Από την μοναξιά του «Εγώ» μέχρι την πληρότητα του «Είναι»

Πόσο μα πόσο μόνοι μας είμαστε σε όλο αυτό το ταξίδι της ζωής.

Πόσες ζωές ζούμε σε μία και πόσο μακρύ δρόμο διανύουμε…

Κάνοντας κύκλους και στροφές και ευθείες και έντονες γωνίες….

Αν το καλοσκεφτείς θα καταλάβεις ότι όλα τα ζούμε μόνοι μας και απλά διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με άλλους μόνους ανθρώπους…

Η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλουμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε είναι γιατί φοβόμαστε τόσο την μοναξιά, αλλά δεν γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει τρόπος να μην είσαι μόνος γιατί είσαι από θέση.

Είναι πραγματικά ασύλληπτο το ότι έχουμε τέτοια δυνατότητα να πορευόμαστε στο σύμπαν ανάμεσα σε τόσα και τόσα και να είμαστε συνοδοιπόροι απλά σε μια λεωφόρο που άλλοι πάνε ταχύτατα και άλλοι νομίζουν ότι προχωρούν αργά αλλά με ασφάλεια …

Κάποιοι μπερδεύονται, κάποιοι ξεχνούν κάτι πίσω και ξαναγυρίζουν να το πάρουν μαζί ή και να θυσιάσουν τον εαυτό τους για να μείνουν με εκείνους που δεν τόλμησαν να μπουν καν στο όχημα…

Με εκείνους που φοβήθηκαν να βγουν στον δρόμο για να είναι ασφαλείς εκτός δρόμου….

Πόση μοναξιά αλήθεια και αυτοί που έφυγαν και αυτοί που έμειναν.

Μέσα σε όλα αυτά πόσα και πόσα αντέχονται … αρρώστιες, απώλειες, χωρισμοί, αλλά και πόσα αποδεχόμαστε συζεύξεις, οικογένειες, φίλους, γνωστούς, αγνώστους…

Τι απ όλα αυτά καθόρισε αυτόν τον δρόμο του κάθε χαρακτήρα;

Πώς μπορεί να περιφέρεται ένας υπνοβάτης τόσο χρόνο και να μπορέσει να γυρίσει πίσω;

Και ξαφνικά ξυπνάς από κάθε όνειρο και συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο που άλλοτε γινόταν εφιάλτης άλλοτε γλύκαινε, άλλοτε σε πέταγε από αυτό αλλού και αλλού…

Και εσύ σκεφτόσουν πόσο παράδοξο ήταν το κάθε όνειρο και έδινες το νόημα που σε βόλευε ή και τους φόβους σου ακόμα…

Αλλά πάντα ξυπνάς μόνος…

Αλήθεια γιατί οι άνθρωποι κρατάνε τόσους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους ακόμα και αν βλέπουν την αλήθεια, ότι δεν τους συνδέει τίποτα;…

Γιατί κάνουμε τόσες υποχωρήσεις;…

Αφού είμαστε μόνοι μας πως φτάνουμε στο σημείο να εγκαταλείπουμε τον μόνο που ξέρουμε αληθινά; και αυτός είναι ο εαυτός μας;

Γιατί του θυμώνουμε; Τι μας έκανε; Απλά επειδή είναι αδύναμος; τι; δυνατός; και δεν του συγχωρείς λάθη;

Τι από όλα αυτά; Νομίζω είναι η μοναξιά που τον καταβάλει…

Αυτή είναι η αρρώστια που απλώνεται και τρώει όλα τα αποθέματα ενέργειας που έχουμε…

Η μοναξιά και μόνο..

Ο θυμός για την μοναξιά…

Αυτός είναι υπαίτιος για κάθε κακό…Για κάθε δράμα και κάθε καθυστέρηση να βγεις στην λεωφόρο…

Γιατί θέλει μεγάλο θάρρος να αποδεχτείς πόσο, μα πόσο, μα πόσο μόνος είσαι, σε ένα άπειρο σύμπαν και σε μια μικρή κουκίδα γης που αποκαλείς πλανήτη σου και ας έχεις οικογένειά, φίλους και πολλούς άλλους μόνους, άλλοτε θεατές, άλλοτε συνοδοιπόρους και άλλοτε συντελεστές στο δικό σου σενάριο ζωής.

Η μόνη σχέση ζωής είναι εσύ και εαυτός σου…

Αυτόν έχεις να αγαπήσεις και αυτόματα η σχέση θα γίνει αμφίδρομη και κάθε έλλειψη θα γίνει πληρότητα και η μοναξιά παύει να έχει υπόσταση.

Εδώ θα βρείτε όλα μου τα άρθρα!