Ας Ξαναγεννηθούμε, Λοιπόν!

Ακόμα ένα καλοκαίρι τελειώνει. Και μαζί του φεύγουν οι μεγαλεπήβολες ιδέες ή φαντασιώσεις, εκείνα τα σχέδια που ήταν να ξεκινήσουν- αλλά δεν ξεκίνησαν, οι γνωριμίες – παλιές ή νέες- που ήταν να ‘ρθουν- αλλά δεν ήλθαν, οι δίαιτες που θα έφερναν το αποτέλεσμα αστραπή, αλλά μας πρόδωσαν, οι διακοπές που θα μας γέμιζαν ενθουσιασμό και όρεξη για δουλειά, μόνο που δεν ήταν αρκετές.

Φεύγει σιγά σιγά το καλοκαίρι αφήνοντας σε ορισμένους μια πικρή ή στυφή γεύση και θυμίζοντας ένα συναίσθημα ανασφάλειας ή φόβου ή ανεπάρκειας ή αμφιβολίας για το παρακάτω, εκείνο που έρχεται, εκείνο που ξέρουμε ότι περιμένουμε ή το άλλο που δεν περιμένουμε.

Για κάποιους, πάλι, φεύγει ένα καλοκαίρι καταπληκτικό, γεμάτο εικόνες- μικρά θαύματα ευτυχίας. Τι καλά! μα έρχεται το φθινόπωρο και η διάθεση είναι λίγο…αμφίσημη ή ασαφής ενίοτε.

Και δεν είναι η πρώτη φορά. Είναι η πολλοστή φορά. Γιατί ίσως κάπου βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως κάθε φορά που τελειώνει το καλοκαίρι αντιμετωπίζουμε τις γνωστές ευθύνες του φθινοπώρου και κάπου στο υποσυνείδητο είναι καταγεγραμμένο – πιθανώς- ότι οι ευθύνες είναι κάτι δυσάρεστο, κάτι αναπόφευκτο μεν, ενοχλητικό δε.

Κι ακριβώς εκεί ξυπνάμε από τ’ όνειρο- παραμύθι κι αντιλαμβανόμαστε πως ούτε τούτο το καλοκαίρι ήταν ικανό να μας γεμίσει τις μπαταρίες τόσο, ώστε ν’ αγαπήσουμε αυτές τις…επερχόμενες ευθύνες. Να τις δούμε με χαμόγελο, να τις καλωσορίσουμε, να τις αγκαλιάσουμε, να γίνουμε φίλοι με αυτές. Κι ακριβώς εκεί – ενδεχομένως- πέφτουμε στο λογικό σφάλμα.

Τι είναι καλοκαίρι; και τι φθινόπωρο και τι χειμώνας και τι άνοιξη; και τι είναι η ζωή τελικά; μα…όλα είναι στάδια εξέλιξης. Όλα είναι κύκλος. Όλα κάπου οδηγούν κι από κάπου προέρχονται. Κι όλα κάποιο ρόλο παίζουν στην εξέλιξη.

​Μήπως έχει νόημα να σκεφτούμε τι ζητάμε; ​Ζητάμε μια καλύτερη ζωή; Ζητάμε λίγη αναψυχή; ή μήπως ένα χάδι, μια παρέα, ένα χαμόγελο; ψάχνουμε μια δουλειά ή μια καλύτερη δουλειά; τι μας λείπει στ’ αλήθεια; θέλουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας; επιθυμούμε να βελτιστοποιήσουμε τη φυσική μας κατάσταση και την εικόνα του σώματός μας; ονειρευόμαστε να φτιάξουμε μια οικογένεια; ή να γίνουμε πλούσιοι; μήπως μας λείπει η ηρεμία είτε η εσωτερική μας ισορροπία; μήπως έχουμε κοντά μας ανθρώπους τοξικούς ή βιώνουμε καταστάσεις εγκλωβιστικές από τις οποίες νιώθουμε πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε; κυνηγάμε εκείνο το πολυπόθητο πτυχίο που θα μας ανοίξει νέους δρόμους καριέρας; ή μια θέση εργασίας στο εξωτερικό; τι είναι εκείνο το κάτι που λείπει και θα έκανε τη ζωή μας αληθινά γεμάτη;

