εγώ τον εαυτό μου, είναι κάτι που δεν με εκφράζει. Προτιμώ να μιλούν για μένα τα έργα μου, οι πράξεις μου, τα γραπτά μου, οι πίνακές μου, η δουλειά μου.

Πες μας λίγα λόγια για το θεατρικό σου έργο Πέρασμα που βραβεύτηκε από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών. Πώς αισθάνθηκες;

Το θεατρικό μου έργο Πέρασμα βραβεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2017 από την Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, το αρχαιότερο λογοτεχνικό σωματείο στην Ελλάδα. Και έπειτα, τον Αύγουστο του 2018, εκδόθηκε από την ΚΑΠΑ Εκδοτική. Το αγαπώ πολύ αυτό το έργο. Βέβαια, όλα μου τα έργα τα αγαπώ. Όπως και όλους μου τους ήρωες. Μα το Πέρασμα κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Καθώς και ο ήρωάς μου, ο Πέτρος. Το Πέρασμα είναι ένα υπαρξιακό δράμα και η δράση εκτυλίσσεται σε έναν χώρο σκονισμένο, ακατάστατο και βρόμικο, γεμάτο έπιπλα, βαλίτσες και κουτιά που δυσκολεύουν πολύ τις κινήσεις των ηρώων. Ο Πέτρος, τακτοποιεί πυρετωδώς πράγματα, προκειμένου να μετακομίσει και να πάει κάπου, κατά τα δικά του λεγόμενα, πολύ καλύτερα. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έχει κληθεί να τον βοηθήσει ο φίλος του Λάζαρος, ο οποίος, όμως, τον περισσότερο χρόνο τον περνά σε μια κουνιστή πολυθρόνα δίχως να δείχνει καμία διάθεση να βοηθήσει. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια πορεία προς την αυτογνωσία, τη μετακίνηση από μια κατάσταση σε μια άλλη. Καθώς ο χρόνος αμείλικτος περνά και ολοένα και λιγοστεύει το Πέρασμα είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να μεταβεί από την πληγή στην ίαση, από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν κάποιος το επιθυμεί και είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα. Ουσιαστικά πρόκειται για την πορεία του ανθρώπου προς την αυτογνωσία, και κατά μια έννοια, την απόλυτη ελευθερία.

Πώς αποφάσισες να γράψεις το τελευταίο σου παιδικό βιβλίο;

Γράφω συνέχεια πολλά παραμύθια ταυτόχρονα, επομένως δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να προσδιορίσω το τελευταίο παιδικό βιβλίο. Σύντομα, όμως, πρόκειται να εκδοθεί από την εκδοτική Εκδόσεις Μιχάλης Σιδέρης που εξέδωσε και το πρώτο μου παραμύθι, Τα χαμένα χρώματα του ουράνιου τόξου, ακόμα ένα παιδικό παραμύθι μου με τίτλο Ρόμι και Μιράντα. Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία για τη φίλια, όπου πρωταγωνιστές είναι δυο υπέροχα πλάσματα, μια μικρή ελεφαντίνα, η Ρόμι, και μια σκιουρίτσα, η Μιράντα. Σε έναν κόσμο όπου ανέκαθεν επικρατεί μια πολύ βαθιά –ανεξήγητη- έχθρα ανάμεσα στους ελέφαντες και τους σκίουρους, ένα ελεφαντάκι κι ένα σκιουράκι αποφασίζουν, με τη βοήθεια βέβαια λίγο και της τύχης-μοίρας, να κάνουν την υπέρβαση. Το παραμύθι μιλά για τη φιλία και τη διαφορετικότητα, αλλά και για τη μεγάλη δύναμη της αγάπης. Ωστόσο, το πιο σημαντικό μήνυμα είναι πως πρέπει να μάθουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, να είμαστε σκεπτόμενα όντα με κριτική σκέψη και ελεύθερη βούληση και να μην αποδεχόμαστε ως θέσφατα όσα μας λένε κάποιοι, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι αυτοί.

Όταν δεν γράφεις, με τι ασχολείσαι;

Κυρίως με την εξάχρονη κόρη μου, την Μυρτάλη, που είναι το κέντρο της ζωής μου. Φυσικά, υπάρχουν πάντα οι υποχρεώσεις και οι δουλειές της καθημερινότητας που πρέπει να διεκπεραιώνονται. Ωστόσο, φιλοδοξώ να μην παραμελώ για χάρη των πρέπει τα θέλω μου. Προσπαθώ κάθε μέρα να ζωγραφίζω –άλλωστε η πρώτη μου καλλιτεχνική δραστηριότητα είναι η ζωγραφική-, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να περπατώ στην παραλία, να βλέπω αγαπημένους φίλους, να περνώ όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα με την οικογένειά μου, τον άντρα μου και τους γονείς μου.