Για ποιο λόγο φτάνει μια αρχή φθινοπώρου και νιώθουμε κουρασμένοι μετά από ένα καλοκαίρι; τι έφταιξε; τι δεν ήταν αρκετό; ο χρόνος; η παρέα; η διάθεση; το χρήμα; τι είναι αυτό που τώρα μας κάνει να χάνουμε την πίστη και το κουράγιο; γιατί δεν πετάμε ανάλαφροι από χαρά και γιατί δεν είμαστε γεμάτοι δημιουργική ένταση για το καινούργιο ξεκίνημα του φθινοπώρου;

Μήπως τελικά αυτό που λείπει είναι το δημιουργικό σχέδιο, ο στόχος, το όνειρο; ή μήπως λείπει αυτή καθεαυτή η πίστη είτε πεποίθηση πως δικαιούμαστε ή πως δυνάμεθα να έχουμε ένα όνειρο;

Κεφάλαιο πρώτο: δικαιούσαι να έχεις όνειρα.

Κεφάλαιο δεύτερο: εσύ είσαι που θα προσδιορίσεις και θα ορίσεις τα όνειρά σου, δηλαδή θα τους δώσεις όνομα, διεύθυνση και αριθμό θέτοντας παράλληλα και το νόημά τους και τα όριά τους.

Κεφάλαιο τρίτο: τρώγοντας έρχεται η όρεξη, με άλλα λόγια: μην περιμένεις την ανταμοιβή και τη χαρά της επιτυχίας πριν καν ξεκινήσεις το χτίσιμο της ιδέας και την υλοποίηση έστω μικρού μέρους της αρχής αυτής της ιδέας.

Κεφάλαιο τέταρτο: η αναβλητικότητα κάνει παρέα με την αποτυχία. Σταμάτα ν’ αναβάλλεις πάντα «για μια καλύτερη – σωστότερη στιγμή». Η επιτυχής στιγμή της ιδέας και του ξεκινήματος είναι αυτή που θα ορίσεις εσύ και θα την ονοματίσεις «καλύτερη», γιατί θα την αγαπήσεις, θα την πιστέψεις και κυρίως γιατί θα δουλέψεις γι αυτήν.

Κεφάλαιο πέμπτο: δεν υπάρχουν εχθροί ούτε εμπόδια. Μόνο φίλοι και θετικές συγκυρίες! είναι αυτονόητο πως η συγκεκριμένη φράση δεν είναι αντικειμενική ούτε εκατό τοις εκατό έγκυρη. Είναι όμως αυτονόητο, επίσης, πως η εστίαση στα θετικά – επιβοηθητικά κομμάτια της καθημερινότητάς σου είναι το μυστικό για να επικεντρωθείς και να προχωρήσεις προς το στόχο σου ευκολότερα, γρηγορότερα και επί της ουσίας, χωρίς να χάνεις τον πολύτιμο χρόνο σου σε σενάρια που σε αποδιοργανώνουν και σε αποδυναμώνουν ψυχολογικά.

Κεφάλαιο έκτο: κι αν ακόμα το καλοκαίρι αυτό δεν σε ικανοποίησε, μάντεψε τι μπορείς να κάνεις! μπορείς να κάνεις τα πάντα για να ικανοποιηθείς ήδη από το φθινόπωρο που έρχεται, από το χειμώνα που θ’ ακολουθήσει, από την άνοιξη που έπεται και από το επόμενο καλοκαίρι που θα μπορούσε να είναι καταπληκτικό!

Κεφάλαιο έβδομο: μην σκέπτεσαι παράλογα. Γιατί περιμένεις τα πάντα από ένα καλοκαίρι; Γιατί θα έπρεπε να σε αποζημιώσει ένας μήνας διακοπών για τους υπόλοιπους ένδεκα που …προφανώς υποφέρεις; τι να κάνει ένας μήνας μπροστά σε άλλους ένδεκα; διότι αν δεν υπέφερες προηγουμένως ή αν δεν υπολογίζεις στις επερχόμενες ταλαιπωρίες, τότε δεν βλέπω το λόγο να έχεις κατήφεια ή συναισθήματα απογοήτευσης με αυτόν τον ένα μήνα διακοπών που μπορεί να μη σου έδωσε τόσα, όσα ήλπιζες. Θα κρατούσες ίσως μια μετριοπαθή στάση απέναντι στα πράγματα και θα περίμενες στωικά τα όμορφα του φθινοπώρου και της γενικότερης συνέχειας, ας πούμε. Αλλά δεν τα περιμένεις. Ποιος είναι ο λόγος; μήπως το ότι δεν έχεις κάτι ν’ αναφέρεις στον εαυτό σου σαν όμορφο στόχο ή σαν αξιόλογη εμπειρία για τη συνέχεια;

Κεφάλαιο όγδοο: κατανόησε πως η ευτυχία δεν μπορεί να κρύβεται σ’ ένα μήνα ούτε σε ένα καλοκαίρι. Η ευτυχία κρύβεται σε διαδικασίες καθημερινές, παντού και πάντα. Ευτυχία μπορούν να είναι οι στιγμές σου σε κάθε εποχή. Μην περιορίζεις τις στιγμές – άρα και τη ζωή σου- με λογικές τύπου «το καλοκαίρι είναι η εποχή μου και ο χειμώνας είναι μια δύσκολη εποχή».

Κεφάλαιο ένατο: «η ευτυχία και η χαρά βρίσκονται εκεί όπου υπάρχει ανεμελιά»: βρες το λάθος! ε, ναι. Αυτό το θεωρώ λανθασμένη οπτική ζωής. Νομίζω πως για τους περισσότερους κοινούς θνητούς η απόλυτη ανεμελιά έκλεισε τον κύκλο της κάπου εκεί κοντά στο Γυμνάσιο – Λύκειο. Δεν θα συζητήσω για τα χρόνια της παραγωγικής εργασίας, γιατί πλέον σε αυτά τα χρόνια οι περισσότεροι απλά «αλλάζουμε πίστα» στο παιχνίδι και ξεχνάμε επί της ουσίας την έννοια της ανεμελιάς. Και λοιπόν τι με αυτό; δηλαδή θα πρέπει να δούμε την πραγματική ζωή, στις αληθινές της διαστάσεις, σαν ένα τρενάκι τρόμου ευθυνών και δουλείας; επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Η ευτυχία και η χαρά, λοιπόν, φίλες και φίλοι, βρίσκονται κατά την δική μου οπτική, εκεί όπου υπάρχει όνειρο, στόχος, λόγος εξέλιξης. Με άλλα λόγια, είναι πολύ σημαντικό να προσδιορίσουμε τα εξής: τι κάνουμε, για ποιο λόγο το κάνουμε, τι εξυπηρετεί ο τρόπος ζωής μας, ποιοι είναι οι στόχοι και ποιες οι επιθυμίες μας και με ποια στρατηγική ή πρόγραμμα θα βαδίζουμε προς αυτούς τους στόχους και προς την πραγμάτωση των επιθυμιών μας.

Κεφάλαιο δέκατο: «η Ιθάκη». Πολυφορεμένο – και παρεξηγημένο- τελευταία, δεν λέω. Όμως στην περίπτωσή μας ταιριάζει γάντι. Διότι άπαξ και τοποθετήσουμε θεωρητικά το τι θέλουμε να πετύχουμε, έχουμε απ’ ευθείας έτοιμο το πρώτο βήμα του σχεδίου, διότι αποκτούμε λόγο ύπαρξης, κίνητρο κίνησης και δράσης. Στη συνέχεια, εφόσον υπάρχει κίνητρο, βρίσκουμε τον τρόπο (where there’s a will- there’s a way). Ένα κοινότοπο λάθος στο συγκεκριμένο σημείο είναι πως νομίζουμε ότι η ικανοποίηση / χαρά / ευτυχία θα έλθει όταν φθάσουμε στο στόχο. Συνήθως, λοιπόν, ο στόχος φαίνεται μακρινός (σκέψου να έχεις να χάσεις 60 κιλά βάρος, ας πούμε), οπότε μπαίνουμε στη λογική της αναβολής, γιατί απλούστατα αδυνατούμε α) να πιστέψουμε πως θα φθάσουμε στον τελικό στόχο, β) να κατανοήσουμε πως η χαρά, η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση, η διάθεση, όλα θ’ ανέβουν κατακόρυφα ήδη από τα πρώτα βήματα που θα κάνουμε προς το στόχο ανατροφοδοτώντας τόσο αυτήν την ίδια την ιδέα και γεννώντας παράλληλα καινούργιους δημιουργικούς στόχους.

Επίλογος: δεν είναι η στιγμή της τελικής κατάκτησης ούτε του ενός καλοκαιρινού μήνα ούτε του γάμου και της γιορτής και του γλεντιού που θα μας γεμίσουν τη ζωή, φίλοι μου. Η ζωή γεμίζει με την κάθε αναπνοή, σκέψη, δραστηριότητα, στιγμή.Ομοίως η ζωή μας αδειάζει και ρουφιέται μέσα από αρνητικά συναισθήματα οργής, θλίψης, μοναξιάς, απελπισίας ή κοντά σε ανθρώπους που υποβιβάζουν την ποιότητα των στιγμών μας.

Βρες τι θες, προσδιόρισέ το είτε είναι ένα είτε δυο πράγματα είτε δέκα είτε εκατό. Έχεις δικαίωμα να θες το καλύτερο για τον εαυτό σου.

Προσπάθησε να εντοπίσεις τι είναι αυτό που μέσα σου σε κρατά δέσμιο των φόβων και των αναστολών σου. Μόλις το εντοπίσεις, βρες τρόπο να το διώξεις από τη ζωή σου ή απομακρύνσου από αυτό ο ίδιος με όποιο κόστος.

Πίστεψε στον εαυτό σου, στη δύναμή σου και στις ικανότητές σου. Δεν είναι θέμα ηλικίας ή οικονομικής επάρκειας. Είναι θέμα θέλησης, εφόσον έχεις ήδη το πολύτιμο αγαθό της σωματικής υγείας.

Κατάστρωσε σχέδιο δράσης προς το στόχο. Εδώ χρειάζεται υπομονή, επιμονή και αντοχή. Αν λείψει κάτι από τα τρία είτε – στη συνέχεια – απαρνηθείς την αρετή της εργατικότητας , τότε έπαιξες κι έχασες. Οι επιτυχίες έρχονται μετά από πρόγραμμα και δουλειά. Όχι τυχαία.

Αγάπησε την έννοια της ευθύνης. Νομίζεις ότι η ευθύνη σε απομακρύνει από την ελευθερία; εδώ θα διαφωνήσουμε. Η ευθύνη είναι κολλητή φίλη της ελευθερίας, γιατί η ελευθερία υπάρχει εκεί όπου υπάρχει αυτοδέσμευση (αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα για ανάλυση. Προς το παρόν, προσπάθησε να μπεις στο νόημα μόνο με το εξής παράδειγμα: ο ελεύθερος επαγγελματίας λέγεται ελεύθερος διότι υποτίθεται πως δεν πληρώνεται από κάποιο «αφεντικό». Ωστόσο, ο ελεύθερος επαγγελματίας έχει αφεντικό τον ίδιο του τον εαυτό. Πίστεψέ με: ελεύθερος επαγγελματίας που δεν αυτοδεσμεύεται και δεν τηρεί πρόγραμμα σκληρής δουλειάς – το οποίο μόνος του καταστρώνει, σαφώς- επιτυχία δεν μπορεί να έχει, τουλάχιστον όχι μακροπρόθεσμα). Η ευθύνη είναι μια έννοια που υπάρχει παντού. Μην την φοβάσαι. Ευθύνη έχεις και μόνο που αναπνέεις για τον εαυτό σου τον ίδιο, για την υγεία σου, για τη σωματική σου ακεραιότητα, για τα πάντα σου. Πώς κρύβεσαι από την αλήθεια ή πώς φτιάχνεις μια επίπλαστη πραγματικότητα στο μυαλό σου θεωρώντας πως υπάρχει κάπου ζωή χωρίς ευθύνες;

Μάθε να χαίρεσαι με την κάθε σου στιγμή, όσο δεδομένη κι αν φαντάζει. Με τον πρωινό καφέ, ας πούμε; ε, ναι. Σκέψου πως κάπου λίγο πιο πέρα υπάρχει ένας άλλος άνθρωπος εγκλεισμένος εντός νοσοκομείου ο οποίος τρέφεται με ορούς, γιατί είναι βαρύτατα ασθενής. Μήπως αξίζει να χαρείς τον πρωινό σου καφέ; Επίσης, να χαίρεσαι με την κάθε μικρή σου επιτυχία και να τη γιορτάζεις. Δεν χρειάζεται να πάρεις το πτυχίο ούτε να χάσεις το σύνολο των 60 κιλών για να γιορτάσεις. Μπορείς να γιορτάσεις ήδη από το πρώτο μάθημα που πέρασες επιτυχώς στις εξετάσεις και να επιβραβεύσεις τον εαυτό σου για τα 2 πρώτα κιλά απώλειας που είχες. Με αυτόν τον τρόπο μαθαίνεις να γιορτάζεις την καθημερινή σου ζωή, να μη θεωρείς δεδομένα πράγματα που δεν είναι δεδομένα και κυρίως δίνεις στον εαυτό σου το μήνυμα πως α) μπορεί να πετυχαίνει β) αξίζει να προσπαθεί γ) είναι άξιος συγχαρητηρίων δ) έχει να λάβει περισσότερα δώρα με τις επόμενες επιτυχίες του.

Νιώθεις πως σου προτείνω να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου σαν μωρό ή σαν παιδί με τις τελευταίες αυτές προτάσεις μου; ε, ναι, λοιπόν. Σου προτείνω να σε αντιμετωπίσεις σαν το μικρό παιδί που του αγοράζουμε καραμέλες, γιατί υπήρξε καλό παιδί και ζωγράφισε πολύ όμορφα σχέδια σήμερα. Παιδιάστικο, ε; Σε πληροφορώ, καθόλου. Μάλιστα, να σου πω το εξής: όλοι μας έχουμε μέσα μας ένα παιδί. Ένα παιδί που γελάει, κλαίει, πεισμώνει, επιζητεί εμμονικά την προσοχή των άλλων κι ένα μπράβο.

Κι εκεί όπου δεν έρχεται το μπράβο και η προσοχή – των άλλων- κάπου αυτό το παιδί κλαίει γοερά. Γιατί το μικρό αυτό παιδί μεγάλωσε κι έγινε ενήλικας. Και κάπου στο δρόμο ξέχασε να μάθει πως το μπράβο έρχεται πια από το ίδιο το Εγώ.Όχι από τους άλλους, τουλάχιστον όχι απαραίτητα από τους άλλους.

Είμαστε παιδιά που χρειάζονται επιβράβευση, γέλιο κι ακόμη περισσότερη ελπίδα, γιατί μας λείπει ο έμφυτος ενθουσιασμός και η αισιοδοξία της νιότης, καθώς έχουμε βιώσει την σκληρή πλευρά της πραγματικότητας κι έχουμε γίνει πιο κυνικοί.

Είμαστε παιδιά που μπορούμε να εξελιχθούμε προς δημιουργικές κατευθύνσεις μόνο μέσα από πρόγραμμα και ρουτίναασφαλείας.

Είμαστε παιδιά που έχουμε δικαίωμα στο όνειρο και κανείς δεν μπορεί ούτε δικαιούται να μας αποξενώσει από τα όνειρά μας.

Είμαστε κι ενήλικες. Κι έχουμε ευθύνη και δικαίωμα να φροντίσουμε τα πρώτα μας παιδιά. Τους εαυτούς μας, δηλαδή.

Καλό ξεκίνημα φθινοπώρου.

Γεννηθείτε ξανά. Δώστε στον εαυτό σας όνειρα, νόημα, πρόγραμμα και την ευκαιρία να τα κάνετε αληθινά δουλεύοντας συνειδητά γι αυτά. 

Γεια σας! Είμαι η Marie-Denise Διαμαντή Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας & Ερευνήτρια Αστρολόγος (αυτογνωσία- διαχείριση- σχέσεις)

Πραγματεύομαι ζητήματα που καλύπτουν ένα φάσμα αντικειμένων ξεκινώντας από την αυτογνωσία (εντοπισμό του «εαυτού»)- την ιδιοσυγκρασία, τα ταλέντα, τις «αδυναμίες» του ατόμου-, το στρες, την αυτοεκτίμηση, τις σχέσεις με το περιβάλλον, τις σχέσεις με το άλλο φύλο, την ισορροπία / διαχείριση σε όλα τα παραπάνω και φθάνοντας στην ερμηνεία των συμβόλων ενός ωροσκοπίου (ενός συστήματος δηλαδή που προσδιορίζεται μόνο μέσα από την ακριβή ημερομηνία, χρονολογία, ώρα και τον τόπο γεννήσεως) ή περισσότερων ωροσκοπίων σε συνδυασμό.