Έχεις όνειρα;

Φυσικά. Πολλά. Αλλά με τα χρόνια ανακάλυψα πως η ζωή έχει μεγαλύτερη φαντασία από μένα. Με έχει οδηγήσει σε μονοπάτια που ποτέ δεν φαντάστηκα και ποτέ δεν θα τολμούσα καν να ονειρευτώ. Και για αυτό είμαι ευγνώμων.

Η Δελίνα σαν γυναίκα πως είναι; Ποια είναι η καθημερινότητα της;

Προσπαθώ πρώτα και πάνω απ’ όλα να είμαι άνθρωπος. Είμαι γυναίκα, μητέρα, σύντροφος, κόρη, φίλη, συγγραφέας, ζωγράφος, καλλιτέχνης… Η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη δραστηριότητες και δράσεις, δουλειά, δουλειές και δουλίτσες, συναντήσεις με τους αγαπημένους μου, ζωγραφική, γράψιμο, διάβασμα, χαμόγελα, γέλια, κλάματα και δάκρυα, συγκινήσεις και όνειρα, χαρά και λύπη, επιτυχίες και απογοητεύσεις… Προσπαθώ κάθε μέρα να ανακαλύπτω ή να μαθαίνω κάτι καινούριο και να αντιμετωπίζω την κάθε μου μέρα, όσο συνηθισμένη ή τυπική κι αν είναι, με αισιοδοξία.

Υπάρχει το επόμενο βιβλίο στα σκαριά;

Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο στα σκαριά. Απεχθάνομαι το τέλμα και γι’ αυτό προσπαθώ να βρίσκομαι συνέχεια σε δράση και κίνηση. Να γράφω, να ζωγραφίζω, να πειραματίζομαι, να μαθαίνω, να δημιουργώ. Μόλις ολοκλήρωσα δύο θεατρικά έργα και τρία παιδικά παραμύθια, και ήδη βρίσκομαι σε συζητήσεις για να εκδοθούν. Πριν λίγες μέρες το παραμύθι μου Η ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ βραβεύτηκε με το 3^ο βραβείο στον 18^ο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Εταιρείας τεχνών, επιστημών και πολιτισμού Κερατσινίου 2018 στην κατηγορία Παιδικό παραμύθι. Και για αυτό ήδη πραγματοποιούνται συζητήσεις μήπως εκδοθεί. Η ιστορία σε συντομία είναι πως ένα κορίτσι, που ζει σε ένα νησί πέρα από τα σύννεφα και κάθε μέρα ανάβει και σβήνει τον Ήλιο, κρεμά στον ουρανό το φεγγάρι και τα αστέρια, φέρνει την ημέρα και τη νύχτα, κάθε μέρα, επίσης, συγκεντρώνει και φροντίζει τα παιδικά όνειρα που, τα παιδιά που τα ονειρεύτηκαν, μετά, για διάφορους λόγους, τα ξέχασαν. Και κάποια στιγμή το κορίτσι στέλνει πίσω αυτά τα ξεχασμένα όνειρα στους ιδιοκτήτες τους. Αλλά, καθώς ο χρόνος έχει περάσει, τα παιδιά αυτά δεν είναι πια παιδιά. Είναι ενήλικες. Ουσιαστικά, είναι μια ιστορία μεγάλης ευαισθησίας με όμορφες εικόνες για μικρά παιδιά, αλλά και για μεγάλους.

Μία ευχή.

Ειρήνη στον κόσμο. Υγεία. Αγάπη.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι σε αυτόν τον κόσμο τι θα ήταν;

Αν μπορούσα να φτιάξω με χρώματα, εικόνες και λέξεις τον κόσμο όπως εγώ τον ονειρεύομαι, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς αρρώστια, χωρίς κακία, χωρίς μίσος, χωρίς βία. Θα ήταν ένας κόσμος αγάπης και καλοσύνης. Θα άλλαζα τη λύπη και τον πόνο με τη χαρά. Το μίσος με αγάπη. Το κακό με το καλό. Την αρρώστια με την υγεία.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία και για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας.